ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΠΟΥ ΛΥΤΡΩΝΕΙ: «Το πιο λυτρωτικό γέλιο είναι αυτό που πηγάζει από την ανάγκη να κάνουμε τα τραγικά κωμικά ώστε να είναι πιο υποφερτά, να ελαφρώσουμε τις πένθιμες καταστάσεις από το βάρος της θλίψης, να αντισταθούμε στην εξουσία - το γέλιο είναι το τελευταίο καταφύγιο του καταπιεσμένου πολίτη. Με το αστείο μπορούμε να είμαστε χοντροκομμένοι ατιμωρητί, δηλαδή μπορούμε να εκφράσουμε την αντίθεσή μας σε κάποιον χωρίς τις δυσκολίες που έχει μια ευθεία αντιπαράθεση. Αλλά μπορούμε και να ξεσκεπάσουμε την ανοησία, να καυτηριάσουμε το κακό. Το γέλιο μας βοηθάει να σταθούμε στο ύψος μας και να κατανοήσουμε τον κόσμο μας. Σήμερα, περισσεύει το ανώδυνο τηλεοπτικό γέλιο με ό,τι σκανδαλίζει το κοινό αίσθημα και λείπει το απελευθερωτικό πολιτικό γέλιο - το γέλιο της ειλικρίνειας μέσα στο βούρκο της υποκρισίας» (η Τασούλα Καραϊσκάκη στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»).

Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ:«- Εκτός από την πολιτική, σίγουρα "τροφή" εξακολουθεί να σας δίνει και ο νεοέλληνας με τα καμώματά του. Πιστεύετε ότι είμαστε λαός φτιαγμένος για γελοιογραφία;

- Οχι ιδιαίτερα. Οι γελοιογράφοι εξογκώνουν τα καμώματα. Αυτή είναι και η δουλειά τους άλλωστε. Οσο για τον νεοέλληνα, νομίζω ότι έχει άλλα βάσανα από το να μας δίνει "τροφή". Εχω την υποψία ότι προσπαθεί να επιβιώσει.

- Οι αναγνώστες στη γελοιογραφία συχνά βλέπουν τα πιο σοβαρά πράγματα και τις μεγαλύτερες αλήθειες. Ισχύει και εδώ το "μία εικόνα, χίλιες λέξεις";

- Αμάν πια αυτό το "μία εικόνα, χίλιες λέξεις", υπάρχει ξέρετε και το αντίστροφο, το "μία λέξη, εκατομμύρια εικόνες"! Σκεφθείτε το τετέλεσται, το μολών λαβέ, το ουαί τοις ηττημένοις. Το άι σιχτίρ! Μπορώ να σας πω πάρα πολλές λέξεις που θα σας φέρουν εκατομμύρια εικόνες» (από συνέντευξη του γελοιογράφου Κώστα Μητρόπουλου / «Παρασκευή + 13»).

ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΝΟΧΗ ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ ΓΙΑ «ΑΙ ΣΙΧΤΙΡ»! «Ταυτόχρονα κερδισμένοι θα είναι και οι εργαζόμενοι που κατακτούν το ...35ωρο! (...) η συμφωνία αποτελεί σταθμό, διότι συμβάλλει στην αποφόρτιση μιας "ενοχοποιημένης" έννοιας, όρου, της απελευθέρωσης των αγορών που έχει ταυτιστεί με αρνητικές, για τους εργαζόμενους, συνέπειες» (ο Ανδρέας Πετσίνης στην «ΗΜΕΡΗΣΙΑ»).