Είμαι με τη Βραζιλία, γιατί δεν αντέχω να βλέπω τη "στρατιωτική πειθαρχία" της γερμανικής "ποδοσφαιρικής μηχανής", την προβλέψιμη "γιόμα" των Αγγλων, την "άμυνα με αντεπιθέσεις" των Ιταλών. Γιατί δε μου προσφέρουν καμιά συγκίνηση τα "ποδοσφαιρικά ρομπότ", που "προγραμματίστηκαν" στα "εργαστήρια", αλλά "φτιάχνομαι" βλέποντας τα "αλητάκια" του Ρίο Ντε Τζανέιρο να "ντριπλάρουν" επιτόπου και να σουτάρουν με "φάλτσο". Γιατί μ' αρέσει να βλέπω τις Βραζιλιάνες να χορεύουν "σάμπα" στις κερκίδες, συμμετέχοντας στο πανηγύρι, ενώ "διαολίζομαι" με τους Γερμανούς νεοναζί και τους Αγγλους"χούλιγκανς".

Και για να γενικεύσω: Και μέσα στη σημερινή κοινωνία των μακροχρόνιων σχεδιασμών και των λεπτομερών προγραμματισμών - που αφορούν σ' όλες, σχεδόν, τις ανθρώπινες δραστηριότητες - χρειάζεται το "ατομικό", το "αυθόρμητο" και το "διαφορετικό", που προσδίδουν μια αίσθηση ελευθερίας, δημιουργίας και ομορφιάς, να συλλογικοποιούνται ως αντίσταση στο "μοιραίο" και να προγραμματίζονται, με στόχο τη νίκη μέσα στο "γήπεδο" της κοινωνίας. Χρειάζεται, δηλαδή, μια συλλογικότητα στη δράση που θ' απελευθερώνει την ατομική προσωπικότητα και θα την εντάσσει, ταυτόχρονα, στη συλλογική κοινωνική προσπάθεια και δυναμική.

Στη σημερινή εποχή της "παγκοσμιοποίησης" του καπιταλισμού δε φτάνει ο ρομαντισμός της "κομμουνιστικής νοσταλγίας" και στη συγκυρία της "νέας τάξης πραγμάτων" του ιμπεριαλισμού δεν αρκεί ο αυτοματισμός της "εθνικής υπερηφάνειας", αλλά χρειάζεται η συλλογική δράση των κομμουνιστών, των αριστερών, των προοδευτικών ανθρώπων και η διεθνιστική συνεργασία των λαών, για να αναπτυχθούν παντού οι εστίες αντίστασης και αντεπίθεσης προς επίτευξη του τελικού στόχου.

Κι αν η Βραζιλία δεν πάρει το παγκόσμιο κύπελλο, πάλι μ' αυτή θα είμαι. Διότι αν δεν κερδίσει τώρα η "ντελικάτη" ομορφιά του νέου και υπερισχύσει η"ρομποτική" ασχήμια του παλιού, θα 'ρθουν άλλοι Πελέ και Ρονάλντο να ξαναπροσπαθήσουν.

Πώς ν' αλλάξω ομάδα, μόνο και μόνο γιατί συγκυριακοί παράγοντες θα έφερναν μια πρόσκαιρη ήττα; Είναι σαν να πήγαινα με τον Σημίτη που "κέρδισε" πρόσκαιρα, με τη χρησιμοποίηση των ΜΑΤ, έχοντας και την εύνοια της δικαστικής "διαιτησίας", τις μάχες με τους εκπαιδευτικούς, τους εργαζόμενους της Ιονικής, τους αγρότες. Ετσι, όμως, θα έχανα την ομορφιά που προσφέρει ο αγώνας που θα συνεχιστεί και θα κριθεί στο "κοινωνικό γήπεδο", με πάρα πολλούς άλλους να μπαίνουν στις καθημερινές μάχες, συνδυάζοντας την ατομική ενεργητικότητα με τη συλλογική, συντονισμένη δράση.

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