Οι μαθητές των σχολειών της Χίου δεν είχαν χρόνο να σκεφτούν τους πένητες, τους ζητιάνους και τους άστεγους την περίοδο των Χριστουγέννων. Οχι γιατί έχασαν την ευαισθησία τους. Αλλά γιατί η συνειδητή υποβάθμιση, εκ μέρους των κυβερνήσεων, της "δωρεάν δημόσιας εκπαίδευσης", τους ανάγκασε να μετατρέψουν τα παραδοσιακά κάλαντα σε "πηγή" αναζήτησης χρημάτων για να μπορέσουν να λειτουργήσουν τα σχολειά τους!

Η τραγική αυτή είδηση γράφτηκε στην τοπική εφημερίδα της Χίου "Η Αλήθεια". Εφτανε ένα πρώτο "ψάξιμο" για να αποκαλυφθεί η οριακή κατάσταση που έχει φτάσει η δημόσια εκπαίδευση στο νομό.

Οι αριθμοί δίνουν μια πρώτη πικρή "γεύση". Η νομαρχία Χίου ζητούσε από το κομμάτι του κρατικού προϋπολογισμού που θα της αναλογούσε, 350 εκατομμύρια δραχμές για τις κτιριακές ανάγκες των σχολείων. Από αυτό το ποσό, μόνο ο Δήμος της Χίου είχε άμεση ανάγκη 110 εκατομμύρια. Τελικά, τα χρήματα που έλαβε η νομαρχία, ήταν μόλις 110 εκατομμύρια για τις κτιριακές ανάγκες των σχολειών όλου του νομού! Ο Δήμος της Χίου πήρε μόνο 16 εκατομμύρια.

Τα κονδύλια των λειτουργικών δαπανών των σχολείων, μπορεί να αυξήθηκαν κατά πέντε εκατομμύρια και να έφτασαν τα 60 από 55 που ήταν τον προηγούμενο χρόνο, αλλά εξακολουθούν να αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό.

Τι σημαίνουν όλα αυτά πρακτικά; Οτι οι μαθητές των σχολείων του νομού, θα εξακολουθούν να ζουν με τον φόβο μήπως τους πέσει η σκεπή στο κεφάλι, αφού πολλά από τα σχολεία αντιμετωπίζουν τέτοιο πρόβλημα.

Οτι το διθέσιο σχολείο Βαβύλων του Δήμου Καμποχωρίου, θα εξακολουθεί να "φιλοξενεί" τους μαθητές σε αίθουσα η οποία έχει πάθει καθίζηση και σε ετοιμόρροπους τοίχους λόγω παλαιότητας του κτιρίου.

Οτι τα 3ο και 8ο Σχολεία του Δήμου της Χίου θα εξακολουθούν να λειτουργούν με κατεστραμμένες κολόνες, με άμεσο κίνδυνο για τη σωματική ακεραιότητα παιδιών και εκπαιδευτικών.

Οτι τα σχολειά θα εξακολουθούν να χρωστούν σε ΔΕΗ, ΟΤΕ, εμπόρους καυσίμων. Οι τεχνικές υπηρεσίες της νομαρχίας έχουν ήδη εκτιμήσει ότι αυτά τα σχολειά έχουν σοβαρά προβλήματα. Η ίδια η νομαρχία προσπαθεί εκ των ενόντων να βοηθήσει από τα αποθεματικά της, αφού τα χρήματα που έλαβε από τον προϋπολογισμό είναι ελάχιστα σε σχέση με τις ανάγκες της, δίνοντας 10 εκατομμύρια για να μπαλωθούν τρύπες.

Αυτή η εικόνα έφερε τους μαθητές να δώσουν το χαρτζιλίκι τους από τα κάλαντα, για να μην τους κόψουν οι έμποροι το πετρέλαιο. Ποιος μπορεί μετά από όλα αυτά να μιλήσει για "εκπαιδευτική διαδικασία"; Με τι αντιλήψεις μεγαλώνουν αυτά τα παιδιά, όταν εκλαμβάνουν αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο δικαίωμά τους, δηλαδή τη μόρφωση, σαν κάτι μη δεδομένο, που πρέπει να πληρώσουν και αυτά, όχι μόνο οι γονείς τους, για να το απολαύσουν;

Και τι σκέψεις μπορούν να γίνουν μετά από όλα αυτά, στο άκουσμα των... αρμοδιοτήτων της "Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης" και της "αποκέντρωσης" της εκπαίδευσης; Ισως αυτό που μας είπε ο Γ. Αμπατζής,δάσκαλος σε ένα σχολειό της Χίου: "Να αντισταθούμε"!