"Η σημερινή κυβέρνηση φταίει για όσα της αναλογούν, δηλαδή για ό,τι έκανε και δεν έκανε από την ημέρα του σχηματισμού της. Οι άλλοι, και μεταξύ αυτών και οι της "εσωκομματικής αντιπολίτευσης" (του ΠΑΣΟΚ), φταίνε για τα δικά τους. Η Ν. Δημοκρατία και η Αριστερά φταίνε για τα υπόλοιπα. Που δεν είναι λίγα"! Ετσι, ακριβώς προσπαθεί να μοιράσει και να μετριάσει τις κυβερνητικές εγκληματικές ευθύνες για την καταστροφή των δασών, ο γνωστός για τις ιδιαίτερες σχέσεις του με τον Κ. Σημίτη, αρθρογράφος του "Βήματος" Ρ. Σωμερίτης.

Αφού σημειώνει ότι "κανείς δε σκέφτεται τις πολιτικές πρόληψης και τις επιταγές σεβασμού της φύσης", αποφαίνεται... βαθυστόχαστα: "Ε λοιπόν, πρέπει να το καταλάβουμε: δε θα γλιτώσουμε από τις πλημμύρες όσο καίγονται τα δάση και μπαζώνονται τα ρέματα για να χτίζουμε εμείς τα σπίτια μας". Ενώ... διαπιστώνει ότι "δεν υπάρχει σύγχρονη τεχνολογία που να επιτρέπει στην όποια εξουσία να αντέχει στην τεράστια κοινωνική πίεση του λεγόμενου "κοσμάκη" και δεν υπάρχει πολιτικός που να περάσει τις μπουλντόζες του, πάνω από τις λαϊκές διαδηλώσεις στήριξης κάθε παρανομίας... ".

Αν, βέβαια, ο κύριος αυτός περιοριζόταν στις ευθύνες της κυβέρνησης και της ΝΔ, ασφαλώς, θα λέγαμε, κάτι ξέρει ο άνθρωπος αφού αυτές οι κυβερνήσεις"καίνε" τα δάση και νομιμοποιούν τις παρανομίες. Απλώς, τότε, θα έπρεπε να ενημερώσει και τους δυστυχείς αναγνώστες του πού είδε τις λαϊκές διαδηλώσεις υπέρ των παρανομιών που επικαλείται. Αλλά, πάλι και τότε, θα τον έβλεπαν, ίσως, με κατανόηση, υποθέτοντας πως για ν' αναφέρει τέτοια πράγματα, θα έχει υπόψη του τα μεγάλα συμφέροντα που καίνε τα δάση, μπαζώνουν τα ρέματα για να κάνουν πολυκατοικίες και, πιέζουν για νομιμοποίηση των παρανομιών τους - γι' αυτή τη "λαϊκή" πίεση θα μιλάει ο άνθρωπος. Ομως, πάλι δεν καταλάβαμε, μήπως είναι η Αριστερά που πιέζει για να ψηφίσει η κυβέρνηση το νομοσχέδιο - εμπρηστή Τζουμάκα - Δρυ όπως και τα προηγούμενα δασοκτόνα νομοσχέδια υπέρ των καταπατητών; Εδώ πράγματι ταιριάζει το "Αιδώς Αργείοι", έστω κι αν ισχύει ως... ελαφρυντικό, το γνωστό, "το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη"...