Μοιάζουν σαν τους νεκροθάφτες των γουέστερν. Δεν τους νοιάζει ποιος και πόσους σκοτώνει, αρκεί να έχουν οι ίδιοι «δουλιά». Και ανάλογα με το ποιος κερδίζει, του κάνουν τεμενάδες. Ετσι και τώρα με τον Μιλόσεβιτς. Αυτός πέθανε, λένε. Τι πιο προσοδοφόρο από το να ελεεινολογούν πάνω στο φέρετρό του. Οι «νικητές» πολύ θα το εκτιμήσουν.

*

Από κοντά, μαζί με τα «κοράκια» και οι «αντικειμενικοί» αναλυτές. Αυτοί που μιλούν για τον «χασάπη» και την... κακομοίρα τη Δύση που ήθελε (!), αλλά «δεν κατάφερε να αποτρέψει τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας»!

«Και συ πρόστυχη πένα και μολύβι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα», που έλεγε ο Βάρναλης.

***

Δε θα ασχοληθούμε άλλο μαζί τους. Αρκετά με το φύραμά τους. Οι ίδιοι «αμερικανόδουλοι» με τον Οτσαλάν, οι ίδιοι ΝΑΤΟφρονες στο Γιουγκοσλαβικό, οι ίδιοι «ενσωματωμένοι» στο Ιράκ.

Θα σταθούμε στην Ιστορία. Και η ιστορία λέει ότι ο Μιλόσεβιτς αρνήθηκε να υπογράψει την κατοχή της χώρας του από το ΝΑΤΟ. Αυτό έγινε το 1999 στο Ραμπουγέ, δυο μήνες πριν τους βομβαρδισμούς. Η κατάπτυστη συμφωνία (άρθρο 8), που ζητούσε η Ολμπράιτ, προέβλεπε ότι:

*

«Το προσωπικό του ΝΑΤΟ θα απολαμβάνει, μαζί με τα οχήματα, σκάφη, αεροσκάφη και υλικά του, ελεύθερη και απεριόριστη διάβαση και ανεμπόδιστη πρόσβαση σε όλη την ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, περιλαμβανομένου του εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων. Αυτό θα περιλαμβάνει (αλλά δεν περιορίζεται σε αυτά) τα δικαιώματα σε στρατοπέδευση, γυμνάσια, καταυλισμούς και χρήση οποιασδήποτε περιοχής ή διευκολύνσεων, όπως απαιτείται, για υποστήριξη, εκπαίδευση και επιχειρήσεις».

*

Γι' αυτό έγινε η εισβολή του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία. Επειδή ο Μιλόσεβιτς αρνήθηκε να υπογράψει κάτι αντίστοιχο με αυτό που ζητούσε ο Μουσολίνι από τον ελληνικό λαό το 1940. Αν την ιστορία την έγραφαν τα «κοράκια» και οι «νεκροθάφτες», η ανθρωπότητα δε θα γνώριζε τι σημαίνει το «Οχι». Ευτυχώς, ακόμα κι αν το τίμημα είναι βαρύ, η Ιστορία των λαών δε γράφεται έτσι. Παρά μόνο των «ραγιάδων».