"Σκέφτομαι και υψώνω τη φωνή μου", "είμαστε άνθρωποι όταν δεν αυτοθυσιαζόμαστε;", "η κοπέλα που ήρθε από το Τσερκές". Ο Χασάν, η Σεφαέτ, ο Στέφανος, ο Μουσταφά, η Ντικρανουχί, ο Δάνος, είναι Ελληνες πολίτες, ζουν στην ίδια πόλη, μεγάλωσαν στις ίδιες γειτονιές, έχουν το ίδιο όνειρο "να κοιταχτούμε στα μάτια με ειλικρίνεια και να γνωριστούμε καλύτερα, να ζήσουμε χωρίς προκαταλήψεις και να προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι". Το όνειρό τους αποδείχτηκε πως δεν είναι μόνο δικό τους. Τα ασταμάτητα χειροκροτήματα από τους εκατοντάδες συγκεντρωμένους στην αίθουσα του ιδρύματος Παπανικολάου, στην Κομοτηνή, ήταν η απόδειξη. Η εκδήλωση με τίτλο"πολιτιστικές ταυτότητες", που οργανώθηκε από την Πρωτοβουλία Πολιτών για τα δημοκρατικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα, ήταν η πρώτη μιας σειράς εκδηλώσεων που θα ακολουθήσουν. Μέχρι την ώρα που διαπιστώθηκε πως η αίθουσα δε χώραγε άλλους, κανείς δεν ήταν σίγουρος για την επιτυχία του εγχειρήματος. Διαβάζοντας κάποιος ορισμένα τοπικά έντυπα είναι εύκολο να πιστέψει πως το δηλητήριο του στείρου εθνικισμού έχει ποτίσει τις ψυχές όλου του πληθυσμού. Κι όμως τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Αρμένηδες στην καταγωγή, τουρκογενείς, και χριστιανοί γηγενείς, ένωσαν τις δυνάμεις τους και απέδειξαν, για μια ακόμα φορά, πως ο δρόμος τους είναι κοινός. Τα κείμενα στην εκδήλωση διαβάστηκαν όλα και στις τρεις γλώσσες. Σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο ο κάθε πολιτισμός κατέθεσε τη δική του ταυτότητα. Κι αυτό που έμεινε ήταν το γεγονός ότι η 11χρονη Σεφαέτ Αχμέτ που διάβασε ένα ποίημά της, δε θα υψώνει πλέον μόνη τη φωνή της. Γιατί και οι άλλοι γύρω απέδειξαν πως σκέφτονται το ίδιο όνειρο.