Τα στοιχεία που παρουσίασε χτες στο πρωτοσέλιδο θέμα του ο «Ρ» για τα νέα προνόμια, εκατοντάδων δισεκατομμυρίων, που δίνει η κυβέρνηση στις επιχειρήσεις, προσφέρονται για την εξαγωγή ουσιαστικών πολιτικών συμπερασμάτων.

Την ίδια στιγμή ο υπουργός Οικονομίας, λάτρης της «οικονομίας της αγοράς», προετοίμαζε το νομοσχέδιο με το οποίο θα προσέφερε απλόχερα νέα προνόμια στο κεφάλαιο. Δυνατότητα σχηματισμού αφορολόγητων αποθεματικών, δεκαετή φορολογική ασυλία για τις μεγάλες επενδύσεις, κίνητρα για δημιουργία μεγάλων τουριστικών μονάδων, μείωση των ανώτατων συντελεστών φορολογίας των επιχειρηματικών κερδών και των μεγάλων εισοδημάτων... Με λίγα λόγια, «Χριστοδουλάκη δώσ' τα όλα» στην πλουτοκρατία. Για να είμαστε ειλικρινείς, η κυβέρνηση είναι απόλυτα συνεπής με τις ταξικές της επιλογές. Εδώ και μια εικοσαετία το διεθνές κεφάλαιο απευθύνεται προς τις κυβερνήσεις, έχοντας γραμμένα στις σημαίες του δύο αιτήματα: «Μειώστε τους φόρους - μειώστε τις κρατικές δαπάνες». Οταν οι κεφαλαιοκράτες φωνάζουν να μειωθούν οι φόροι, δεν εννοούν τους φόρους γενικώς, αλλά τους φόρους των επιχειρήσεων και των υψηλών εισοδημάτων. Ετσι, ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες έχει αναπτυχθεί ένας ιδιότυπος φορολογικός ανταγωνισμός, για το ποια κυβέρνηση θα μειώσει τις επιχειρηματικές επιβαρύνσεις σε μεγαλύτερο βαθμό από την άλλη. Στην Ελλάδα οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ υιοθέτησαν νόμους μείωσης των επιχειρηματικών φόρων. Από 50-54% οι συντελεστές φορολογίας των επιχειρήσεων το 1990, μειώθηκαν στο 45% και στο 35% και σήμερα η κυβέρνηση υπόσχεται νέα μείωση στο 30%, ενώ για τις μεγάλες επενδύσεις ισχύει συντελεστής 25%.

Βεβαίως, η συνεχής μείωση των φόρων των επιχειρήσεων, και με δεδομένο ότι δεν είναι δυνατόν όλοι να αναπληρωθούν από τους μισθωτούς και συνταξιούχους, υπονομεύει μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα τη δυνατότητα χρηματοδότησης των δημόσιων συστημάτων Παιδείας, Υγείας και Κοινωνικής Ασφάλισης, τα οποία παραδίδονται βορά στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Αυταπατώνται πάντως όσοι πιστεύουν ότι με την εφαρμογή των πολιτικών φιλελευθεροποίησης θα μπορέσουν να θωρακίσουν μακροπρόθεσμα το καπιταλιστικό σύστημα. Η μείωση των φόρων, ή η κάλυψη των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων από το καπιταλιστικό κράτος, προσωρινά οδηγεί στην άνοδο του ποσοστού και της μάζας της υπεραξίας του συνολικού κοινωνικού κεφαλαίου. Σε καμιά περίπτωση όμως η λειτουργία αυτή δεν επηρεάζει τη δράση του νόμου της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους και της εμφάνισης των καπιταλιστικών κρίσεων...