ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ: «"Δεν είναι λίγοι αυτοί που μας λένε ότι υποκινούμε τους συμμαθητές μας. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι δεν είμαστε υποκινητές της κατάληψης, αντίθετα μάλιστα ενδιαφερόμαστε για τα προβλήματα της παιδείας (...) μας ενοχλεί που τα Μέσα (...) ενδιαφέρονται για τους εξωσχολικούς και τις ζημιές και όχι για τα σοβαρά σχολικά ζητήματα", Γιάννης Γκόγκας Α' λυκείου. "Κάποια νομοσχέδια και αποφάσεις είναι αυτά που οδήγησαν στην κατάληψη και ο ομαδικός αγώνας είναι αυτός που έχει βοηθήσει στο να ακουστούν τα αιτήματά μας", Σπύρος Γκούτης Β' λυκείου. "Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε. Δεν μπορούμε άλλο τα φροντιστήρια και την παρα-εκπαίδευση, ούτε και τα όσα λέγονται για δωρεάν Παιδεία, όταν μάλιστα χρειάζεται να πληρώνουμε για σχολικά βιβλία", Δημήτρης Γκάζγκας Β' λυκείου» (το ρεπορτάζ στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).

ΚΑΙ Η ΕΙΚΟΝΑ ΠΟΥ ΑΛΕΘΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥΣ: «Στην παρουσίαση των δύο νέων βιβλίων Ιστορίας για τα σχολεία είχα επιμείνει σε μία σημαντική αλλαγή, τη μείωση σε βαθμό εξουδετέρωσης, του λόγου υπέρ της εικόνας (...) όλα όσα λέγονται εδώ είναι έγκυρα με την προϋπόθεση να συμφωνούμε ότι ο λόγος, η γλώσσα, σχετίζεται απολύτως με τη σκέψη και όχι η εικόνα που δεν έχει μετατραπεί σε λόγο (...) η μέγιστη εικονογράφηση και η αφαίρεση του λόγου υποκρύπτουν συγκεκριμένη πολιτική που έχει να κάνει με την παραγωγή συγκεκριμένου τύπου κοινωνικού υποκειμένου (...) η επιμονή στην εικόνα σε βάρος της αφήγησης δε στερεί τον νέο άνθρωπο από την πραγματική ιστορική γνώση μόνον, αλλά και του υποδεικνύει ότι η εικόνα προσφέρει την ιστορική γνώση (...) τον παραπέμπει μ' άλλα λόγια για την ολοκλήρωση της προσωπικότητάς του στην εικόνα (...) πρόκειται για μια πολιτική που καθοδηγεί προς μια νέα σχέση: άνθρωπος με εικόνα και όχι με ανάγνωση. Τελικά, ο άνθρωπος μόνος του να διαλέγεται με εκπομπή επικίνδυνων αντικοινωνικών γνώσεων και ιδεών και η σκέψη του να διαμορφώνεται αναλόγως, κυρίως, να αποξενώνεται από τις κοινωνικές σχέσεις, να απομονώνεται ως κάτοχος μιας γνώσης ήκιστα έγκυρης επιστημονικά. Κάποιοι θα πουν: μακριά το πήγες, η φαντασία σου καλπάζει. Εχω να πω μόνον αυτό που βλέπουμε όλοι: όλες οι εξουσίες προσπαθούν να διαλύσουν τις συλλογικότητες, τη μοντέρνα διαφωτιστική έκφραση του κοινωνικού αιτήματος, και να διαμορφώσουν το αντιμοντέρνο άτομο που δεν έχει ανάγκη τον διπλανό του, γιατί δεν αισθάνεται κοινωνικό υποκείμενο» (από άρθρο του Βασίλη Κρεμμυδά στα «ΝΕΑ»).