Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα «ΝΕΑ»

Είτε αφορά ευθέως την πολεμική μηχανή, είτε αναφέρεται στην ταξική σύγκρουση.

Σε κάθε περίπτωση, χαμένη είναι μία τάξη, αυτή που κοινωνικά παράγει τον πλούτο για να τον ιδιοποιηθεί ατομικά ο κεφαλαιοκράτης.

Ο πόλεμος, όμως, είναι ήδη χτες.

Είτε αφορά στο διαρκή διαμελισμό των Βαλκανίων, είτε αφορά τη μία μετά την άλλη τις αρπαχτές στο Χρηματιστήριο, είτε την αρπαγή από τα ασφαλιστικά ταμεία, είναι πόλεμος.

Ανάλογα με το ποιος αστός κερδίζει ή χάνει, διαφορετικό το χειροκρότημα ή το κλάμα.

Ευκαιρίες για κέρδη βλέπει ο ένας στο διαμελισμό των Βαλκανίων. Ο άλλος βλέπει ένα «κόλπο γκρόσο» του ισχυρού καπιταλιστή απέναντι στον πιο αδύνατο.

Ολοι μαζί χορεύουν στην πλάτη της εργατικής τάξης. Αέρα πουλάνε κι αγοράζουν.

Οι εργάτες, όμως, χάνουν σήμερα στο Μαυροβούνιο, όπως έχασαν χτες στη Βοσνία, όπως θα χάσουν αύριο στο Κόσσοβο.

Αυτοί χάνουν και στο Χρηματιστήριο (η δική τους υπεραξία παίζεται), αυτοί χάνουν και τις ασφαλιστικές εισφορές που παίζονται στον τζόγο. Είτε πράσινη, είτε γαλάζια η διαχείριση.

Εργάτες είναι αυτοί που χάνουν, όταν ο διευθυντής της πολυεθνικής δηλώνει κυνικά ότι με «κοινωνική ευθύνη» προστατεύει τους πελάτες του και τους παρέχει σκουπίδια, ενώ θα μπορούσε να τους δώσει κατευθείαν βόθρο!

Πότε κερδίζει η εργατική τάξη; Οταν αποκτά συνείδηση ότι είναι τάξη απέναντι σε τάξη και βάζει στόχο να γίνει τάξη κυρίαρχη.

Που σημαίνει ότι οργανώνεται στο Κόμμα της, έχοντας καθαρό ότι ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται, ότι δεν παύει να 'ναι ιμπεριαλισμός όταν τον λένε ΕΕ, ότι δεν είναι εγγύηση για την ειρήνη, την ώρα που φορά τη φόρμα του ΝΑΤΟ.

Οταν η εργατική τάξη μπει στο δρόμο για να διεκδικήσει όλη την εξουσία για τον εαυτό της, όταν, δηλαδή, πάψει να εμπιστεύεται κάτι πραγματικά συνεταιράκια με ονόματα όπως Καραμανλής, Παπανδρέου, Αλαβάνος, τότε και μόνο τότε έχει ελπίδα να νικήσει. Κι αυτό μπορεί να συμβεί!

Ε, τότε, λοιπόν, που η εργατική τάξη αρχίζει ταυτόχρονα και αναγνωρίζει στο Κόμμα της τη μόνη ικανή δύναμη που μπορεί να την οδηγήσει στην απελευθέρωσή της, τότε ακριβώς και ο ρόλος του κάθε λαθραίου που παριστάνει τον αριστερό με μόνη - κύρια - αποκλειστική αποστολή να αποτρέψει τη συσπείρωση των εργατών στο Κόμμα τους.

Μια ματιά στη λάσπη που πετάει η «ΑΥΓΗ» περί μυστικών συμφωνιών φτάνει για να καταλάβει κάποιος ότι το σκούξιμο περί πολέμου από το ΚΚΕ, δεν είναι άλλο από το χώμα με το οποίο σκεπάζει η γάτα το μέρος που λίγο πριν βρώμισε.