Είναι φανερό ότι η παραπάνω απόφαση φέρνει με έντονο τρόπο στο προσκήνιο ένα γενικότερο ζήτημα θέσης της κυβέρνησης απέναντι στις κατακτήσεις των εργαζομένων, στα δικαιώματα και στις ελευθερίες. Η στάση της κυβέρνησης εύκολα εξηγείται. Οσο πιο πολύ περιορίζονται τα δικαιώματα και οι ελευθερίες των εργαζομένων, τόσο πιο εύκολα μπορεί να επιβάλει την αντιλαϊκή της πολιτική. Και αντίστροφα, όσο η κυβέρνηση "καίγεται" να περάσει τα αντιλαϊκά μέτρα, τόσο θέλει να χειραγωγεί και να ποδηγετεί τους εργαζόμενους, χωρίς να διστάζει, βέβαια, να καταφεύγει σε αντιδημοκρατικά και αυταρχικά μέτρα.

Σε ένα γενικότερο επίπεδο, μπορεί να υποστηριχτεί ότι η κυβέρνηση Σημίτη όχι μόνο δε διακρίνεται για τον προοδευτισμό της, αλλά επιχειρεί να παρασύρει γενικότερα την κοινωνία προς την οπισθοδρόμηση και το Μεσαίωνα. Αυτό είναι χειροπιαστό σε ό,τι αφορά την ανατροπή και κατεδάφιση των εργασιακών κατακτήσεων. Ομως αυτή η οπισθοδρόμηση δε γίνεται μόνο στο επίπεδο της οικονομίας. Συνοδεύεται - αναπόφευκτα άλλωστε - από αναδίπλωση και στο "εποικοδόμημα", όπου, εκτός των άλλων, επιχειρείται να επικρατήσουν οι νεοσυντηρητικές αντιλήψεις σε όλους τους τομείς. Πολλοί σπεύδουν, στο όνομα της "εξαφάνισης των ιδεολογιών", να γεμίσουν τα μυαλά των ανθρώπων με ό,τι πιο καθυστερημένο και αντιδραστικό έχει να δείξει η ιστορική διαδρομή του ανθρώπου, παρουσιάζοντάς το βέβαια με "σύγχρονο" και "εντυπωσιακό" περιτύλιγμα. Αρκεί μια ματιά στις "εκπομπές", που ανθούν στα κανάλια, για να γίνει εύκολα αντιληπτό σε ποιες "ιδέες" και "ιδανικά" προσπαθούν να εθίσουν την "κοινή γνώμη".