Στη Λάρνακα διεξήχθη το περασμένο Σαββατοκύριακο Διεθνής Συνάντηση Κομμουνιστικών, Αριστερών και Σοσιαλιστικών Κομμάτων, στα πλαίσια του γιορτασμού των 70 χρόνων από την ίδρυση του ΚΚΚ - ΑΚΕΛ. Θέμα της διεθνούς συνάντησης ήταν η αναγκαιότητα συσπείρωσης ενάντια στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, τον εθνικισμό, το σοβινισμό, το ρατσισμό και το θρησκευτικό φανατισμό.Παίρνοντας το λόγο, ο Ηλίας Λέγγερης,μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, τόνισε, μεταξύ άλλων, τα παρακάτω:

"Αγαπητοί σύντροφοι,

Εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, σας απευθύνω θερμό αγωνιστικό χαιρετισμό για τα 70 ηρωικά χρόνια από την ίδρυση του Κόμματός σας, για τους ακατάλυτους δεσμούς συντροφικής συνεργασίας και αγωνιστικής αλληλεγγύης, που συνδέουν όλα αυτά τα χρόνια τα κόμματά μας ενάντια στον κοινό εχθρό, τον ιμπεριαλισμό, και τον αγώνα που διεξάγουμε για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για τους λαούς μας, για τους λαούς όλης της περιοχής. Σε μια Κύπρο, ανεξάρτητη, αποστρατιωτικοποιημένη, εδαφικά ακέραιη και ομόσπονδη, με μια και μόνη κυριαρχία, μια ιθαγένεια και μια διεθνή οντότητα. Σ' έναν κόσμο, όπου θα επικρατεί το δίκιο των λαών, η κοινωνική δικαιοσύνη, η ελευθερία, η αλληλεγγύη και η ειρήνη".

"Η στρατιωτικοποίηση των διεθνών σχέσεων και η αύξηση των εξοπλισμών, καθώς και η ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων συμβαδίζουν σήμερα με την αναβίωση του εθνικισμού και του σοβινισμού, ενώ σημειώνεται μια έξαρση των αποσχιστικών κινημάτων. Η διάλυση της ΕΣΣΔ και της Γιουγκοσλαβίας, σημειώνει ο ιστορικός Χοσμπάουμ (1), έχει αυξήσει μέχρι σήμερα τον αριθμό των διεθνώς αναγνωρισμένων κρατών κατά δεκαέξι και δεν υπάρχει άμεσα προβλέψιμο όριο στην περαιτέρω εξέλιξη του διαχωρισμού των εθνοτήτων. Πράγματι, στην Ευρώπη και η Τσεχοσλοβακία έπαψε να υπάρχει, ενώ η Γερμανική ΛΔ προσαρτήθηκε στην Ομοσπονδιακή.

Αλλά μπορούμε να πούμε πως τα νέα κράτη που σχηματίστηκαν έχουν σα βάση τους το διαχωρισμό των εθνοτήτων; Είναι πολύ αμφίβολη μια τέτοια παραδοχή. Πρέπει να σημειώσουμε πως, ανάμεσα στα άλλα, καθοριστικός παράγοντας στις εξελίξεις αυτές αποτελεί ο ρόλος που έπαιξε ο διεθνής ιμπεριαλισμός, αλλά και χωριστά παρμένη κάθε μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη. Υπάρχει η πολύ γνωστή και δοκιμασμένη από παλιά πολιτική του "διαίρει και βασίλευε", της δημιουργίας μικρών και αδύναμων κρατών (αλλά και με σχετικά αναπτυγμένη οικονομική δομή), για να μπορέσει ευκολότερα το συνενωμένο με τη δύναμη του ιμπεριαλιστικού κράτους μονοπωλιακό κεφάλαιο, να ασκήσει την κυριαρχία του και να επεκτείνει το ζωτικό του χώρο. Αυτό, όμως, με τη σειρά του προκαλεί μεγαλύτερη αντίσταση ενάντια στην καταπίεση και τις προσαρτήσεις! Και ίσως, σε όχι μακρινό από τώρα διάστημα, επαληθευτεί για μια ακόμα φορά ο Λένιν, που σημείωνε στα 1916 πως η διαλεχτική της ιστορίας είναι τέτοια που τα μικρά έθνη, ανίσχυρα σαν αυτοτελής παράγοντας στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, παίζουν το ρόλο φυραμάτων, το ρόλο βακτηριδίων, που βοηθάνε να εμφανιστεί στη σκηνή η πραγματική αντιιμπεριαλιστική δύναμη, και συγκεκριμένα: το σοσιαλιστικό προλεταριάτο (2)".

Από τα 23 τρισεκατομμύρια δολάρια του παγκόσμιου Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (GDP), το 1993, τα 18 τρισ. δολ. προέρχονταν από τις βιομηχανικές χώρες και μόνο τα 5 τρισ. δολ. από τις αναπτυσσόμενες, παρόλο που αυτές οι τελευταίες αντιπροσωπεύουν σχεδόν το 80% του παγκόσμιου πληθυσμού.

Τα τελευταία 30 χρόνια, το φτωχότερο 20% του παγκόσμιου πληθυσμού είδε το μερίδιό του στο παγκόσμιο εισόδημα να μειώνεται από 2,3% σε 1,4%, ενώ το μερίδιο του πλουσιότερου 20% αυξήθηκε από 70% σε 85%. Με άλλα λόγια, ο λόγος των μεριδίων ανάμεσά τους διπλασιάστηκε από 30/1 σε 61/1.

