Με τη βίαιη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων στις πάλαι ποτέ Δημόσιες Επιχειρήσεις και Οργανισμούς κλιμακώνεται η κυβερνητική επίθεση. Πρόκειται για την πολιτική, που εφαρμόζεται διαδοχικά από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ πριν και τώρα της ΝΔ και η οποία πλέον έχει επιδεινώσει για τα καλά κάθε πτυχή της ζωής των λαϊκών στρωμάτων της χώρας. Πρόκειται για την πολιτική που ξεδιπλώνεται με ενιαίο και αδιαίρετο τρόπο, η οποία στέκεται απλόχερη στις κάθε είδους αξιώσεις της πλουτοκρατίας, των ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων, των τραπεζιτών και άλλων κοράκων, οι οποίοι με ακόμα μεγαλύτερη ένταση λυμαίνονται τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο. Αυτή η πολιτική έρχεται να εφαρμόσει τις νόρμες και τις λογής λογής ντιρεκτίβες που αποφασίζουν οι κυβερνώντες στην ΕΕ και σε άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Οι «μεταλλαγμένες» ΔΕΚΟ, με βάση και το νόμο που ψηφίστηκε στα τέλη του 2005, λειτουργούν ολοκληρωτικά με κριτήρια ιδιωτικού τομέα, στη βάση της επιχειρηματικότητας και της κερδοφορίας, της περιβόητης ανταποδοτικότητας και του χρηματοοικονομικού κόστους.

Οι κυβερνώντες έχουν κάθε λόγο να αποκρύψουν τον ενιαίο και αδιαίρετο τρόπο της κλιμακούμενης αντιλαϊκής επίθεσης και να επιχειρήσουν να διαιρέσουν τους εργαζόμενους. Με μεθόδους στατιστικής αλχημείας εμφανίζουν υψηλότατες αποδοχές στους εργαζόμενους στις «μεταλλαγμένες» ΔΕΚΟ. Βγαίνουν μάλιστα και από πάνω μη διστάζοντας να χύσουν και «κροκοδείλια δάκρυα» για τα ...χρήματα των φορολογουμένων. Και βέβαια δεν τους έπιασε ο πόνος για τους εργαζόμενους, συνταξιούχους, τη φτωχομεσαία αγροτιά, για τα λαϊκά στρώματα, για όλους όσοι ξεζουμίζονται από την εφαρμοζόμενη πολιτική. Αλλες είναι οι σκοπιμότητές τους.

Οι εργαζόμενοι στις πρώην ΔΕΚΟ σήμερα βρίσκονται με το πιστόλι στον κρόταφο. Καλούνται από την κυβέρνηση και το μεγάλο κεφάλαιο να συναινέσουν στην ανατροπή των όρων εργασίας τους (συλλογικές συμβάσεις, κανονισμοί προσωπικού, κ.ά.). Καλούνται να πουν «ναι» στο καθεστώς γαλέρας που ετοιμάζεται για τα παιδιά τους, για τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης που θα μπει με τη σειρά της στην παραγωγή. Η κυβέρνηση το λέει χωρίς περιστροφές: `Η συναινείτε ή, διαφορετικά, επιβάλλω τη θέλησή μου διά πυρός και σιδήρου. Τους ευνοούν άλλωστε οι δεδομένες - για σήμερα - κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες και οι υπάρχοντες - σήμερα - συσχετισμοί.

Τα λαϊκά στρώματα και μπορούν και πρέπει να βγάλουν τα δικά τους πολύτιμα συμπεράσματα. Και να τα βγάλουν μέσα στη ζωή και στη δράση. Στους αγώνες, στην πάλη, στις απόλυτα δίκαιες διεκδικήσεις τους. Η αλλαγή των συσχετισμών, και σε πολιτικό επίπεδο, δεν είναι μόνο αναγκαία και επίκαιρη. Είναι «εκ των ων ουκ άνευ», είναι η μεγάλη λεωφόρος που οδηγεί στην ουσιαστική και πολύπλευρη αναβάθμιση της ζωής των λαϊκών τάξεων και στρωμάτων. Και απαιτεί πολιτική καταδίκη, απεγκλωβισμό από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και ενίσχυση του ΚΚΕ για να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για το λαϊκό μέτωπο πάλης, για τη λαϊκή εξουσία, όπου τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής θα είναι λαϊκή ιδιοκτησία. Σ' αυτή την κατεύθυνση βασικό ζήτημα είναι η ισχυροποίηση του ταξικού πόλου στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, του ΠΑΜΕ, και πρέπει να είναι υπόθεση κάθε εργαζομένου και αυτών στις πρώην ΔΕΚΟ.