Θέλουν να την εμφανίσουν σαν μια γενιά που «δεν ξέρει τι θέλει». Που κάνει «κατάληψη για την κατάληψη». Που «δεν ξέρει τι ζητάει». Προσπαθούν να απαξιώσουν τα παιδιά, στριμώχνοντάς τα στα τηλεπαράθυρα - τηλεανακριτήρια.

Αλήθεια, τους είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουν για τι παλεύουν οι μαθητές; Αν ενδιαφέρονται πραγματικά να αντιληφθούν, τότε γιατί δεν κάνουν το αυτονόητο: Να τους ακούσουν! Οι μαθητές μιλούν με ζηλευτή σαφήνεια:

• Λένε «όχι» σε ένα σχολείο - «εξεταστικό κέντρο».
• Ζητούν μια σχολική εκπαίδευση που θα προάγει τα διανοήματά τους και την ικανότητά τους να εκφράζουν γλωσσικά αυτά τα διανοήματα.
• Λένε «όχι» στη βία της μηχανιστικής συγκέντρωσης άσχετων μεταξύ τους πληροφοριών, λένε «ναι» στην παροχή γνώσεων, λένε «όχι» στην εφήμερη απομνημόνευση κειμένων που θα τα ξεχάσουν αμέσως μετά την εξέταση, αφού ποτέ δεν τα έμαθαν, ποτέ δεν τα ένιωσαν, ποτέ δεν τα αγάπησαν.
• Λένε «ναι» στην καλλιέργεια της νόησής τους, ζητούν μόρφωση που θα έρχεται μέσα από την αφομοίωση και όχι την παπαγαλία, λένε «όχι» στα (παρα)μορφωτικά πασαλείμματα, λένε «ναι» στη διαμόρφωση της δημιουργικής σκέψης μέσα από μια μεθοδολογία που θα αναπτύσσει προσωπικότητες και όχι «κομπιουτεράκια» αποστήθισης.
• Ζητούν σχολείο - βιβλιοθήκη, με βιβλία που δε θα διδάσκουν ανακρίβειες και ψέματα, με υποδομή που θα επιτρέπει στο σχολειό να λειτουργεί ως πεδίο ανάπτυξης της νεολαιίστικης δραστηριότητας.
• Λένε «όχι» σε ένα σχολείο παρα-φροντιστήριο.
• Λένε «ναι» σε ένα σχολείο εφοδιασμένο με την αναγκαία χρηματοδότηση ώστε να διαθέτει το ανθρώπινο δυναμικό και τα υλικά μέσα για να ανταποκρίνεται στο ρόλο του.
• Με δυο λόγια, ζητούν Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία.

Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Και ξάστερα. Μόνο όσοι δε θέλουν να καταλάβουν (κάνουν ότι) δεν καταλαβαίνουν τι ζητούν τα παιδιά. Και όσοι προσποιούνται ότι δεν καταλαβαίνουν, είναι ακριβώς οι ίδιοι που συκοφαντούν τους αγώνες των μαθητών.