Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των δυνάμεων της "νέας τάξης" βρίσκεται αυτή την περίοδο η νοτιοανατολική Μεσόγειος. Αν κοιτάξουμε, στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, τι συνέβη σε περιοχές για τις οποίες επέδειξαν το "ενδιαφέρον" τους αυτές οι δυνάμεις (Περσικός, Βοσνία, Σομαλία) τότε μπορούμε να προβλέψουμε τι σχεδιάζουν και τώρα. "Διαίρει και βασίλευε", υποδαύλιση εθνικιστικών και χωριστικών κινημάτων, αξιοποίηση πραγματικών ή κατασκευασμένων διαφορών, είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής. Για να ακολουθήσει στη συνέχεια η επέμβαση, με το ρόλο του "ειρηνοποιού", του επιδιαιτητή και του εγγυητή των "λύσεων", πάνω στα ερείπια και τους χιλιάδες νεκρούς που οι ίδιοι προκάλεσαν.

Με αυτά τα δεδομένα, η συνάντηση των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων της ανατολικής και νότιας Μεσογείου, της περιοχής του Περσικού και της Ερυθράς Θάλασσας, που έγινε το περασμένο Σαββατοκύριακο στην Αθήνα, μετά από πρόσκληση του ΚΚΕ, έχει ξεχωριστή σημασία. Βεβαίως, η συνάντηση για τα "μεγάλα" Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης θεωρήθηκε ως μη γενόμενη και αυτό εξηγείται. Η προσήλωσή τους σε μια "πραγματικότητα" εικονική και κατασκευασμένη από τα ίδια, δε δίνει χώρο σε γεγονότα και εξελίξεις που σηκώνουν τον τηλεθεατή ή τον ακροατή από την πολυθρόνα του. Εξάλλου, αυτή η πολιτική των μέσων ενημέρωσης είναι μέρος της ίδιας της στρατηγικής της "νέας τάξης".

Τα προβλήματα στη Μέση Ανατολή, το Κυπριακό, οι ελληνοτουρκικές διαφορές στο Αιγαίο, αποτελούν την "πρώτη ύλη" των σχεδίων που επεξεργάζονται ή έχουν ήδη έτοιμα τα επιτελεία στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Σαν συμπλήρωμα φυσικά σε όσα συμβαίνουν στα Βαλκάνια, την άλλη περιοχή για την οποία δείχνουν το "ενδιαφέρον" τους, αλλά και στην κρίσιμη περιοχή του νότου της πρώην Σοβιετικής Ενωσης. Σχεδιασμοί που έχουν στόχο τον πλήρη έλεγχο των εξελίξεων, την κατοχύρωση των νέων αγορών που προκύπτουν μετά την την υπονόμευση και την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην ανατολική Ευρώπη και τη Σοβιετική Ενωση, την αρνητική αλλαγή του διεθνούς συσχετισμού των δυνάμεων σε βάρος των λαών.

Οι δυνάμεις βεβαίως που παίρνουν μέρος σ' αυτούς τους σχεδιασμούς, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, μπορεί να μην έχουν πάντα τους ίδιους στόχους, μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να έχουν και έντονες διαφορές. Ομως οι όποιες διαφορές υποχωρούν όταν πρόκειται να αντιμετωπίσουν τον "κοινό εχθρό", τους λαούς που αντιστέκονται και σηκώνουν το ανάστημά τους. Πολύ περισσότερο ανησυχούν και κινητοποιούνται όταν διαπιστώνουν ότι δεν έχουν να κάνουν με μεμονωμένες και εντοπισμένες αντιστάσεις, ότι μέσα από τους αγώνες των λαών σε εθνικό επίπεδο προκύπτει η ανάγκη για συντονισμό τους σε περιφερειακό και γενικότερο επίπεδο. Αυτή την προοπτική ακριβώς εκφράζει η συνάντηση των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων στην Αθήνα. Των κομμάτων αυτών που συνεχίζουν, μέσα σε μια ποικιλία καταστάσεων και συνθηκών, να αποτελούν την καρδιά των λαϊκών κινημάτων, που δίνουν νόημα και προοπτική στην τιτάνια μάχη των λαών για την εθνική ανεξαρτησία, το δικαίωμα να καθορίζουν οι ίδιοι το μέλλον τους, την κοινωνική απελευθέρωση, το δικαίωμα στην ελπίδα.