ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ! | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ!

"Θα νικήσουμε", "ο Αβραμόπουλος δεν είναι αήττητος", "θα καλύψουμε τη διαφορά", "εμείς στήνουμε το πιο ψηλό δέντρο της Ευρώπης", "είναι καλός δήμαρχος ο κύριος Αβραμόπουλος", "όχι, δεν είπε κάτι τέτοιο η κυρία Δάφνη". Θέατρο παραλόγου; Οχι. Αυτή είναι η εικόνα που δημοσίως εμφανίζει η κεντρική πολιτική σκηνή, όταν παίζεται το έργο "Δημοτικές εκλογές". Οχι πολύ διάφορη και από την εικόνα που εμφανίζεται όταν παίζονται έργα όπως "Εθνική άμυνα", "Εξωτερική πολιτική" κ.ά. Το παιχνίδι με τους καλούς και τους κακούς σε πολλοστή επανάληψη, σε έκδοση καραγκιόζικη, είναι αλήθεια, μια και αυτή την περίοδο φαίνεται να λείπει αυτό που κάποτε έλεγαν "μεγάλοι θεατρίνοι".

Η ουσία όμως παραμένει η ίδια. Ο λαός πρέπει να πειστεί ότι αξίζει να δώσει την ψήφο του για να νικήσει αυτός ο μπαρμπα - Γιώργος και όχι εκείνος ο Χατζηαβάτης. Και η ερώτηση του αφελούς να επανέρχεται: Να νικήσουν, γιατί;***

Το μέλλον της χώρας, ο ανταγωνισμός, η Ευρώπη, η παγκοσμιοποίηση, ο εκσυγχρονισμός, είναι οι λέξεις που με ριπή πολυβόλου επιστρέφονται ως απάντηση. Οποιος προλάβει να καλυφθεί, ίσως βρει και το χρόνο να σκεφτεί. Ενα μεγάλο μέρος του πληθυσμού συνήθως την τρώει κατακούτελα, τόσο που μέσα από την επανάληψη να επιτευχθεί τελικά το σύρσιμό του ως τις κάλπες όχι ως πρόβατο επί σφαγή, αλλά με μια παραζαλισμένη "συνείδηση" ότι κάνει και το καθήκον του. Για την πατρίδα, την Ευρώπη, τον Αδαμόπουλο και την Αβραμάκη. Ορισμένοι από το μέγα πλήθος είναι αλήθεια πως καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα, διατηρώντας κάποιες διαφορετικές αυταπάτες του τύπου: Είναι εργατικός, καλό παιδί και θα μας φτιάξει και το πεζοδρόμιο.

Το πρόβλημα γι' αυτή την κατηγορία ψηφοφόρων, που διατηρεί κάτι από το αίτημα "ο δήμαρχος να είναι κοντά μας", είναι πως τα πράγματα έχουν φτάσει πια σε ένα σημείο, όπου, και το "μη παρέκει" να μην μπορεί να περιγράψει το αδιέξοδο που ορθώνεται μπροστά και σ' αυτούς τους δημοτικούς άρχοντες, που "καλή τη διαθέσει" επιθυμούν, παραμένοντας εντός των πλαισίων των κυρίαρχων επιλογών, να κάνουν και κάποιο έργο που να υπηρετεί τους δημότες.

