ΒΕΡΟΛΙΝΟ.--

«Συναγερμό» για το ενδεχόμενο ναυαγίου της Διακυβερνητικής Διάσκεψης για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα έχει σημάνει ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών, Γιόσκα Φίσερ, επαναλαμβάνοντας - μετά το «κογκλάβιο» των υπουργών Εξωτερικών της Νάπολης - σε καθημερινή σχεδόν βάση, σε όλους τους τόνους και σε κάθε ευκαιρία ότι «η Ευρωπαϊκή Ενωση θα πληρώσει πολύ ακριβά το αντίτιμο μιας αποτυχίας, αν δεν υπάρξει συμβιβασμός και συναίνεση» στα δύο κρίσιμα ζητήματα που εκκρεμούν και αφορούν αφ' ενός μεν στη λεγόμενη διπλή πλειοψηφία στη λήψη των αποφάσεων και στο αριθμητικό «εύρος» της Κομισιόν.

Με ομιλίες εντός και εκτός Γερμανίας και συνεντεύξεις στον γερμανικό και ξένο Τύπο, ο Φίσερ έχει δημιουργήσει ένα «δραματικό» σκηνικό, μέσω του οποίου - σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις αναλυτών, όπως π.χ. του Κέντρου Εφηρμοσμένης Πολιτικής Ερευνας (CAP) του Μονάχου - δε στοχεύει τόσο στο να πείσει κάποιους «τρίτους» προκειμένου να αναθεωρήσουν τις διαφωνίες τους ή να άρουν τις επιφυλάξεις τους, αλλά περισσότερο στο να προετοιμάσει το έδαφος για την αποδοχή ορισμένων «εκπτώσεων» από τις προτάσεις του σχεδίου Συντάγματος της Ευρωπαϊκής Συνέλευσης στα δύο αυτά θέματα (της διπλής πλειοψηφίας και του αριθμού των επιτρόπων), που είχαν ανακηρυχτεί από γερμανικής πλευράς αρχικά σε «ταμπού».

Οι προτεραιότητες της Γερμανίας σε αυτήν τη «διπλωματική μάχη» βρίσκονται, πρώτον, στο να μην υπάρξει μετάθεση της λήψης απόφασης επί του Ευρωπαϊκού Συντάγματος - όπως έχει προταθεί και μεθοδεύεται από τη Βρετανία, που εναγκαλίζεται έτσι την Πολωνία και την Ισπανία - αλλά να επιτευχθεί συμφωνία στη Διακυβερνητική των Βρυξελλών την ερχόμενη βδομάδα και, δεύτερον, στο να μην ανατραπεί - στην περίπτωση «συμβιβαστικών» διαφοροποιήσεων για τα δύο «καυτά» θέματα της διπλής πλειοψηφίας και του μεγέθους της Επιτροπής - η «φιλοσοφία» του σχεδίου Συντάγματος της Ευρωπαϊκής Συνέλευσης. Για το ποια στάση θα προκρίνει η γερμανική κυβέρνηση στην περίπτωση αυτή - της ανατροπής δηλαδή της «φιλοσοφίας» του σχεδίου Συντάγματος - τηρείται, τόσο από την πλευρά της διπλωματικής υπηρεσίας της καγκελαρίας όσο και από την πλευρά του υπουργείου Εξωτερικών, όπως είναι ευνόητο, «σιγή ιχθύος».

Ενα «βέτο» ωστόσο του καγκελάριου, Γκέρχαρντ Σρέντερ, θα συνεπάγεται ότι θα ισχύσουν μέχρι νεωτέρας οι ρυθμίσεις της Νίκαιας, τις οποίες η Γερμανία θέλει να «αποχαιρετήσει» πριν καν τεθούν σε ισχύ, άρα η απειλή με μία τέτοια κίνηση δεν είναι πολύ πειστική...

Το «διά ταύτα» που προκύπτει «χοντρικά» είναι ότι η Γερμανία θα μπορούσε, ίσως, να δεχτεί ορισμένες «λογικές εκπτώσεις». Συγκεκριμένα, αναφορικά με τη λεγόμενη διπλή πλειοψηφία - με την οποία για τη λήψη μιας απόφασης στο Συμβούλιο απαιτείται η πλειοψηφία των χωρών-μελών, υπό τον όρο ότι οι χώρες αυτές θα εκπροσωπούν το 60% του συνολικού πληθυσμού της ΕΕ - η γερμανική κυβέρνηση φαίνεται διατεθειμένη να δεχτεί την αύξηση του ορίου 60% του συνολικού πληθυσμού, σε 65% ή και 66,5% (δύο τρίτα) όπως έχει ήδη προταθεί, αρκεί να «ξεπεραστεί» το σύστημα της στάθμισης των ψήφων που αποφασίστηκε στη Σύνοδο Κορυφής της Νίκαιας, με το οποίο η Γερμανία (με 82 εκατομμύρια πληθυσμό) διαθέτει 29 ψήφους και η Ισπανία, π.χ., με τον μισό πληθυσμό, διαθέτει 27 ψήφους. Με την αύξηση του πληθυσμιακού ορίου μειώνεται η ευχέρεια μπλοκαρίσματος αποφάσεων από τις μεγάλες χώρες και ειδικότερα από τη Γερμανία, ενώ ταυτόχρονα αυξάνεται η σημασία των μεσαίων χωρών στην αναζήτηση πλειοψηφίας για την εξασφάλιση αυτού του ορίου.

Οι γερμανικές προσπάθειες εστιάζονται επί του προκειμένου στο να σπάσει το λεγόμενο μέτωπο της Νίκαιας - Πολωνία και Ισπανία - και σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, η Πολωνία εμφανίζεται μεν προς τα έξω αμετακίνητη (υπό την πίεση του συνθήματος «Νίκαια ή θάνατος» που υιοθέτησε η αντιπολίτευση), αλλά στις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις Βερολίνου-Βαρσοβίας υπάρχουν «ενθαρρυντικά» μηνύματα, ενώ αντίθετα η Ισπανία φαίνεται αποφασισμένη να παραμείνει στη μέχρι τώρα αδιάλλακτη γραμμή του «όχι».

Το «αντίδοτο» στην αδιαλλαξία της Μαδρίτης βρίσκεται κατά πάσα βεβαιότητα - σύμφωνα με τις ίδιες εκτιμήσεις - σε έναν ελιγμό απομόνωσης της Ισπανίας με ένα δεύτερο «σκόντο» που είναι διατεθειμένη να κάνει η γερμανική κυβέρνηση αναφορικά με την Επιτροπή, προκειμένου να κερδίσει την υποστήριξη των μικρών λεγόμενων χωρών που υποστηρίζουν τη θέση «ένας/μία επίτροπος για κάθε χώρα», χωρίς ωστόσο να είναι σαφές αν το «σκόντο» αυτό συνεπάγεται την εγκατάλειψη της θέσης για περιορισμό των επιτρόπων στους 15 και μετά τη διεύρυνση της ΕΕ ή κάποιο «παζάρι» για τις αρμοδιότητές τους.