Δύο «λύσεις»... «Αυτά που διακυβεύονται στο Ιράκ υπερβαίνουν κατά πολύ τον έλεγχο κάποιων πετρελαϊκών αποθεμάτων ή ακόμη και τον έλεγχο μιας σημαντικής περιφερειακής χώρας. Αφορούν το γόητρο, την ίδια την εικόνα της αμερικανικής υπερδύναμης στο σύγχρονο κόσμο. Το τίμημα μιας άτακτης υποχώρησης θα ήταν τόσο μεγάλο που κανείς Αμερικανός πολιτικός δε θα μπορούσε εύκολα να διανοηθεί... Με τα σημερινά δεδομένα, ο πρόεδρος Μπους φαίνεται να διαθέτει μόνο δύο εξόδους κινδύνου. H πρώτη θα τον οδηγήσει να εγκαταλείψει την αυτοκρατορική αλαζονεία του Ράμσφελντ και των Αμερικανοεβραίων συμβούλων του, να αναζητήσει έναν συμβιβασμό με τη Γαλλία, τη Γερμανία και τη Ρωσία και να ρίξει γέφυρες στα γειτονικά αραβικά κράτη και το Ιράν, αποσκοπώντας σε μια συνδιαχείριση της ούτως ή άλλως χαοτικής, μεταβατικής εποχής στο Ιράκ. H δεύτερη λύση είναι πιο απλή, πιο συνεπής με την έως τώρα πολιτική του και δοκιμασμένη: είναι ο δρόμος του Λίντον Τζόνσον (σ.σ. της κλιμάκωσης του πολέμου)...» (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Ανάλυση» και εύσημα... «Πράγματι, ο χαρακτηρισμός της επίθεσης (σ.σ. στη Νασιρίγια) ως "τρομοκρατικής", τον οποίον ασπάστηκαν και οι κ. Γ. Παπανδρέου και Χρ. Πρωτόπαππας, ακόμη και δικαιολογημένος, δε σημαίνει ότι η επίθεση εκφεύγει από το πολιτικό πλαίσιο ανάλυσης. Τρομοκρατικές ή μη, οι πράξεις αυτές εξακολουθούν να εγείρουν το ζήτημα αν η ίδια η κατοχή του Ιράκ ήταν εχέφρων πράξη, αν ο τρόπος που ασκείται η κατοχή είναι ο πολιτικώς ενδεδειγμένος, αν "πάνω απ' όλα" ήταν εύλογο να στείλει εκεί στρατεύματα μια χώρα που δεν έχει ούτε τις δυνατότητες της αμερικανικής υπερδύναμης ούτε τους πλανητικούς στόχους της... Υπό το πρίσμα των εξελίξεων αυτών, πρέπει να επισημανθεί η ορθότητα του χειρισμού του ζητήματος από την ελληνική κυβέρνηση, η οποία και τη φιλία και τη συμμαχία της με τις HΠA ετίμησε και τις ευρωπαϊκές της επιλογές δεν πρόδωσε, αλλά και απέφυγε να διαθέσει ελληνικές δυνάμεις στο Ιράκ» (Από το άρθρο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ).