Tην ώρα που ο υπουργός Εξωτερικών, ευρισκόμενος προφανώς υπό την πίεση γεγονότων, εξακόντιζε βαριές για τη διπλωματική λεγόμενη γλώσσα φραστικές "κορόνες" προς τους υπερατλαντικούς συμμάχους του "έθνους", δηλαδή της άρχουσας τάξης, τη στιγμή που με ύφος μαινόμενο έλεγε, χορτάσαμε από τη βοήθειά σας, φτάνει πια, την ίδια ώρα, ο υπουργός Τύπου καλούσε το διεθνή παράγοντα να παρέμβει αποφασιστικά για να δώσει λύση στο Κυπριακό. Ο διεθνής παράγοντας, βεβαίως, είναι γνωστός. Είτε μέσω του ΟΗΕ, ο οποίος αποτελεί μέσο εξυπηρέτησης των συμφερόντων του, είτε αυτοτελώς, με τις ολοένα εντεινόμενες πρωτοβουλίες διευθέτησης του Κυπριακού, στο άκουσμα "διεθνής παράγοντας", εννοούν τις ΗΠΑ. Με δεδομένη την εμπλοκή του Κυπριακού στις ελληνοτουρκικές διαφορές και στα γρανάζια του ΝΑΤΟ, με δεδομένη τη δρομολόγηση ταυτόχρονης διευθέτησης αυτών των ζητημάτων υπό την αμερικανική κηδεμονία και προς όφελος των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, με δεδομένη, επίσης, την πολιτική της κυρίαρχης τάξης στην Ελλάδα, όπως εφαρμόζεται από τις κυβερνήσεις και ιδιαίτερα του ΠΑΣΟΚ, ενταγμένη στα ΝΑΤΟικά πλαίσια, φαίνεται αντιφατική η ταυτόχρονη δημόσια τοποθέτηση δύο κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών. Είναι όμως; Σίγουρα όχι. Είναι ακριβώς μία και η αυτή, όπως οι όψεις του ίδιου νομίσματος.

Η ένταση που διαφάνηκε στις καλές, κατά τον υπουργό Τύπου και την κυβέρνηση, ελληνοαμερικανικές σχέσεις, ή, πιο σωστά, ανάμεσα στις δύο κυβερνήσεις, αντιμετωπίζεται ως μια παρένθεση, που, ήδη, έχει κλείσει, κατά τη διπλωματική διατύπωση του ίδιου υπουργού. Αλλά, όπως η παροιμία του θυμόσοφου λαού λέει ότι "δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά", έτσι και πίσω από τις χωρίς πρακτικό αντίκρισμα "φωνές", υπάρχει η αθέατη πλευρά των γεγονότων, που ίσως και να μην είναι τόσο αθέατη πλέον, γι' αυτό ίσως και οι "φωνές". Είτε γιατί αθέατες πλευρές γίνονται πλέον τόσο φανερές, άρα και αδύνατο να κρυφτούν, είτε, για να κουκουλωθούν, μέσω του αποπροσανατολισμού. Και, βεβαίως, η αθέατη πλευρά είναι και η ουσία, που, με το κλείσιμο της παρένθεσης, θα καλυφθεί με εύσχημο τρόπο, αφήνοντας το φαινόμενο να περνά στην ιστορία της κυβερνητικής δράσης για τα τόσο κρίσιμα ζητήματα. Γιατί πράγματι, αν και εφόσον χόρτασε η κυβέρνηση από την αμερικανική βοήθεια στα λεγόμενα "εθνικά" θέματα, αντί για προτροπή να την αφήσουν ήσυχη οι ΗΠΑ, μπορούσε να αφήσει η κυβέρνηση τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Μπορούσε;

