Στημένο παιχνίδι για να επιτύχει το άρον άρον κλείσιμο του εργοστασίου των Λιπασμάτων στη Δραπετσώνα, "παίζει" ο δήμαρχος της πόλης Κ. Χρονόπουλος,ο οποίος ανακάλυψε εσχάτως ότι το εργοστάσιο, ούτε λίγο ούτε πολύ επέχει θέση ρομφαίας πάνω απ' τα κεφάλια των κατοίκων της πόλης του! Λες και ήταν άγνωστο ότι το εργοστάσιο ήταν και είναι ρυπογόνο. Λες και δεν απαιτείται η υπό προϋποθέσεις απομάκρυνσή του. Λες και δε δόθηκαν μάχες για να μη λειτουργεί ασύδοτα και να λαμβάνονται μέτρα ασφαλείας όσο παραμένει στη Δραπετσώνα. Αλλωστε και ο ίδιος ο Κ. Χρονόπουλος βρίσκεται στη διοίκησή του, ακριβώς γι' αυτό το λόγο.

Ομως τώρα βάζουν στόχο, αυτό που ο "Ριζοσπάστης" έγκαιρα είχε επισημάνει ότι θα επιχειρηθεί, σημειώνοντας από τις 22 Ιούλη 1995 ότι "η Τοπική Αυτοδιοίκηση και όσοι εκλεκτοί της κυβέρνησης στους δήμους της Β Πειραιά μετατρέπονται σε πολιορκητικό κριό, που θα εκπορθήσει για λογαριασμό της κυβέρνησης τα Λιπάσματα Δραπετσώνας". Οδηγώντας στην οριστική καταστροφή τη Λιπασματοβιομηχανία στη χώρα και στην ανεργία και τους τελευταίους 600 εργαζόμενους της μονάδας, από το σύνολο των 1.700, που εργάζονταν στο παρελθόν σ' αυτήν.

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση και το μαζικό κίνημα ζητούσαν ανέκαθεν Δραπετσώνα χωρίς εργοστάσιο Λιπασμάτων, δε μίλησαν όμως ποτέ για κλείσιμο, αλλά αντίθετα για απομάκρυνση. Ολοι από κοινού με τους εργαζόμενους και τους συνδικαλιστικούς τους φορείς συμφωνούσαν ότι η Λιπασματοβιομηχία, ένας από τους λίγους πια βιομηχανικούς κλάδους της χώρας, έπρεπε να εκσυγχρονιστεί, να στηριχτεί και να αναπτυχθεί σε ένα χώρο κατάλληλο για βιομηχανικές χρήσεις, μακριά από τα σπίτια τη Δραπετσώνας, τους κατοίκους των οποίων, εδώ και κοντά πενήντα χρόνια, βασάνιζε, αλλά τους έδινε και δουλιά!

Στην πορεία και μετά τα "φιρμάνια" της Ευρωπαϊκής Ενωσης ότι η Λιπασματοβιομηχανία δεν έχει θέση στην παραγωγική αλυσίδα της χώρας μας, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και οι κατά τόπους εκπρόσωποί της έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να προωθήσουν το άνευ όρων κλείσιμο του εργοστασίου, λέγοντας όμως ακριβώς τα αντίθετα.

Ετσι φτάσαμε τη Δευτέρα, ο δήμαρχος της πόλης να ανακαλύψει ότι σημειώθηκε από το εργοστάσιο η μεγαλύτερη από το 1992 διαρροή τοξικών αερίων, που έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή των κατοίκων της περιοχής και επαναφέρει δραματικά, λέει, το αίτημα για κλείσιμο του εργοστασίου μέχρι το 1997. Χωρίς λέξη για την ανάγκη δημιουργίας άλλου εργοστασίου, για τη στήριξη της Λιπασματοβιομηχανίας, ώστε να γίνει ανταγωνιστική και για την αποκατάσταση τον εργαζομένων, προϋποθέσεις που έθεσε και ο πρώην δήμαρχος Ν. Μπεάζογλου για το κλείσιμο του εργοστασίου στη Δραπετσώνα.