Χοντρό παιχνίδι στις πλάτες των χιλιάδων συμβασιούχων του δημοσίου παίζουν τον τελευταίο καιρό ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ, εκμεταλλευόμενοι την αγωνία τους για το μεροκάματο. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή την ιστορία παίζει ο ΣΥΝ, που, διά στόματος Αλαβάνου, ισχυρίζεται ότι «η κοινοτική οδηγία 70/1999 προβλέπει αυτόματο μηχανισμό μετατροπής των συμβάσεων από ορισμένου σε αορίστου χρόνου». Ομως, η κοινοτική οδηγία όχι μόνο δεν επιβάλλει τη μονιμοποίηση ή τη μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου, αλλά, αντίθετα, υπογραμμίζει την ανάγκη λήψης μέτρων για «την αύξηση σε ένταση της απασχόλησης στα πλαίσια της ανάπτυξης κυρίως μέσω ελαστικότερης οργάνωσης της εργασίας», με σκοπό να γίνουν «οι επιχειρήσεις παραγωγικές και ανταγωνιστικές».

Η οδηγία διατυπώνει την αρχή της μη διάκρισης εργαζομένων ορισμένου και αορίστου χρόνου. Δηλαδή, να μην αντιμετωπίζονται οι εργαζόμενοι ορισμένου χρόνου δυσμενώς από τους εργοδότες. Η επόμενη παράγραφος περιλαμβάνει, υποτίθεται, μέτρα «για να αποτραπεί η κατάχρηση που μπορεί να προκύψει από τη χρησιμοποίηση διαδοχικών συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου». Τα μέτρα αυτά είναι ο καθορισμός: α) «Αντικειμενικών λόγων» που να δικαιολογούν την ανανέωση συμβάσεων ορισμένου χρόνου. β) Της μέγιστης συνολικής διάρκειας διαδοχικών συμβάσεων ορισμένου χρόνου. γ) Του αριθμού των ανανεώσεων τέτοιων συμβάσεων. Αμέσως πιο κάτω επισημαίνεται ότι το τι είναι «διαδοχική σύμβαση» και «σύμβαση ορισμένου χρόνου» αυτό ορίζεται από τα κράτη-μέλη. Ουσιαστικά, το ίδιο ισχύει και για το τι σημαίνει «αντικειμενικός λόγος».

Η ασάφεια των παραπάνω μέτρων είναι τόσο μεγάλη που επιδέχονται οποιασδήποτε ερμηνείας και, επομένως, σε καμία περίπτωση δεν υποχρεώνουν στη μονιμοποίηση των συμβασιούχων ορισμένου χρόνου ούτε στη μετατροπή της σύμβασής τους σε αορίστου. Τέλος, η οδηγία προβλέπει πως οι εργοδότες πρέπει να ενημερώνουν τους εργαζόμενους ορισμένου χρόνου «για κενές θέσεις που είναι διαθέσιμες στην επιχείρηση ώστε να εξασφαλιστεί ότι έχουν τις ίδιες ευκαιρίες να διεκδικήσουν μόνιμες θέσεις όπως οι άλλοι οι εργαζόμενοι». Ούτε εδώ επιβάλλεται η μονιμοποίησή τους.

Η εμμονή του ΣΥΝ στην κοινοτική οδηγία είναι απόρροια της λογικής που τον διαπερνά όλα αυτά τα χρόνια. Μια λογική που σπέρνει την αυταπάτη ότι η ΕΕ μπορεί να λειτουργήσει προς όφελος των εργαζομένων και μάλιστα μέσω νομικίστικων διαδικασιών. Μια τακτική που απομακρύνει τους εργαζόμενους από τη μοναδική πραγματική διέξοδο. Αυτή που δίνει ο συλλογικός ταξικός αγώνας όχι μόνο για την υπεράσπιση των σημερινών δικαιωμάτων. Αλλά και για τη ρήξη με αυτό το σύστημα, που η ανεργία, η φτώχεια, η διαρκής συμπίεση της τιμής της εργατικής δύναμης αποτελούν εγγενή χαρακτηριστικά του.