Η σωρεία των σιδηροδρομικών δυστυχημάτων, ιδιαίτερα, τα τελευταία χρόνια, σίγουρα δεν είναι τυχαίο γεγονός. Ο πρόσφατος θάνατος του 43χρονου αρχιπυροσβέστη στις ράγες στην Αγ. Σοφία Πειραιά, επιβεβαιώνει με δραματικό τρόπο, ότι όσο δε λαμβάνονται μέτρα ενίσχυσης της ασφάλειας στην κυκλοφορία των τρένων, τόσο θα θρηνούμε την απώλεια ανθρώπινων ζωών.

Απάντηση στο ερώτημα «τι φταίει» και τα δυστυχήματα προσλαμβάνουν ανησυχητικές διαστάσεις, δίνει η κεντρική φιλοσοφία των προηγούμενων και νυν κυβερνώντων για τη λειτουργία του σιδηρόδρομου. Μια φιλοσοφία που στον πυρήνα της έχει τον δολοφονικό συνδυασμό του δίπτυχου «γρήγορα τρένα» και «ανταγωνιστικά δρομολόγια». Συνδυασμό, που στην πράξη σημαίνει αύξηση των ταχυτήτων των τρένων και πιο πυκνά δρομολόγια, αλλά και περικοπή δαπανών, ακόμα και αυτών που σχετίζονται άμεσα με την ασφάλεια, όπως κατάργηση των φυλάκων στις ισόπεδες διαβάσεις.

Ολα αυτά σε συνδυασμό με το γεγονός ότι στα 2.600 χλμ. του ελληνικού σιδηροδρομικού δικτύου υπάρχουν περισσότερες από 1.500 ισόπεδες διαβάσεις, προοιωνίζονται τα χειρότερα, εάν δεν αλλάξει η βασική πολιτική επιλογή για τη διαχείριση και λειτουργία του σιδηρόδρομου.