"Τα 12 τελευταία χρόνια ήταν για μένα πολύ δύσκολα. Δε θα ήθελα να μείνετε με την εντύπωση ότι θα ήταν ποτέ δυνατό να απεμπολήσω, για οποιονδήποτε λόγο, την πολιτική μου δράση. Βρίσκεστε εδώ όχι για να ξεδιαλύνετε αυτές τις υποθέσεις, αλλά το δικό μου βαθμό εμπλοκής σ' αυτές, αν υπάρχει. Είμαι πεπεισμένος ότι πρόκειται για σκευωρία των διωκτικών αρχών, που κατά τη διαδρομή της έχει εξυπηρετήσει διαφορετικές πολιτικές σκοπιμότητες. Αν η απόφασή σας είναι καταδικαστική, θα δικαιώσετε τους μηχανισμούς που την έστησαν. Αν είναι αθωωτική, δεν περιμένω να δικαιωθώ εγώ. Ελπίζω ότι θα με κρίνετε βάσει των στοιχείων που υπάρχουν".

Με τα λόγια αυτά ο Γιώργος Μπαλάφας ολοκλήρωσε χτες την απολογία του ενώπιον του Μεικτού Ορκωτού Εφετείου της Αθήνας. Ο τόνος της φωνής του ήταν από την αρχή έως το τέλος ήρεμος και χαμηλός, όπως ενός ανθρώπου που θέλει απλώς να δηλώσει την αθωότητά του. Δεν εξέφραζε πικρία ή διαμαρτυρία για τον πολύχρονο δικαστικό αγώνα, που έχει σημαδέψει ανεξίτηλα τη ζωή του.

"Προέρχομαι - είπε - από αγροτική οικογένεια με πολιτικές καταβολές στον κεντροαριστερό δημοκρατικό χώρο. Ο πατέρας μου ήταν αντάρτης του ΔΣΕ. Την εποχή της αποστασίας και της σκληρής Δεξιάς η οικογένειά μου ζούσε σε καθεστώς τρόμου. Το 1974 έβγαλα στην Αθήνα την τελευταία τάξη του γυμνασίου. Πέρασα στα ΚΑΤΕΕ. Δραστηριοποιήθηκα κυρίως στο σπουδαστικό, αλλά και στο εργατικό κίνημα, στο χώρο των τυπογράφων και οικοδόμων. Οντως έδωσα το όνομα Ν. Μανιατόπουλος όταν νοίκιασα το διαμέρισμα της οδού Καλαμά στα Σεπόλια στα τέλη του 1980. Χρησιμοποιούσαμε μια ομάδα 15 ατόμων το χώρο αυτό σαν αποθήκη υλικών. Μετά το τέλος του 1982 δεν ξαναπήγα εκεί. Υπάρχουν τρεις εκδοχές: α) Να συνέχισε την ενοικίαση κάποιος από αυτούς που πήγαιναν εκεί, πράκτορας της Αστυνομίας, β) να φτάχτηκε η "γιάφκα" μετά τις αρχές του 1986 από την αστυνομία, όταν ήδη είχαν στηθεί τα κατηγορητήρια εναντίον μου, και γ) να συνεχίστηκε η εκμίσθωση του χώρου όχι από χαφιέ, που τον χρησιμοποίησε σαν γιάφκα".

Για τη δολοφονία του εισαγγελέα Γ. Θεοφανόπουλου και των δύο συνοδών της χρηματαποστολής της Τράπεζας Πίστεως στο Γαλάτσι (πράξεις για τις οποίες έχει πρωτόδικα αθωωθεί) αρνήθηκε οποιαδήποτε συμμετοχή. Αιτιολόγησε δε τη φυγοδικία του, λέγοντας ότι η Αστυνομία τον ήθελε τότε νεκρό. "Μετά το 1988 - πρόσθεσε - κυκλοφορούσα ακόμα και στην Αθήνα". Τέλος, μίλησε για τις συνθήκες σύλληψής του στις 30-11-92 στο Καπανδρίτι και την πρόταση που του έκανε ο τότε β' υπαρχηγός της ΕΛΑΣ, Μ. Νηστικάκης, να του δώσει 200.000.000 δρχ. και χαρτιά για να διαφύγει στο εξωτερικό με αντάλλαγμα να του αποκαλύψει "στοιχεία για την τρομοκρατία"...

Σήμερα αναμένεται η αγόρευση του εισαγγελέα.