Στην Κυνοσούρα της Σαλαμίνας, στο χώρο των επισκευαστικών εργασιών, τους κάβους δεν τους λύνουν, αλλά τους κόβουν με τσεκούρια σε περίπτωση αναχώρησης ενός πλοίου. Σ' αυτό το χώρο οι εργασίες γίνονται στα ανοιχτά, καθώς δεν υπάρχει μόλος, μόνο χυμένο τσιμέντο σε κάποια σημεία. Το μάτι γυρνά σε σκουριασμένα απομεινάρια πλοίων, άναρχα παρατημένα εδώ κι εκεί. Οι εργάτες των συνεργείων και οι ναυτεργάτες πάνε στα πλοία με «λάντζες», καθώς στη στεριά δεν υπάρχουν ούτε δρόμοι. Στην Κυνοσούρα, είναι δυο φορές «άτυχος» όποιος χτυπήσει στη δουλιά και πολλοί έχουν χαθεί στη μεταφορά προς κάποιο νοσοκομείο, αφού δεν υπάρχει σταθμός πρώτων βοηθειών. Η έκρηξη που έγινε την Πέμπτη, 15 Ιούνη, στο δεξαμενόπλοιο διαχωριστήρα καταλοίπων πετρελαιοειδών «SLOPS» και που στοίχισε τη ζωή σε έναν 25χρονο ναυτεργάτη, ενώ ένας ακόμη τραυματίστηκε, έφερε στην επιφάνεια αυτή την εικόνα που με επιμονή και αγώνες προσπαθούν να αλλάξουν οι εργαζόμενοι της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης και φορείς.

Από το συγκεκριμένο, τραγικό, περιστατικό, πολλή οργή και πολλά ερωτήματα προκύπτουν. Το πλοίο ήταν μόνιμα αγκυροβολημένο και επεξεργαζόταν κατάλοιπα σε μια περιοχή, από την οποία λείπει στοιχειώδης υποδομή. Για του λόγου το αληθές, το σβήσιμο της πυρκαγιάς που ακολούθησε την έκρηξη δεν ήταν δυνατό από τη στεριά, αφού δεν υπάρχει δρόμος. Κανείς δεν έχει απαντήσει, για το αν υπήρχαν και απαγορευμένες ουσίες στα προς επεξεργασία πετρελαιοειδή απόβλητα. Το πλήρωμα ήταν καταχωρημένο σαν υπάλληλοι γραφείου και καθαριστές. Από μόνα τους τα ερωτήματα αυτά αναδεικνύουν με κρυστάλλινη διαύγεια τις ευθύνες του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας, το οποίο αρνείται να προχωρήσει στον εκσυγχρονισμό της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης και επιτρέπει την ανεξέλεγκτη δραστηριότητα των εταιριών, που διαχειρίζονται καύσιμα και πετρελαιοειδή κατάλοιπα στο λιμάνι του Πειραιά και στην ευρύτερη περιοχή. Μια περιοχή όπως η Κυνοσούρα, στην οποία πραγματοποιούνται επισκευές, μετασκευές, χρησιμοποιείται σαν αραξοβόλι πλοίων και φιλοξενεί γενικά μια πλούσια παραγωγική και οικονομική δραστηριότητα, χωρίς να έχει ούτε έναν τηλεφωνικό θάλαμο...

Τις ευθύνες αυτές δεν μπορούν να τις αρνηθούν το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας και η κυβέρνηση. Απέναντι στις αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις και τις συγκεκριμένες προτάσεις για την ανάπτυξη της Ζώνης, η κυβέρνηση προτάσσει αόριστες διαβεβαιώσεις ότι θα εξετάσει το ζήτημα, αναβάλλοντας συνεχώς τη λήψη μέτρων. Ταυτόχρονα, όμως, εφαρμόζει με συνέπεια μια πολιτική που «γονατίζει» τη Ζώνη, εντείνει το μαράζωμά της, ιδιωτικοποιεί τα λιμάνια, υπονομεύει γενικότερα τη ναυπηγοεπισκευή στη χώρα και ευνοεί τα πρόσκαιρα συμφέροντα ιδιωτών που εκμεταλλεύονται τα ναυπηγεία που έχουν απομείνει, ή ό,τι έχει απομείνει από τα ναυπηγεία της χώρας.

Την ίδια στιγμή η ανεργία έχει ξεπεράσει κάθε όριο στη Ζώνη, με ανάλογες συνέπειες για τη γύρω περιοχή και εργάτες ξεκινούν για τη δουλιά τους χωρίς να είναι σίγουροι, αν και πώς θα επιστρέψουν σπίτι τους. Δεν πάει άλλο λοιπόν! Η ανάπτυξη της Ζώνης είναι ζήτημα ζωής για τους χιλιάδες εργαζόμενους και τους ακόμη περισσότερους άνεργους. Είναι αναγκαία η δημιουργία ενός φορέα για τη λειτουργία και διαχείρισή της, ώστε να δημιουργηθεί η απαραίτητη υποδομή που θα περιορίζει και τους κινδύνους που απειλούν τους εργαζόμενους. Πάνω απ' όλα, όμως, είναι αναγκαία μια άλλη πολιτική ριζικά διαφορετική, που θα έρχεται σε σύγκρουση με την ασυδοσία του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Σ' αυτή την κατεύθυνση και για τη δημιουργία των προϋποθέσεων ανατροπής αυτής της απαράδεκτης κατάστασης πρέπει να παλέψουμε όλοι.