Τι εννοούμε όταν λέμε ότι πρέπει να εντείνουμε την ιδεολογική δουλιά στην εργατική τάξη;

Η ΔΙΑΠΑΛΗ με την αστική ιδεολογία γίνεται ολοένα και πιο έντονη σε όλους τους τομείς της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Η χειραφέτηση της εργατικής τάξης από την αστική ιδεολογία, ζήτημα σύνθετο με δεδομένο ότι η κυρίαρχη κοινωνική συνείδηση διαμορφώνεται από την κυρίαρχη τάξη, δηλαδή τους καπιταλιστές, σημαίνει ότι και η αστική ιδεολογία είναι κυρίαρχη, επομένως με την αναπαραγωγή της μπολιάζεται και η εργατική τάξη. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που δεν κατανοεί και την αναγκαιότητα απεγκλωβισμού από την πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, δεν κατανοεί την αναγκαιότητα και τη δυνατότητα του δικού της αγώνα ως την πολιτική εξουσία.

ΠΡΩΤ' ΑΠ' ΟΛΑ δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει την ουσία της εκμετάλλευσης. Δεν μπορεί να κατανοήσει ότι από τη δική της δουλιά βγαίνει η υπεραξία, που καρπώνονται οι καπιταλιστές με τη μορφή του κέρδους. Γιατί αυτή η διαδικασία είναι συγκαλυμμένη. Ο εργάτης δουλεύει π.χ. 8 ώρες και πληρώνεται γι' αυτές τις 8 ώρες. Ομως η αξία της εργατικής του δύναμης που αντιστοιχεί περίπου στο μεροκάματο, είναι πολύ μικρότερη από την αξία που παράγει όταν δουλεύει και η οποία ενσωματώνεται στο εμπόρευμα που πουλάει ο καπιταλιστής και κερδίζει. Και αυτή είναι η βάση για να καταλάβει ο εργάτης γιατί πρέπει να καταργήσει τον καπιταλιστή.

ΕΠΟΜΕΝΩΣ η δουλιά μας πρέπει να φτάνει μέχρι αυτό, δηλαδή να μιλάμε στους εργάτες για την εκμετάλλευση όχι μόνο για την καταπίεση στη δουλιά αλλά για την ουσία της εκμετάλλευσης. Αυτό πρέπει να γίνεται και αυτοτελώς και μέσα από τη συζήτηση για την ταξική ουσία των προβλημάτων και τις αιτίες τους που δεν είναι μόνο η πολιτική των κυβερνήσεων αλλά οι ίδιες οι εκμεταλλευτικές σχέσεις.

ΑΣ ΤΟ ΔΟΥΜΕ μέσω ενός συγκεκριμένου παραδείγματος. Η ανατροπή του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου οδηγεί στη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης ως μέσο αύξησης του βαθμού εκμετάλλευσης. Ετσι π.χ. η διευθέτηση του χρόνου σε ορισμένη χρονική περίοδο, με αμετάβλητα όλα τα άλλα δεδομένα, δεν κάνει ορατή ως συνέπεια την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, αφού δε μειώνεται ο μισθός, ούτε αυξάνεται συνολικά ο χρόνος εργασίας. Αλλά μέσω αυτής της αντεργατικής ρύθμισης ο καπιταλιστής βγάζει περισσότερα κέρδη. Το ίδιο ισχύει με όλες τις μορφές των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Για να συσπειρώσουμε σ' αυτό το μέτωπο και να οργανωθεί η πάλη σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, αλλά να επιδρά και στη συνείδηση των εργατών η προοπτική της λαϊκής εξουσίας, δεν αρκεί η απλή αντίθεση στη συγκεκριμένη μεταρρύθμιση. Χρειάζεται ολοκληρωμένη ιδεολογική δουλιά για την ουσία, που είναι η ένταση της εκμετάλλευσης. Αυτό πρέπει να γίνεται συστατικό στοιχείο στη δουλιά μας. Το ίδιο ισχύει με όλες τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις, αλλά και με τ' άλλα μέτωπα πάλης.

ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ να αποτελεί περιεχόμενο εσωκομματικής λειτουργίας των οργάνων και των ΚΟΒ, συστατικό στοιχείο της καθοδηγητικής δουλιάς για την ανάπτυξη της δράσης μας, για την εξασφάλιση της ικανότητας προπαγάνδας, ζύμωσης, διαφώτισης, τελικά προώθησης της γενικής πολιτικής του Κόμματος, της στρατηγικής του και της σχέσης της ταχτικής (στόχοι πάλης), με τη στρατηγική, (ρεαλιστικότητα και αναγκαιότητα της λαϊκής εξουσίας, του σοσιαλισμού).