Χρόνια τώρα, με οδηγό τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τη «Λευκή Βίβλο», η κυβέρνηση εφαρμόζει μια πολιτική βίαιης - από την άποψη του μεγέθους - ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, με ένα και μοναδικό στόχο: Την επιβολή του εργασιακού μεσαίωνα. Αυτή η πολιτική, μεγαλώνει την εκμετάλλευση των εργαζομένων και αυξάνει τα υπερκέρδη του ντόπιου κεφαλαίου, τροφοδοτώντας την ανεργία. Αυτή την ίδια πολιτική ανακοίνωσε το υπουργείο Εργασίας ότι θα την υλοποιήσει με μεγαλύτερη ένταση και καλύτερους μηχανισμούς, την ίδια στιγμή που σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία η ανεργία έφτασε το 1999 στο 11,7%. Πρόκειται για μια πολύ μεγάλη αύξηση της ανεργίας, που ταυτόχρονα αποκάλυψε μια μεγάλη πολιτική απάτη, άμεσα συνδεδεμένη με τις βουλευτικές εκλογές. Η ανεργία το 1998, σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις, ήταν 10,8%, με την καινούρια μέθοδο μέτρησης που υιοθέτησε η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, σύμφωνα με τις Ευρωπαϊκές προδιαγραφές. Τα στοιχεία για το 1999 καθυστέρησαν πολύ, ωστόσο, μέχρι και λίγες μέρες πριν τις εκλογές, δηλωνόταν από το υπουργείο Εργασίας πως μπορεί να υπάρξει μια μικρή μείωση της ανεργίας το 1999. Τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας, όχι μόνο δείχνουν μεγάλη αύξηση της ανεργίας, αλλά αναφέρουν ότι το 1998 ήταν 11,1%!

Ποια είναι η αλήθεια και ποιο το ψέμα; Ο τρόπος που η κυβέρνηση χειρίζεται τα στοιχεία για την ανεργία, ο χρόνος που επιλέγει να τα παρουσιάσει, η ανήθικη προεκλογική δημαγωγία της, είναι χαρακτηριστικά στοιχεία για το πώς θα χειριστεί και στο μέλλον αυτά τα ζητήματα. Σίγουρο είναι ότι οι 522 χιλιάδες. άνεργοι, που μπορεί να είναι και πολύ περισσότεροι, δεδομένου ότι βρισκόμαστε περίπου στη μέση του 2000, δεν έχουν να ωφεληθούν στο ελάχιστο από τα κυβερνητικά μέτρα «ενίσχυσης της απασχόλησης» και «μείωσης της ανεργίας». Τα μέτρα αυτά αυξάνουν την ανεργία και δημιουργούν κατά κύριο λόγο «ευκαιρίες» απασχόλησης και επιδοτούμενες θέσεις εργασίας για μικρό χρονικό διάστημα. Πολύ περισσότερο, τα μέτρα αυτά επιδοτούν πλουσιοπάροχα τους εργοδότες για να απασχολήσουν άνεργους στη βάση των «νέων» εργασιακών σχέσεων.

Τόσο η κυβέρνηση όσο και η Ευρωπαϊκή Ενωση, γνωρίζουν πολύ καλά ότι κανένας εργοδότης δε θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας, αν αυτές δεν του είναι απαραίτητες, ή αν δεν επιδοτούνται σε βαθμό που ο ίδιος δε χρεώνεται τίποτα για τους εργαζόμενους που προσλαμβάνει. Τα χρήματα που διοχετεύονται δεν έχουν σκοπό λοιπόν να δημιουργήσουν γενικά νέες θέσεις εργασίας. Εχουν στόχο να δημιουργήσουν ένα νέο μοντέλο εργασίας, που μέσα από την εφαρμογή του θα επιτευχθεί ενδεχομένως και ο στόχος για «πλήρη απασχόληση». Το εφεύρημα αυτής της πλήρους απασχόλησης, που απορρίπτει το σταθερό ωράριο εργασίας και τον σταθερό εργοδότη, βασίζεται στο μοίρασμα μιας θέσης εργασίας που υπάρχει σήμερα και που θα δημιουργηθεί αργότερα, σε δυο και τρεις εργαζόμενους. Τότε, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς και τις προσδοκίες των «εγκεφάλων» της Ευρωπαϊκής Ενωσης, θα αυξηθούν οι... θέσεις εργασίας και θα έχουν μειωθεί, τόσο οι αμοιβές, όσο και τα δικαιώματα των εργαζομένων αλλά και των ανέργων, που θέλουν μια εργασία ικανή να τους στηρίξει και όχι φιλοδωρήματα.