***

Αδιέξοδο που δεν πηγάζει μόνο από τον παλιό κανόνα πως το ειδικό δεν είναι άσχετο από το γενικό, αλλά από τη σύγχρονη πραγματικότητα της θεοποιημένης αρπαγής όποιας λαϊκής κατάκτησης, με βάση τη σιδερένια πλέον εντολή "όλα τα ειδικά πρέπει να υπηρετούν το γενικό στόχο", στην προκειμένη περίπτωση το διαβόητο πρόγραμμα "σύγκλισης". Ετσι, το ευρύτερο λαϊκό αίτημα για δημόσια και δωρεάν παιδεία συναντά μεν το ειδικό δημοτικό πρόβλημα για επισκευή της αίθουσας του 13ου σχολείου, αλλά ταυτόχρονα και τα δύο προσκρούουν στη γενική εντολή: περικοπή όλων των κοινωνικού χαρακτήρα δαπανών. Οι γονείς φωνάζουν για την αίθουσα, οι άλλοι μαζικοί φορείς εντάσσουν το αίτημα στα υπόλοιπα για την παιδεία, ο δήμαρχος δηλώνει υποστήριξη, αλλά η κυβέρνηση απαντά: βγάλτε τα πέρα μόνοι σας. Ο δήμαρχος επιβάλλει ένα νέο δημοτικό τέλος, σήμερα για την αίθουσα του σχολείου, αύριο για το πεζοδρόμιο, μεθαύριο για την παιδική χαρά. Και; Αυτή είναι η πραγματικότητα που η κεντρική διοίκηση διαμορφώνει και για την Αυτοδιοίκηση στις σημερινές συνθήκες. Είναι, όμως, πράγματι πλήρες το αδιέξοδο;

***

Η απάντηση περιέχεται ήδη ολόκληρη στο παράδειγμα με το σχολείο. Οσο το αίτημα για την επισκευή της αίθουσας θα παραμένει μόνο του, όσο η σύνδεσή του με το ευρύτερο αίτημα για δημόσια δωρεάν παιδεία θα εξαντλείται στο κοινό υπόμνημα με τους άλλους φορείς κι όλα μαζί θα εξαντλούν τη δυναμική τους μέχρι την πόρτα του δημαρχείου, άντε της νομαρχίας, ή της περιφέρειας, το αδιέξοδο θα παραμένει. Μπροστά στον κίνδυνο να μην κάνουν τα παιδιά μάθημα, θα πληρώσουμε το πρόσθετο τέλος - φόρο. Οσο ο δήμαρχος δε νιώθει, πως αυτό που τον πιέζει δεν είναι απλά ένα "ξεκομμένο" πρόβλημα της τάδε γειτονιάς, αλλά ένα λαϊκό κίνημα, που έχει αναγάγει και το "ξεκομμένο" πρόβλημα στο επίπεδο του κεντρικού προβλήματος "λεφτά για την παιδεία" και αξιώνει από τον δήμαρχο να μην κάνει πίσω από την ικανοποίηση ενός τέτοιου αιτήματος, τόσο οι "λύσεις" θα μετατρέπουν τα θύματα αυτής της πολιτικής σε ακόμα μεγαλύτερα θύματα.

***

Πού βρίσκεται η σύνδεση ανάμεσα στο θέατρο του παραλόγου των πρώτων γραμμών αυτού του κειμένου και την ανάγκη για άρση του αδιεξόδου; Στην απλή λογική. Που λέει πως: Πρώτον, δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να μας ζητά να νικήσουμε μαζί του διεκδικώντας μία κενή μπούρδα. Δεύτερον, ξέρουμε το ένα κι ένα ίσον δύο που θέλουμε, το διεκδικούμε ολόκληρο για να νικήσουμε, επιτέλους, εμείς.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

Οσο ο δήμαρχος δε νιώθει πως αυτό που τον πιέζει δεν είναι απλά ένα "ξεκομμένο" πρόβλημα της τάδε γειτονιάς, αλλά ένα λαϊκό κίνημα που έχει αναγάγει και το "ξεκομμένο" πρόβλημα στο επίπεδο του κεντρικού προβλήματος "λεφτά για την παιδεία" και αξιώνει από τον δήμαρχο να μην κάνει πίσω από την ικανοποίηση ενός τέτοιου αιτήματος, τόσο οι "λύσεις" θα μετατρέπουν τα θύματα αυτής της πολιτικής σε ακόμα μεγαλύτερα θύματα

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

Απ' τον δικό σου ιδρώτα τρώνε όλοι (2007-09-26 00:00:00.0)

Ανάγκη το λαϊκό μέτωπο για την Παιδεία (1999-12-14 00:00:00.0)

Δήμαρχος - κολαούζος (1999-09-11 00:00:00.0)

Χρειάζεται μέτωπο για την παιδεία (1997-09-25 00:00:00.0)

Μια πρώτη δυναμική αντίδραση (1996-02-21 00:00:00.0)