Στις "Φοίνισσες" του Ευριπίδη, εκεί που δύο αδέλφια συναντιούνται και βάζουν τους στρατούς τους να πολεμήσουν μεταξύ τους, ο μεν Πολυνείκης παραδέχεται ότι, πέρα από την αδικία που επικαλείται, το κίνητρο για τον πόλεμο που προκαλεί ο ίδιος, είναι το χρήμα. Ο δε Ετεοκλής, ενεργώντας σαν όργανο του Κρέοντα, ομολογεί επίσης ότι για εκείνον (που η αδικία προέρχεται από τις πράξεις του αδελφού του, που έφερε ενάντια στην πόλη ξένο στρατό) κίνητρο της μάχης είναι η εξουσία. Είναι λοιπόν για τον Ευριπίδη, τόσο το χρήμα όσο και η εξουσία παράγοντες και, ταυτόχρονα, αιτίες που μπορούν να απομακρύνουν το λάτρη τους από τις πραγματικές αξίες της ζωής, να καταργήσουν τη σχέση του ως ανθρώπου με τις δυνατότητες του δημιουργικού λόγου, τις οποίες κάθε απλός άνθρωπος μπορεί να βιώσει στην καθημερινότητά του, να τον οδηγήσουν στην πλάνη. Βέβαια στο θεατρικό δράμα που συνέθεσε ο Ευριπίδης επέρχεται η κάθαρση, που λειτουργεί στην τραγωδία σαν η εφαρμογή του μέτρου της δικαιοσύνης. Και οι δυο πρωταγωνιστές της αλληλοσφαγής αίρουν τελικά μόνοι τους τη μεταξύ τους διαφορά, την οποία είναι ανίκανοι ακόμη και να μοιραστούν. Πέφτουν και οι δύο νεκροί, ο ένας σκοτωμένος από το χέρι του άλλου. Τέτοια είναι η δικαιοσύνη στον περιορισμένο χωροχρόνο του αρχαίου αττικού δράματος.

Στα Πατήσια της Αθήνας το υπουργείο Παιδείας έστειλε τις κρατικές δυνάμεις καταστολής, για να τσακίσει με τη χρήση εργοστασιακά κατασκευασμένων ροπάλων και την εκτόξευση χημικών αερίων από μασκοφόρους αστυνομικούς, τη ριζική και κάθετη διαμαρτυρία του μισού εκπαιδευτικού κόσμου εναντίον της εφαρμογής ενός εξεταστικού συστήματος για την πρόσληψη των δασκάλων στα δημόσια σχολεία. Εναντίον της εφαρμογής ενός θεσμού εξετάσεων, που και μόνο λόγω του διαγωνιστικού χαρακτήρα του θα απαιτούσε περισσότερη συζήτηση, ακόμη και από τους ίδιους τους εμπνευστές του. Μα τις ίδιες μέρες που ο υπουργός Παιδείας ήθελε να εξετάσει τους μελλοντικούς δασκάλους της χώρας, απαιτώντας από αυτούς να του απαριθμήσουν τις μεταρρυθμίσεις του Κλεισθένη (!!!), ο ίδιος από υπαιτιότητα ή από αμέλεια (αδιάφορο) αποτύγχανε στις δικές του γραπτές εξετάσεις, δίνοντας τη λάθος ψήφο σε ένα επίμαχο άρθρο του Συντάγματος. Πραγματικά δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει ποιες μεταρρυθμίσεις μέλλεται να αποδειχτούν σημαντικότερες για την ιστορία. Αυτές του Κλεισθένη, ή οι συνταγματικές του 1998.

Οπως και να 'χει - και επειδή, όπως όλα δείχνουν, οι διορισμοί των εκπαιδευτικών δε θα γίνουν με βάση τις εξετάσεις αυτές - ο κύριος Αρσένης, ως καλός γνώστης των κανόνων του αρχαίου ελληνικού κλέους, που οφείλει να είναι ως προϊστάμενος της δημόσιας παιδείας, θα όφειλε είτε να αναγνωρίσει το σφάλμα του στις γραπτές εξετάσεις και να παραιτηθεί, δίνοντας τη θέση του στον εμπνευστή της επόμενης σωτήριας εξεταστικής μεταρρύθμισης. Είτε να προσπαθήσει να σωθεί στα προφορικά. Ακυρώνοντας πρώτα από όλα αυτές τις σαθρές εξετάσεις, που μετρούν ήδη στο "ενεργητικό" τους: Την αντίθεση ενός μεγάλου μέρους των εκπαιδευτικών και τις επιφυλάξεις των υπολοίπων, ενώ ένα μικρό μόνο μέρος τους τις αποδέχεται. Τον σκεπτικισμό - τουλάχιστον - της ευρύτερης κοινής γνώμης. Τον ξυλοδαρμό του προέδρου της Ενωσης των καθηγητών από άτομα κρυμμένα στη, δίκην ασφαλείας, ανωνυμία τους. Την παρολίγον δολοφονία ενός φοιτητή από παρακρατική συμμορία. Τη φυγή στο... άγνωστο του πιθανού δολοφόνου, ο οποίος πιστεύει ότι θα μπορέσει με αυτό τον τρόπο να αποφύγει την τιμωρία. Οπως και τον παρολίγο μοιραίο τραυματισμό ενός ανύποπτου πολίτη - διαδηλωτή από αστυνομικό. Τι άλλο περιμένει, άραγε;