Διότι, είκοσι δύο χρόνια - μια σχεδόν γενιά - και εννέα εκλογικές (βουλευτικές) αναμετρήσεις είναι πάρα πολλές για να επαναληφθούν τα ίδια τραγικά λάθη.

Οι εκλογές αυτές, δηλαδή, θα μπορούσαν να γίνουν ακόμη και ιστορικό ορόσημο, αν αποφασίσει να αφυπνιστεί και να αντιδράσει δυναμικά, έστω και το ένα τρίτο της "κοινωνίας των δύο τρίτων" που έστησαν και στη χώρα μας ο δικομματισμός και οι Δυτικοί πάτρωνές του.

Με άλλα λόγια: Παρέχεται η ευκαιρία στους εργάτες, στους υπαλλήλους, στους ανέργους, στους συνταξιούχους, στους μικροκαλλιεργητές και στους μικροεπαγγελματίες να αναβαθμίσουν την ψήφο τους σε πολιτική πράξη και να την πετάξουν με περιφρόνηση, με οργή, αλλά και με σύνεση στα μούτρα των "ηγεσιών εξουσίας".

Και ναι μεν τα "κόμματα εξουσίας" έχουν εφεδρείες κάθε είδους ("δεξιές","σοσιαλιστικές" και "αριστερές") και θα σχηματίσουν με κάποιες από αυτές κυβέρνηση, στην περίπτωση αυτή, όμως, οι πολίτες που ψηφίζουν τα "μικρά κόμματα" θα αντιληφθούν την αλήθεια και θα είναι ώριμοι για ένα Μέτωπο Λαϊκό, Πατριωτικό και Αντιιμπεριαλιστικό.

Και επειδή, βεβαίως, το ΚΚΕ δεν είναι εφεδρεία κανενός, αλλά εμπροσθοφυλακή του λαού, η ψήφος προς αυτό αποτελεί τη συνεπέστερη και ρεαλιστικότερη πράξη για κάθε πολίτη, - πέρα και πάνω από ιδεολογίες και εντάξεις.

• Εκχώρησαν και εκχωρούν κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.
• Υπερχρέωσαν και υπερχρεώνουν τον ελληνικό λαό με αστρονομικά ποσά (35 τρισεκατομμύρια!).
• Εκποίησαν και εκποιούν (αδιαφανώς δε!) τη δημόσια περιουσία.
• Ξήλωσαν και ξηλώνουν τον παραγωγικό ιστό της χώρας (στη βιομηχανία και στη γεωργία).
• Εριξαν μισό εκατομμύριο πολίτες στην ανεργία και θα ρίξουν άλλο μισό εκατομμύριο μέχρι το τέλος του αιώνα.
• Διέφθειραν και διαφθείρουν συνεχώς τη δημόσια ζωή κτλ. κτλ.

Οφείλουν να γνωρίζουν, όμως, ότι το "δικαίωμά" τους αυτό θα έχει και ένα τίμημα. Και, μάλιστα, τίμημα βαρύ και διαρκές:

Θα πληρωθεί με επαχθέστερη υποταγή, με συστηματικότερη λεηλασία των πενιχρών εισοδημάτων τους, με περισσότερη ανεργία και υποαπασχόληση, με εκτενέστερο ξήλωμα του κοινωνικού ιστού, με συρρίκνωση (αν όχι και εκμηδένιση) του εργασιακού, υγειονομικού και ασφαλιστικού κεκτημένου, με περιθωριοποίηση νέων κοινωνικών στρωμάτων και με αποκρουστικότερη πολιτική χυδαιότητα.

Θα του το επιτρέψουν και πάλι οι εργαζόμενοι;