Ισως το ευφυολόγημα ν' ακούγεται αστείο, μερικά χιλιόμετρα μακριά από τα τουρκικά σύνορα. Εντός αυτών, αποτελεί ύβρη. Η, στην καλύτερη περίπτωση, ξόρκισμα του θανάτου - του αργού, βασανιστικού θανάτου, σε υγρά κελιά, με την απειλή της "εξαφάνισης", των βασανιστηρίων και των απατηλά όμορφων όπλων, να απέχει όσο ένας διάδρομος της φυλακής.

Αν μόνο αυτοί οι παλιοί, φθαρμένοι τοίχοι μπορούσαν να μιλήσουν, τι θα μας έλεγαν; Ισως πώς ο Γιασάρ Κεμάλ μηχανεύτηκε, στο μισοσκόταδο ενός σκοτεινού κελιού της Πόλης, πριν μερικά χρόνια, το επόμενό του μυθιστόρημα. Ισως πώς, το περασμένο καλοκαίρι, εκατοντάδες τρελοί, υπέροχοι τρελοί άνθρωποι απαρνήθηκαν τους εαυτούς τους, για να τους ακούσουν, επιτέλους, οι απόμακροι κυβερνώντες της Αγκυρας, σε μια απεργία πείνας, που κόστισε τη ζωή των δώδεκα από αυτούς. Ισως ότι οι μικρές, καθημερινές μάχες, και οι μεγάλες, ποτέ δεν τελειώνουν.

Εχουν τον τρόπο τους οι Δυτικοί -οι καυμένοι δεν ξέρουν τίποτα για το φόνο!- να εκμεταλλεύονται την "κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία" (τι φθηνές λέξεις, αλήθεια!..), για να αποκομίζουν δικά τους οφέλη. Επικριτικές εκθέσεις οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Σκληραίνουν οι όροι της Τελωνειακής Ενωσης. Θάνατοι στις φυλακές; Αλλάζουν ύφος οι γραφειοκράτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και λένε ότι "η πλήρης ένταξη της Τουρκίας στις δομές μας καθίσταται, υπ' αυτές τις συνθήκες, δυσχερής". Και τα δάνεια - α, τα δάνεια...

Μπ. Γ.