ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ: «Φορτισμένη από συγκίνηση η ατμόσφαιρα αλλά χωρίς ίχνος επιτήδευσης καθώς περίσσευαν οι μνήμες και όχι τα δάκρυα (...) άλλοι δείχνουν να αντλούν ακόμη κουράγιο από τον Φλωράκη, τη σιδερένια θέλησή του και τις αρχές του: "Είμαι υπερήφανος που είμαι κομμουνιστής και θα συνεχίσω τους αγώνες, θα κάνω αυτό που πρέπει σύμφωνα με αυτά που είπε ο Χαρίλαος και το κόμμα, ώσπου να κλείσω τα μάτια μου", δηλώνει με έμφαση και χαμόγελο ένας παλαιός κομμουνιστής έξω από τον Περισσό» (το ρεπορτάζ στο «ΒΗΜΑ»).

ΟΛΟΙ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ: «Αντάρτικα τραγούδια καθώς και μουσική των Μ. Θεοδωράκη, Μ. Λοΐζου, Χρ. Λεοντή ήταν οι ήχοι που αντηχούσαν στο κτίριο κι έφταναν στις φτωχογειτονιές. Υπερήλικες υποβασταζόμενοι που "δεν μπορούσαμε να μην αποχαιρετήσουμε τον Χαρίλαο", ήταν εκεί» (το ρεπορτάζ στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).

ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ: «Δεν είχα προφτάσει να τελειώσω και λες και διάβασε τη σκέψη μου: "Δε στο 'πα, μια ζωή αμφισβήτηση. Ορέ, την αμφισβήτηση την έχουμε για να σπρώχνουμε τον κόσμο μπροστά, να ζει καλύτερα και όχι για να τον ρίχνουμε στην αναζήτηση. Δεν είδες και τον Γκορμπατσώφ που έφτασε μέχρι και πίτσα να διαφημίζει; Αστο σου λέω. Ψάξε άμα θες αλλά για να αλλάξεις κάτι προς το καλύτερο, όχι για να πισωγυρίσεις. Τέτοιοι υπήρξαν στην ιστορία και ήταν πολλοί, αλλά τους κλαίνε και οι ρέγκες"» (η αφήγηση από τον Γ. Διακογιάννη στα «ΝΕΑ»).