Μέχρι τελευταία στιγμή, λίγο πριν κλείσουν οι πόρτες του κτιρίου, ο κόσμος συνέχιζε να καταφτάνει. Ολοι είχαν κάτι να του πουν. «Καλή αντάμωση», οι γηραιότεροι, οι συμπολεμιστές του. «Δώσε αυτά τα άνθη στους πρόωρα χαμένους συντρόφους σου», οι συγγενείς των αδικοχαμένων αγωνιστών. «Ο αγώνας δε σταματά ποτέ. Μείνε ήσυχος, Καπετάνιε!», ήταν τα λόγια της νέας γενιάς κομμουνιστών, της άξιας «σποράς», που μένει πίσω.