Παλιό, αλλά καλό. Σαν το κρασί. Θα μπορούσε να είναι και ανέκδοτο. Στο Εθνικό Θέατρο, πριν δύο χρόνια, ανέβαινε το έργο του Ζενέ "Οι δούλες". Πρωταγωνίστριες, τρεις κυρίες του ελληνικού θεάτρου. Προσκεκλημένες και ανύποπτες μιλούν για το έργο και τους ρόλους τους, σε τηλεοπτική εκπομπή, που φτάνει στο τέλος της. Η παρουσιάστρια, ικανοποιημένη από όσα έμαθε για τον Ζενέ και το έργο του, ετοιμάζεται για αποφώνηση. "Είμαι σίγουρη - λέει - πως η παράσταση θα έχει μεγάλη επιτυχία και εύχομαι να μπορέσει να έρθει ο κύριος Ζενέ και να μείνει και ο ίδιος ευχαριστημένος από την παράσταση". Η μια εκ των τριών, όμως, είχε αντίρρηση. "Εγώ πάντως εύχομαι να μην συναντηθούμε", λέει. "Μα γιατί;", ρωτά γεμάτη έκπληξη η παρουσιάστρια. "Απεδήμησε εις Κύριον", απαντά τότε εκείνη.

Εντάξει, καλέ, ένα λαθάκι έκανε το κορίτσι, θα την κρεμάσουμε; Τόσα και τόσα συγχωρούμε σ' αυτό το "χαζοκούτι". Και να ξέρατε τι γέλια θα κάνατε, αν ακούγατε και τις παρασκηνιακές κοτσάνες. Αλλη γνωστή, πιο δημοφιλής από την προηγούμενη, παρουσιάστρια είχε τη φαεινή ιδέα να καλέσει στην εκπομπή της κάποια που να είναι και ποιοτική, αλλά και να πουλάει. Ποια καλύτερη από την Μαρία Κάλλας; "Αλλά δε βγαίνει αυτή σε εκπομπές", είπε στους συνεργάτες της, "ε, τι λέτε;". Τι να πούνε οι καημένοι! Ολοι για αλλού κινήσανε κι αλλού, η ...τηλεόραση τούς πάει. Πάντως, όπως είπε κάποιος σοφός, "πλατιούς ορίζοντες αποκτάς με την ανάπτυξη, όχι με τα σάλτα".

Και να ήταν μόνο αυτά που ακούμε. Στο κάτω κάτω, αν θέλουμε τα ακούμε. Υπάρχει κι ένα κουμπάκι, που το πατάμε και "κλείσαμε" ως τηλεθεατές. Ας πάμε μια βόλτα στη φύση. Ας την βαφτίσουμε έτσι, αφού η πραγματική φύση βρίσκεται πολύ μακριά από την "καλή" μας Αθήνα. Ας καταφύγουμε στη φαντασία, για δικό μας καλό, αλλά με προσοχή μη μας πουν και τρελούς. Αλήθεια, σκεφτήκατε ποτέ, τι καλά που θα ήταν να υπήρχε κι ένα κουμπάκι, ώστε να επιλέγαμε κι αυτά που "βασανίζουν" τα μάτια μας, περπατώντας στους δρόμους; Είναι μερικά πράγματα, που "δραπετεύουν" από την προσπάθειά μας να "βαδίζουμε" συντροφιά με τη φαντασία. Η δική τους "τρελή" φαντασία ξεπερνά τη δική μας "πτωχή", πλην αθώα. Αυτές οι τρεις "ξεριζωμένες" καρδιές, από τους Black, Witte και Wellow, μη μου πείτε πως δε σας σοκάρουν.

Κι ενώ κάποιοι προσπαθούν, έστω και μ' αυτόν τον τρόπο, να μας πουν να μην είμαστε σοβινιστές, κάποια παρουσιάστρια πάλι απεφάνθη ότι πρέπει να γίνουμε σοβινιστές. Και ξέρετε γιατί; Γιατί εκείνη, λέει, είναι περήφανη, που είναι Ελληνίδα και ρώτησε τον καλεσμένο της, αν συμφωνεί. Ο άνθρωπος γνώριζε την έννοια της λέξης και την απογοήτευσε στον αέρα, διορθώνοντάς την: "σοβινιστές όχι. Απλώς να αγαπάμε την Ελλάδα". Αχ! Χρυσές κοτσάνες, από χρυσά κορίτσια... Αλλά να μην κατηγορούμε μόνο τα κορίτσια, υπάρχουν και κάποια "αγόρια", που κάνουν κι αυτά τα "λαθάκια" τους. Σοβαρός παρουσιαστής είχε καλεσμένο έναν από τους πλέον σοβαρούς καλλιτέχνες του θεάτρου μας, που το "λάθος" του ήταν ότι τον είχαν βαφτίσει Λευτέρη. Και να "κύριε Πανταζή", και "τι λέτε εσείς, κύριε Πανταζή" κι ο Λευτέρης να κοιτάζει δίπλα του μήπως εμφανίστηκε ξαφνικά ο Λε Πα. Ν' ανοίξει η τηλεόραση να τον καταπιεί θα ευχόταν σίγουρα ο άνθρωπος. Αλλά, ας μην ξεχνάμε, "το χαμόγελο που στέλνουμε ξαναγυρνά σε μας".