Γιατί ο αντιιμπεριαλιστικός αντιμονοπωλιακός αγώνας σήμερα είναι πιο βαθύς και πιο στενά δεμένος με τον αγώνα κατά του καπιταλισμού, πιο στενά δεμένος, κάτω από προϋποθέσεις, με το πέρασμα στο σοσιαλισμό;

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ να πούμε απλά ότι ο ιμπεριαλισμός είναι το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού και μάλιστα η ανώτατη βαθμίδα του, ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός, είναι το τελευταίο σκαλοπάτι πριν το σοσιαλισμό. Παρ' όλ' αυτά χρειάζεται να δούμε τι χαρακτηρίζει τον καπιταλισμό σήμερα για να κατανοήσουμε το βάθος αυτού του αγώνα και το στενό του δέσιμο με το σοσιαλισμό.

ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ του καπιταλισμού σήμερα είναι η επιβολή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων σε συνθήκες οξύτατου ανταγωνισμού των μονοπωλίων, επιβολή που αφ' ενός είναι αναγκαία για την αναπαραγωγή του κεφαλαίου και προκύπτει από τις ίδιες τις εσωτερικές ανάγκες του, άρα είναι υποχρεωτικές να επιβληθούν, είναι αντικειμενική διαδικασία στην εξέλιξή του, αφ' ετέρου αποτελούν το περιεχόμενο της επιθετικότητάς του στην εργατική τάξη και στ' άλλα λαϊκά στρώματα. Αυτή η πολιτική είναι στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο.

ΤΑ ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ κυριαρχούν σε όλους τους τομείς της ζωής του λαού, από την παραγωγή των υλικών αγαθών έως τις πιο στοιχειώδεις καθημερινές ανάγκες (Εκπαίδευση, Υγεία, Αθλητισμός, Πολιτισμός). Επιδιώκουν δε τη μεγιστοποίηση των κερδών τους, για να μπορούν να αντεπεξέρχονται στις αναπόφευκτες οικονομικές κρίσεις και στους οξύτατους ανταγωνισμούς. Αυτές οι συνθήκες επιβάλλουν το φτήνεμα του εργάτη, την επέκταση της δράσης των μονοπωλίων και στη σφαίρα των μικροπαραγωγών, αλλά και στη σφαίρα των άλλων τομέων που πριν μερικά χρόνια αποτελούσαν αποκλειστικά δημόσιους τομείς (Υγεία, Εκπαίδευση, κλπ.) και που τώρα εμπορευματοποιούνται.

ΕΤΣΙ, ΑΝΑΤΡΕΠΟΝΤΑΙ οι μέχρι τώρα διαμορφωμένες εργασιακές σχέσεις και τα βασικά κατοχυρωμένα δικαιώματα στην Εκπαίδευση, στην Υγεία, στην Κοινωνική Ασφάλιση και Σύνταξη, αφαιρούνται οι πιο στοιχειώδεις συλλογικές ελευθερίες και τα ατομικά δημοκρατικά δικαιώματα, καταργείται η μικρή και μεσαία ιδιοκτησία ή υποτάσσεται στο σχεδιασμό των μονοπωλίων, μεγαλώνουν η ανεργία και η εξαθλίωση, εξαπολύονται πόλεμοι.

ΤΟ ΦΤΗΝΕΜΑ του εργάτη σημαίνει μεγαλύτερα κέρδη για το κεφάλαιο, αναγκαία για τη συσσώρευση, τη διευκόλυνση της αναπαραγωγής του, την αύξηση του μεγέθους του για να μπορεί να ανταποκρίνεται στο διεθνή ανταγωνισμό, αλλά και στις συνέπειες της επερχόμενης αντικειμενικά οικονομικής κρίσης. Οι ιδιωτικοποιήσεις επιχειρήσεων κρατικής ιδιοκτησίας συμβάλλουν στη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, άρα στην αύξηση του μεγέθους των διαφόρων μονοπωλιακών ομίλων. Το ξεκλήρισμα των μικροπαραγωγών ανοίγει το δρόμο για να επεκταθούν τα μονοπώλια στο χώρο τους. Οι αντιδραστικές αλλαγές στο κράτος, η ένταση της καταστολής είναι αναγκαία για τη σταθερότητα της εξουσίας του κεφαλαίου.

ΕΠΟΜΕΝΩΣ, στη στρατηγική επίθεση του κεφαλαίου, στρατηγική αντεπίθεση πρέπει να κάνουν η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, αφού δεν πρόκειται απλώς για μια μορφή διαχείρισης, που αν αλλάξει θα λυθούν εντός του καπιταλισμού και από το αστικό κράτος τα λαϊκά προβλήματα. Η πάλη ενάντια στις αναδιαρθρώσεις αποτελεί και το περιεχόμενο του αντιμονοπωλιακού αγώνα μόνο που αντικειμενικά ωθεί στην ανάγκη της λαϊκής εξουσίας και λαϊκής οικονομίας, στην ανάγκη δηλαδή του σοσιαλισμού. Για το σήμερα, αφού μόνο σ' αυτές τις συνθήκες θα λυθούν τα λαϊκά προβλήματα, θα μπορούν να ικανοποιούνται όλες οι σύγχρονες ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων.