Εγραψε, λοιπόν, και ο Γρηγόρης Φαράκος το βιβλίο του. Ενα βιβλίο κι αυτός για τον Αρη - τον κομμουνιστή πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ - αλλά από μια άλλη σκοπιά. Μέσα, τάχα, από ντοκουμέντα, από το αρχείο του, που έπεσαν στα χέρια του και που τα μελέτησε επισταμένα μόλις τώρα τελευταία!

Φυσικά, με καθαρά αντικομμουνιστική διάθεση. Και εξυμνεί και εκθειάζει τον Αρη, γιατί είχε την τόλμη να διατυπώσει στο κόμμα του - στο ΚΚΕ - τις διαφωνίες και τις επιφυλάξεις του για μερικές κρίσιμες αποφάσεις και επιλογές του. Ετσι, προβάλλει τις αντιρρήσεις του Αρη στις Συμφωνίες του Λιβάνου και της Βάρκιζας και εκθειάζει την τόλμη του για τις ορθές σχετικές εκτιμήσεις του, που συμπίπτουν με τις εκτιμήσεις του Κόμματος, που εδώ και πολλά χρόνια έχει χαρακτηρίσει σαν ιστορικά λάθη και τη Συμφωνία του Λιβάνου και τη Συμφωνία της Βάρκιζας, δε διστάζει, όμως, συγχρόνως να διατυπώσει και τη σημερινή αναθεωρητική άποψή του, εκτιμώντας τώρα, μετά την αποπομπή του από το Κόμμα, ότι και η Συμφωνία του Λιβάνου και η Συμφωνία της Βάρκιζας, που και αυτός μέχρι την αποπομπή του από το Κόμμα τις θεωρούσε σαν μεγάλα ιστορικά λάθη, ήταν ορθές επιλογές της τότε κομματικής ηγεσίας!!!

Οπως δε διστάζει να χαρακτηρίσει κάκιστη επιλογή τη συγκρότηση του Δημοκρατικού Στρατού, στην οποία αναγκαστικά κατέφυγαν αμυνόμενοι οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και το Κόμμα, επιλογή που μέχρι προχτές δικαιολογούσε απολύτως και αυτός μαζί με το Κόμμα, του οποίου ηγείτο.

Και διερωτάται ο φίλος αρθρογράφος του "Ριζοσπάστη" σε ένα κυριολεκτικά εξουθενωτικό για τον όψιμο αναθεωρητή άρθρο του: Μα πώς στο διάβολο εξηγούνται αυτές οι παλινωδίες και οι αντιφάσεις;

Δε νομίζω, όμως, ότι στ' αλήθεια απορεί με αυτές τις παλινωδίες και τις ιδεολογικές ακροβασίες του Φαράκου ο αρθρογράφος του "Ριζοσπάστη". Γιατί γνωρίζει κι αυτός και καταλαβαίνει όλος ο κόσμος ότι ο "πρώην" με το βιβλίο του αυτό, με το οποίο επιχειρεί να αναταράξει το τέλμα της πολιτικής του αφάνειας, μέσα στη θλίψη της αργίας και της απέραντης μοναξιάς του, σ' αυτή την εποχή του γενικού και χυδαίου αντικομμουνισμού, δίνει κι αυτός τις εξετάσεις του απέναντι στην άρχουσα τάξη, στην οποία θέλει να επανενταχθεί, έστω και με το χρίσμα του κεντροαριστερού. Και πρέπει κάτι να γράψει κι αυτός εναντίον του Κομμουνιστικού Κόμματος. Και με φραστικές περικοκλάδες, αλλά χωρίς αιδώ, καταπίνει τα σάλια του. Να ειπεί, ότι δεν ήταν καλός ο Λίβανος και η Συμφωνία της Βάρκιζας; Για όνομα του Θεού! Τότε θα φανεί, όχι απλώς αριστερούτσικος, αλλά αμετανόητος και σκληρός αριστερός. Να δικαιολογήσει το ΔΣΕ; Αλίμονό του! Τότε είναι που θα πέσει φωτιά να τον κάψει. Γι' αυτό παλαντζάρει με ακροβασίες ο άνθρωπος. Ισχυριζόμενος ότι όλα αυτά τώρα τα κατάλαβε, μόλις απομακρύνθηκε από το Κόμμα και εντάχθηκε κι αυτός στο Πανδοχείο των πολλών ανέμων, που τείνει να μετατραπεί σε Θεραπευτική Κοινότητα Απεξάρτησης (από το κομμουνιστικό μίασμα).

Και είναι κατανοητή η διλημματική του θέση. Αφού και αυτά που έγραψε "με κατάπληξη και πικρία" για τους επαναπατριζόμενους ...κατασκόπους, που και αυτά τώρα μόλις τα έμαθε, δε φαίνονται αρκετά για την άρχουσα τάξη. Στους Λαμπράκηδες, που σαν τους βασανιστές πιέζουν τους σπασμένους αγωνιστές να ειπούν "κάτι παραπάνω", αν θέλουν ειλικρινά να αποχαρακτηριστούν και να αποκατασταθούν στη συνείδηση του ...τίμιου κόσμου!

Γι' αυτό, το "Βήμα" δεν αρκείται μόνο σ' αυτά που γράφει και ζητάει περισσότερα. Ζητάει ονόματα και αριθμούς!

"Ο κ. Φαράκος - γράφει το "Βήμα" της 7.10.1997, με τίτλο "για γέλια και για κλάματα" - δεν μπαίνει στον κόπο να μνημονεύσει τα ονόματα των μελών και στελεχών του Κόμματος που βρίσκονται στον κατάλογο (των κατασκόπων) ούτε, πολύ περισσότερο, αναφέρει την επωνυμία του "αδελφού" κόμματος, που ήταν αποδέκτης του καταλόγου και προφανώς των πληροφοριών που θα έστελναν οι "παράνομοι" στο "κομματικό κέντρο" σε κάποια από τις πρωτεύουσες των χωρών του ανατολικού μπλοκ. Οι παραλείψεις αυτού του είδους, όμως, μπορούν να υπονομεύσουν, σε κάθε περίπτωση, την αξιοπιστία των ετεροχρονισμένων αποκαλύψεων... Οι αποκαλύψεις με το σταγονόμετρο, με αυτόν τον τρόπο, δεν έχουν νόημα και δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα στον κόσμο της Αριστεράς και στον ιστορικό του μέλλοντος".

Στον κόσμο της Αριστεράς, για το καλό του οποίου κυρίως ενδιαφέρεται το Συγκρότημα...

Πραγματικά, λοιπόν, διλημματική η θέση του κ. Φαράκου. Οι κριτές, που, μάλιστα, προβάλλουν το πόνημά του, απαιτούν ολοκληρωτικό ξεβράκωμα. Απαιτούν πιο τεκμηριωμένη προβοκάτσια.

Για όλα αυτά, η συμβολή του στον αντικομμουνισμό της εποχής, με το ιστορικό του αυτό πόνημα, δεν είναι παρά ένα βότσαλο στο βούρκο. Χωρίς αναταράξεις και κυματισμούς. Και η προσπάθειά του να πλασάρει τα απωθημένα του, μέσα από δήθεν κομμάτια του αρχείου του Αρη, θυμίζει τους ψευτοκαλόγερους, που προσπαθούν να πουλήσουν τα ρετάλια της αγυρτείας τους σαν κομμάτια από το χιτώνα του Χριστού. Του Χριστού, που καμώνονται πως πιστεύουν και δοξάζουν, απλώς για να πουλήσουν την "πραμάτεια" τους.

Γ. Κ. ΜΗΤΡΑΒΕΛΛΑΣ