Η όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στην άρχουσα τάξη της Ελλάδας και της Τουρκίας οφείλεται στις ίδιες ακριβώς αιτίες, αλλά και στις ίδιες, ουσιαστικά, επιλογές για τη διευθέτησή τους. Τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης της Ελλάδας, αλλά και της Τουρκίας, για ιστορικούς λόγους, πραγματοποιούνται μέσω της ολοένα και πιο στενής διαπλοκής τους με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και κυρίως τα αμερικανοΝΑΤΟικά. Ανεξάρτητα από τη διαφορά δυναμικότητας του κεφαλαίου σε κάθε κράτος, είναι και τα δύο κράτη, μέλη του ίδιου στρατιωτικοπολιτικού οργανισμού του ΝΑΤΟ, στην κορυφή του οποίου βρίσκεται το κράτος των ΗΠΑ, ηγείται της εγκληματικής, ενάντια στους λαούς δράσης, ενώ το ίδιο το ΝΑΤΟ είναι μοχλός προώθησης των συμφερόντων του αμερικανικού κεφαλαίου, μέσω της "νέας τάξης πραγμάτων". Τα συμφέροντα της αστικής τάξης της Ελλάδας και της Τουρκίας, ιδιαίτερα μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Ευρώπη και την ΕΣΣΔ, εξυπηρετούνται μέσω των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, κυρίως των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, στα Βαλκάνια και την παρευξύνια περιοχή, πάλι για ιστορικούς λόγους (ύπαρξη μειονοτήτων και όχι μόνο), αλλά και γιατί η δυνατότητα διείσδυσης κεφαλαίων εκδηλώνεται σ' αυτήν την περιοχή. Είναι μια διαδικασία, που βρίσκεται σε εξέλιξη, αφού, τόσο από τη σκοπιά Ελλήνων επιχειρηματιών, όσο και από τη σκοπιά Τούρκων ομολόγων τους, μέσα από την πολιτική της "νέας τάξης", γίνονται επενδύσεις στην ίδια γεωγραφική περιοχή. Είναι η βάση της ολοένα και πιο εντεινόμενης αντιπαράθεσης ανάμεσα στην άρχουσα τάξη της Ελλάδας και της Τουρκίας. Αυτή η δυνατότητα, χωρίς τη στενή, οργανική διαπλοκή των συμφερόντων του κεφαλαίου των δύο κρατών με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, δε θα υπήρχε. Ταυτόχρονα, μέσα από αυτήν τη διαδικασία, δεν ικανοποιούνται τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης των δύο κρατών, μόνο από την άποψη των κερδών, αλλά και με την ενίσχυση της εξουσίας τους, στηριγμένη στη διαπλοκή με την αμερικανοΝΑΤΟική συμμαχία και την ενεργητική συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, τη δράση του και την αποδοχή του ρόλου του, ως μοχλού κατάπνιξης των λαϊκών κινημάτων. Αυτό γίνεται πλέον φανερό και με τα εξοπλιστικά προγράμματα και με τα στρατηγεία και με τη λεγόμενη Νέα Δομή του ΝΑΤΟ και το ρόλο κάθε κράτους σ' αυτήν και με την επιδίωξη, τόσο η Ελλάδα, όσο και η Τουρκία να ηγηθούν των ευέλικτων ταξιαρχιών (Μονάδες Ταχείας Επέμβασης), με συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο, που επίσης σχεδόν συμπίπτει για το ελληνικό και το τουρκικό κράτος. Μόνο που για το τουρκικό κράτος η εμβέλεια, λόγω γεωστρατηγικής θέσης, επεκτείνεται και σε χώρους (Μέση Ανατολή, πρώην ΕΣΣΔ), όπου, για τις ΗΠΑ, υπάρχουν μεγάλα στρατηγικά συμφέροντα και, μάλιστα, βρίσκονται στο επίκεντρο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων ανάμεσα στα τρία ιμπεριαλιστικά κέντρα, ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ), Ιαπωνία, αφού κυρίως πρόκειται για τα πετρέλαια. Βεβαίως, και η ελληνική άρχουσα τάξη αναμειγνύεται σ' αυτές τις αντιθέσεις με τη συμμετοχή της και στην ΕΕ, θεωρώντας την ως ένα πεδίο υπεροχής απέναντι στην τουρκική άρχουσα τάξη και ένα μοχλό διευκόλυνσης απέναντι στις πιέσεις του άλλου συμμάχου της, αλλά μάταια, και ας ακούγεται ότι υπάρχει και η Γερμανία.

Οι Αμερικανοί χρησιμοποιούν τα δύο κράτη Ελλάδα και Τουρκία, όχι τόσο και μόνο γιατί σαν καλοί σύμμαχοι βοηθούν την ενίσχυση της άρχουσας τάξης, όσο γιατί προωθούν πρώτα και κύρια τα δικά τους συμφέροντα. Επομένως, η πολιτική τους απέναντι στα δύο κράτη είναι ανάλογη και προς όφελος δικό τους, που, βεβαίως, το παρουσιάζουν σαν όφελος της συμμαχίας. Αυτό καθορίζει την πολιτική τους στο Αιγαίο, το οποίο και θέλουν δική τους θάλασσα, άρα ακολουθούν πολιτική τέτοια, που να περιορίζει και όχι μόνο να αμφισβητεί κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας. Το ίδιο κάνουν και με το Κυπριακό, αφού γι' αυτούς είναι το καλύτερο αβύθιστο αεροπλανοφόρο και μέσω της διχοτόμησης επιδιώκουν τη ΝΑΤΟποίηση της Κύπρου. Αυτή είναι και η βάση της διαπλοκής, για τις ΗΠΑ, των ελληνοτουρκικών αντιθέσεων, με το Κυπριακό ως μια ελληνοτουρκική διένεξη, αποτέλεσμα το οποίο προήλθε και από την πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων και ιδιαίτερα της τελευταίας του ΠΑΣΟΚ υπό τον Κ. Σημίτη. Οι επικίνδυνες επεμβάσεις πλέον των ΗΠΑ θα γίνονται ολοένα και πιο απροκάλυπτες, γεγονός που μπορεί να οξύνει τις αντιαμερικανικές διαθέσεις και την ένταση της λαϊκής αντίθεσης στην κυβερνητική πολιτική. Αυτό δημιουργεί και τον εκνευρισμό στην κυβέρνηση, που, μπροστά στα συμφέροντα της ολιγαρχίας, αντιμετωπίζει κρίσιμα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, και, ουσιαστικά, μέσω των αμερικανικών συμφερόντων. Η πολιτική της άρχουσας τάξης εγκυμονεί κινδύνους απρόβλεπτους για το λαό, που θα συνεχίζονται και θα μεγαλώνουν, όσο υπάρχει η σημερινή "τάξη πραγμάτων". Δεν αντιμετωπίζονται διαφορετικά, παρά μόνο με τη συνεχή λαϊκή επαγρύπνηση και την αντιιμπεριαλιστική πάλη. Πάλη, που θα κατευθύνεται ενάντια στην πολιτική της άρχουσας τάξης, ως την οριστική ανατροπή της.