Ενώ η περιουσία μόνο των 358 δισεκατομμυριούχων του κόσμου σε δολάρια υπερβαίνει το ετήσιο εισόδημα του 45% των φτωχότερων κατοίκων του πλανήτη! (3).

Ταυτόχρονα, σήμερα το μονοπωλιακό κεφάλαιο έχει εντείνει την επίθεσή του στα δικαιώματα των εργαζομένων και στην αφαίρεση των όποιων εργασιακών και κοινωνικών κατακτήσεων είχαν πετύχει. Τα φαινόμενα των αστέγων, της εξαθλίωσης και της αύξησης του αριθμού των ατόμων και των οικογενειών, που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, εμφανίζονται αρκετά έντονα και στις μητροπόλεις του καπιταλισμού. Η αυξανόμενη ανεργία, η μαζική μετανάστευση, που αγκαλιάζει όλο και νέες χώρες. Η χειροτέρευση των εργασιακών σχέσεων με την εφαρμογή των λεγόμενων ελαστικών μορφών εργασίας και απασχόλησης, που απειλούν ιστορικές κατακτήσεις της εργατικής τάξης, όπως το 8ωρο και η κοινωνική ασφάλιση, εντείνουν επίσης την ανασφάλεια σε πλατιά λαϊκά στρώματα και μέσα στην ίδια την εργατική τάξη. Στο έδαφος αυτό, βρίσκουν βάση για να κάνουν μια θορυβώδη επανεμφάνιση (που ενισχύεται και από τα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης) τα νεοναζιστικά και ρατσιστικά κινήματα, οι επιθέσεις κατά των μεταναστών και ξένων εργατών, καθώς και η σχετική αύξηση της δύναμης μιας σειράς κομμάτων που παρέχουν την πολιτική κάλυψη.

Πρόκειται, κατά τη γνώμη μας, για την πιο αποκρουστική μορφή που παίρνει η πολιτική αντίδραση σε όλη τη γραμμή, χαρακτηριστικής ιδιότητας του ιμπεριαλισμού".

"Ας προβληματιστούμε για τους τρόπους και τα πολιτικά μέσα αντιμετώπισης αυτής της κατάστασης. Κατά τη γνώμη μας, η δημιουργία ενός πλατιού μετώπου αντιιμπεριαλιστικής, αντιμονοπωλιακής πάλης, συντονισμού των λαϊκών κινημάτων, που εναντιώνονται στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, αποτελεί το βασικό κρίκο για να ξεδιπλωθεί αυτός ο αγώνας. Οι επιμέρους αντιστάσεις που υπάρχουν και αναπτύσσονται θα αποκτήσουν βαρύτητα και γενικότερη ριζοσπαστική προοπτική, όταν ενταχθούν στα πλαίσια αυτού του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Και, βεβαίως, έχουμε την πεποίθηση ως κομμουνιστές πως ένα τέτοιο κίνημα μπορεί να αποτελέσει την εναλλακτική λύση, εφόσον αναδειχτεί η σοσιαλιστική προοπτική αυτού του αγώνα.

Συνειδητοποιείται βαθιά ότι τα περιθώρια των ελιγμών και των κατακτήσεων, στα πλαίσια του καπιταλισμού, έχουν απελπιστικά στενέψει και χρειάζεται να αλλάξουν ριζικά οι κοινωνικές σχέσεις παραγωγής.

Κατά τη γνώμη μας, η ανάπτυξη ενός μαχητικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στην περιοχή μας, είναι ο μόνος δρόμος για την αντιμετώπιση της νέας επικίνδυνης κατάστασης που έχει διαμορφωθεί. Παρά τις επιθέσεις που καθημερινά δέχονται, υπάρχουν αρκετές δυνάμεις ικανές να αντιταχθούν στη "νέα τάξη πραγμάτων" στην περιοχή μας. Το επιβεβαιώνουν οι μέχρι τώρα διεθνείς συναντήσεις που έχουν γίνει στην περιοχή μας. Δεν είναι λίγες οι εστίες αντίστασης λαών, πολιτικών δυνάμεων, οργανώσεων και κινημάτων, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, για τον πυρηνικό αφοπλισμό, για την αντιιμπεριαλιστική αλληλεγγύη, για ισότιμες οικονομικές σχέσεις.

Ιδιαίτερο ρόλο στις προσπάθειες αυτές καλούνται να παίξουν οι κομμουνιστές και η συνεργασία τους για μια κοινή στρατηγική ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή.

Η συνεργασία αυτή, όπως φάνηκε απ' όλες τις πολυμερείς συναντήσεις που έχουν γίνει των κομμάτων της περιοχής μας, μπορεί να προσδώσει την απαιτούμενη αποτελεσματικότητα και να οδηγήσει στην πιο πλατιά συσπείρωση και άλλων δυνάμεων αντίστασης και πάλης.

Το κόμμα μας, όπως έκανε πάντα, καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια στην κατεύθυνση αυτή".

(1) E. J. Hobsbawm, "Εθνη και Εθνικισμός από το 1780 μέχρι σήμερα. Πρόγραμμα, μύθος, πραγματικότητα". σελ. 228, Εκδ. "Καρδαμίτσα", 1994.

(2) Λένιν: "Τα αποτελέσματα της συζήτησης για την αυτοδιάθεση" (Ιούλης 1916), "Απαντα" τόμ. 30, σελ. 55, εκδ. "Σύγχρονη Εποχή".

(3) Περιοδικό "Courier" της Unesco, σελ. 34, Γενάρης '97, ελληνική έκδοση.