Ω, να κρατούσε όλο το χρόνο το πανηγύρι με τα πρωτοχρονιάτικα πυροτεχνήματα στους λόφους της Αθήνας, στους λόφους της Ελλάδας και με τα λαμπερά χρώματά τους να στέλναμε σινιάλο στους αλλοεθνείς συνανθρώπους μας ότι εμείς εδώ ζούμε συνεχώς γιορτάζοντας, γιατί ξέρουμε καλά τη ζωή κι έχουμε μάθει να της δείχνουμε την αγάπη μας, ότι εμείς εδώ είμαστε ένας ευτυχισμένος λαός, που δεν ανησυχεί για τίποτα, που δεν πετάγεται με εφιάλτες το πρωί από το κρεβάτι, που δεν περνά από ναρκοπέδια αγωνίας και συρματοπλέγματα απογοήτευσης στη διάρκεια της μέρας, που δεν προσμένει πλέον τον ύπνο για να τον λυτρώσει κάποιες, έστω, ώρες από τα δεινά του μα σαν φυσική του ανάγκη!

Το πανηγύρι μας, όμως, ήταν της μιας βραδιάς. Ηταν για να ξεχάσουμε τις υπόλοιπες τρακόσιες εξήντα πέντε μέρες και νύχτες, που μας καρτερούν πίσω από το παχύ ημερολόγιο του τοίχου, δίχως να αισθάνονται την ανάγκη να κρύψουν κανένα αίνιγμα, καμιά έκπληξη, καμιά αλλαγή, έτσι καθώς τις έχει αρμαθιάσει με γεωμετρική ακρίβεια και τις έχει αριθμήσει προφανώς με απουσία οποιαδήποτε έμπνευσης ο τυπογράφος. Ισως, τώρα που το συλλογιέμαι, να φταίει αυτός για την ομοιομορφία των ημερών μας, για την αδιατάραχτη συνέχειά τους, αλλά και για τη λιμνάζουσα επιθυμία μας να παρέμβουμε δυναμικά στην προκαθορισμένη ροή τους και να την εκτρέψουμε. Δεν μπορεί, κάτι συμβαίνει με τον τυπογράφο. Φτιάχνει ημεροδείκτες δικής του κοπής, αδιαφορώντας για τα δικά μας γούστα.

Μου θυμίζει αυτούς που στρώθηκαν γύρω από πολιτικά τραπέζια ερήμην μας την επαύριο κιόλας της Πρωτοχρονιάς κι άρχισαν βιαστικά να πελεκούν με λόγια και έργα τους καλούς οιωνούς που ανακάλεσαν στη μνήμη μας, ανταλλάσσοντας μαζί μας τις καθιερωμένες ευχές. Τους ιδιοτελείς καρεκλοκένταυρους της εξουσίας, οι οποίοι επίσης έχουν σχεδιάσει εκείνη την πορεία των ημερών του 1996 που φαντάζονται για το λαό και τη χώρα, απαξιώντας να ζητήσουν προηγουμένως τη γνώμη του ενός ή της άλλης. Ποντάρουν στην υπομονή, την ανοχή και τη λησμοσύνη μας και συμπεριφέρονται σαν αφέντες προς δούλους. Τώρα δε, που πλείστοι εξ αυτών εκπαιδεύονται και για τη θέση του πρωθυπουργού, έχουν καταστεί περισσότερο από ποτέ αφέντες και επικίνδυνοι αρχιτέκτονες του καινούριου μας χρόνου. Μας έκαμαν ποδαρικό με μια παρτίδα νέων αυξήσεων τιμών, την αποστολή στρατιωτικού σώματος στη Βοσνία, τη χάραξη νέας σκληρής οικονομικής πολιτικής και έπεται η συνέχεια... Μόλις πέντε μέρες πήραμε απ' το Γενάρη.

Μήπως έφτασε, αλήθεια, η ώρα να αναλάβουμε εμείς το έργο του τυπογράφου, να σμιλέψουμε το δικό μας καλούπι και να φτιάξουμε το δικό μας ημερολόγιο, με οδηγό το νου και την καρδιά μας, δίνοντας στην κάθε μέρα μας την πραγματική της αξία; Μια σκέψη απλή κάνω.