Οι Λουδοβίκοι δεν έλειψαν από καμιά εποχή και από κανένα σημείο της Γης. Πληθώρα οι υπερφίαλοι, οι εγωιστές και οι μωροί, που ταύτισαν και ταυτίζουν το σαρκίο τους και την ασήμαντη, συνήθως, προσωπικότητά τους, με τη μικρή ή μεγάλη εξουσία, που κατέχουν προσωρινά, και αναφωνούν σαν τον Γάλλο μονάρχη:"L' etat c' est moi" (Το κράτος είμαι εγώ)! Μην αναζητήσετε τους Λουδοβίκους μόνο σε βασιλικούς οίκους ή έστω στα ύπατα αξιώματα ενός κράτους. Εκεί, βέβαια, υπάρχουν οι πιο χτυπητές περιπτώσεις, δεδομένου ότι αποτελεί σχεδόν κανόνα να ταυτοποιούνται οι εκάστοτε άρχοντες με την Αρχή και να ενεργούν ως εξουσιαστές και όχι ως κυβερνήτες. Και, φυσικά, με τέτοια στρεβλή νοοτροπία εύκολο είναι να "κυβερνούν" όπως τους γουστάρει. Καταπατώντας, δηλαδή, πλαγίως ή ευθέως νόμους και συνταγματικές επιταγές και"φτύνοντας" το λαό που τους εξέλεξε και υπέρ του οποίου έπρεπε να άρχουν.

Είπαμε όμως. Μην αναζητήσετε τους Λουδοβίκους μόνο στους θώκους των κυβερνώντων. Πάμπολλοι, δυστυχώς, υπάρχουν και πιο κάτω. Στις καρέκλες της Αστυνομίας, της Δικαιοσύνης, της Δημόσιας Διοίκησης και οπουδήποτε αλλού. Οι κύριοι αυτοί δεν κρατούν βέβαια σκήπτρο, αλλά τι σημασία έχει; Και με το... γκλομπ, τους κώδικες ή έστω το στυλό του τμηματάρχη στο χέρι, αισθάνονται ότι είναι το ίδιο το κράτος και ενεργούν ανάλογα: Ο αστυνόμος αυθαιρετεί ασύστολα, συλλαμβάνοντας όποιον θέλει, σπάζοντας κεφάλια, κατά το δοκούν ή κλείνοντας τα μάτια σε περιπτώσεις που έπρεπε να επέμβει. Ποιον έχει να φοβηθεί, άλλωστε; Ενας πρωθυπουργός, πριν τρία τέσσερα χρόνια του το είχε πει ευθέως: "Εσύ είσαι το κράτος"!

Χωρίς πηλήκιο, γαλόνια ή οποιοδήποτε άλλο διακριτικό εξουσίας ο προϊστάμενος της δημόσιας υπηρεσίας. Ενα σκοτεινό γραφειάκι, δύο επί τρία το βασίλειό του και μια ξεχαρβαλωμένη πολυθρόνα ο θρόνος του. Ενας κοινός υπαλληλίσκος, που λόγω πολυετίας πήρε ένα βαθμό παραπάνω, και τίποτ' άλλο. Κι όμως αυτός ο βαθμός, η υπό διάλυση περιστρεφόμενη καρέκλα και το ιδιαίτερο γραφειάκι τον έκαναν να αισθάνεται ότι έγινε "κράτος". Και ούτε που το κρύβει ο ανόητος! Κατσαδιάζει συνεχώς τους μέχρι χτες ομοιόβαθμούς του συναδέλφους, ταλαιπωρεί άγρια το κοινό, που προσφεύγει στην υπηρεσία του, και ουδόλως αντιλαμβάνεται ότι με αυτή τη στάση του λοιδορεί και τον εαυτό του και το κράτος, που νομίζει ότι εκπροσωπεί. Ποιος όμως από τους "άνωθεν" να τραβήξει το αυτί και να τον συνετίσει; Το κράτος - σατράπης τέτοιους ακριβώς ηλίθιους δερβεναγάδες θέλει στη δούλεψή του. Για να καταλαβαίνουν καλά όσοι έχουν "πάρε δώσε" μαζί τους ότι η εξουσία είναι κραταιά και όχι μπαίγνιο του καθενός!

Ιδού όμως η νοοτροπία του λουδοβικισμού και σ' ένα χώρο, που ουδόλως θα έπρεπε να παρουσιάζει τέτοια φαινόμενα. Τη Δικαιοσύνη εννοούμε, χωρίς φυσικά να παίρνουμε σβάρνα όλους τους λειτουργούς της. Αναφερόμαστε μόνο σε εκείνους, που, έχοντας, την εξουσία των νόμων στα χέρια τους, ταυτίζονται με αυτήν και ενεργούν ως απόλυτοι άρχοντες των κωδίκων. Δεν ξέρουμε βέβαια αν σ' αυτήν την περίπτωση ανήκει και η απόφαση του Αρείου Πάγου για τη φοροαπαλλαγή των δικαστών. Οπωσδήποτε, όμως, λουδοβίκεια είναι η δίωξη των μαθητών για τις καταλήψεις, τη στιγμή που ο νόμος μένει ανενεργός για πληθώρα σκανδάλων στα δημόσια έργα, στις κρατικές προμήθειες, στις επιδοτήσεις κλπ. Ε, όχι να κάνουν και κάποιοι δικαστές ό,τι θέλουν, επειδή έχουν "το πεπόνι και το μαχαίρι"!