Πόσο μάλλον που τα ίδια τα παιδιά των «αγανακτισμένων» σε πλείστες όσες περιπτώσεις μετέχουν τα ίδια στις συντονιστικές των καταλήψεων, κι εκεί που ο μπαμπάς αγανακτεί με την «αναρχία» που δήθεν επικρατεί τηλεοπτικά στις καταλήψεις, τα παιδιά επιμένουν να μιλούν για Παιδεία που θα παρέχει γνώση. Ε, τον πιάνει απόγνωση τον αγανακτισμένο!

Τον σώζει από το εγκεφαλικό ο Θεολόγος από το διπλανό λύκειο. «Τους είπα, ότι μόλις σπάσει η κατάληψη, που θα σπάσει, θα φτύσουν το γάλα της μάνας τους μόλις επιστρέψουν στην τάξη», του λέει περήφανος, ο Θεολόγος, αυτό το έκτρωμα της μεταφυσικής που ακόμα του επιτρέπεται να παριστάνει τον δάσκαλο.

«Μπράβο κύριε καθηγητά!», ξεφωνίζει ο «αγανακτισμένος» και ρίχνει μια μούτζα στο γυαλί την ώρα που ένας δικηγόρος προσπαθεί κάτι να ψελλίσει περί δικαιωμάτων. Ακου δικαιώματα...

Συμβαίνουν όλα αυτά. Κι ευτυχώς δεν περνούν απαρατήρητα. Ας είναι καλά τα ίδια τα παιδιά που δεν καταλαβαίνουν θεό και δε σέβονται καμία ενδοοικογενειακή ομερτά. Ο,τι πέφτει στην αντίληψή τους, χαρτί και καλαμάρι, το μεταφέρουν στην κατάληψη, το μελετάνε και παίρνουν τα μέτρα τους...

Στην κατάληψη! Εκεί που ο συλλογικός αγώνας σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.

Στους καναπέδες οι «αγανακτισμένοι» αποκτηνώνονται. Και ζητάνε πρωτοσέλιδα περισσότερο κράτος.

«Χάος και αναρχία στις καταλήψεις», επιμένουν τα τηλεπαράθυρα.

Κρέας μυρίζει και πάλι...

Τα παιδιά ζωγραφίζουν με λέξεις, δηλαδή με νόημα, το αύριό τους στα πανό και ετοιμάζονται για τη διαδήλωση.

Αναμέτρηση είναι και καθένας κρίνεται από τη θέση που παίρνει σ' αυτή.