Κάθε μέρα, κάθε τόσο, τα τρένα ανεβοκατεβαίνουν, από Πειραιά ως και Κηφισιά κατάφορτα απ' τη δυστυχία των ανθρώπων. Δυστυχία, που βαραίνει όλο και περισσότερο. Δυστυχία που σου πιάνει την αναπνοή, μ' έναν κόμπο στο λαιμό, απ' τον πόνο, την οδύνη για τον συνάνθρωπο.

- Πόσο θ' αντέξει αυτός ο κόσμος, αυτός ο λαός "ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος; Πόσο, αλήθεια, θ' αντέξει καπετάνιο"; με ρώτησε λίγες μέρες πριν ένας γνωστός που ήρθε και κάθισε στο απέναντι από μένα κάθισμα, μόλις το είχε εγκαταλείψει μια κυρία.

- Κι εγώ αναρωτιέμαι συναγωνιστή, για το ίδιο πράγμα. Και κάθε φορά που προβληματίζομαι, στην ίδια, τη μοναδική απάντηση καταλήγω. Τα περιθώρια στένεψαν πολύ, κι όσο πάει γίνονται στενότερα. "Το μαχαίρι, (όπως λέμε) έφτασε στο κόκαλο". Και τον πόνο τον καταλαβαίνει ο κόσμος. Γι' αυτό και δε στέκει απαθής. Δε σταύρωσε τα χέρια. Δυο χρονιές τώρα οι αγρότες έχουν ξεσηκωθεί κι αντιστέκονται στο ξεκλήρισμά τους. Φέτος ο σηκωμός ήταν πιο αποφασιστικός και πιο μαζικός από πέρσι, κι έπεται συνέχεια, στις 15 Μάρτη στο Κιλελέρ. Και δεν είναι μόνο οι αγρότες, είναι οι συνταξιούχοι, είναι οι οικοδόμοι, ο ιδιωτικός και δημόσιος τομέας, οι υπάλληλοι των δήμων, είναι και οι καθηγητές, οι μαθητές, οι φοιτητές...

- Και η κυβέρνηση τι θα κάνει μπροστά σ' αυτό το ογκούμενο κύμα;

- Καλά, δεν παρακολουθείς; Δε βλέπεις τι λέει συνήθως, με το στόμα του Ρέππα;

- Ω, πώς, τον ακούω και κάθε φορά με συγκλονίζει η απάθειά του. Το στυφό, σκληρό, ψυχρό, σαν μια κολόνα πάγου, ύφος του.

- Και σωστό ρομπότ! Η φωνή του σαν από κουρδισμένο μεταλλικό μηχάνημα, χωρίς ανθρώπινη ευαισθησία και συναίσθημα... Ιδιος κι απαράλλακτος με τον Κ. Σημίτη.

- Καλά και πού το πάνε; Ως πού θα το φτάσουν;

- Ως πού; Ως εκεί που το έχουν προδιαγράψει οι πολυεθνικές με το Μάαστριχτ, το Αμστερνταμ, τη Σένγκεν. Να εξοντώσουν το μισό πληθυσμό της Ευρώπης, μαζί με την Ελλάδα και τα Βαλκάνια...

Οι πολυεθνικές, συναγωνιστή, παίζουν το ρόλο που έπαιζαν άλλες εποχές η πανούκλα κι άλλες επιδημικές ασθένειες.

Νίκανδρος ΚΕΠΕΣΗΣ