Ο υπουργός μεταφέροντας την κυβερνητική θέση, έφτασε στο σημείο να μιλήσει για ένα "μάτσο συνδικαλιστών", για αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις και για θορυβώδεις μειοψηφίες που αντιμάχονται και φρενάρουν την "εκσυγχρονιστική" πορεία προς "το 2000" (! ). Οποίο θράσος! Οι άνθρωποι που συνειδητά αποδιαρθρώνουν τη δημόσια παιδεία στον τόπο μας, που την καταδικάζουν σε οικονομικό μαρασμό, που θέλουν τον εκπαιδευτικό μόνιμο ζητιάνο της εκάστοτε εξουσίας και εν τέλει με τις επιλογές τους μας γυρνάνε αρκετά χρόνια πίσω, έχουν το θράσος να μιλάνε για πορεία προς το 2000. Μια πορεία που μόνιμο μοτίβο της είναι το "δε συζητάω με απεργούς", μια πορεία που έχει αναγάγει σε εσωτερικό εχθρό κάθε αγωνιζόμενο κλάδο του ελληνικού λαού, μια πορεία που ανομολόγητο στόχο έχει την επιβολή της σιωπής νεκροταφείου, προκειμένου να περάσει ο οδοστρωτήρας των αντιλαϊκών τους επιλογών.

Με το αγωνιστικό τους παράδειγμα έφεραν στο προσκήνιο και έβαλαν στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης, τα πραγματικά και χρόνια προβλήματα της παιδείας που είναι και "οικονομικά" και "θεσμικά". Χάλασαν τη "σούπα" στους "εκσυγχρονιστές", αφού πεισματικά και μαχητικά διεκδικούν την αναβάθμιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας και άλλα τέτοια "παλαιομοδίτικα" που δεν ανέχονται αυτοί που η μόνη τους σταθερά, είναι η υπακοή στα κελεύσματα των ντόπιων και ξένων ισχυρών.

Αυτήν ακριβώς την πρωτοφανή λαϊκή συσπείρωση που όλοι ξέρουν ότι κάθε άλλο παρά μειοψηφία είναι, φοβούνται οι κυβερνώντες. Φοβούνται - και καλά κάνουν - ότι το αγωνιστικό παράδειγμα των καθηγητών, θα το ακολουθήσουν και άλλοι κλάδοι που υφίστανται τις επιπτώσεις της αντιλαϊκής τους πολιτικής. Ηδη και ενώ μετρούν μόλις έξι μήνες στην κυβέρνηση, ήρθαν αντιμέτωποι με λαϊκές κινητοποιήσεις που είχαν πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά. Με κινητοποιήσεις που διακρίθηκαν για τη μαζικότητά τους, την αντοχή τους αλλά και την ποιότητα των αιτημάτων τους. Με αγώνες που ακριβώς λόγω αυτών των χαρακτηριστικών, αντιμετώπισαν έναν πρωτοφανέρωτο αυταρχισμό αλλά που αποτελούν μια πολύτιμη παρακαταθήκη για το επόμενο διάστημα.