"

Ο θάνατος σε μεγάλη ηλικία, θα πουν κάποιοι, είναι φυσιολογικός. Ναι, αλλά όταν έχουμε πολλούς θανάτους, εξαιτίας ενός καιρικού φαινομένου, μάλλον φυσιολογικού - η Ελλάδα δε βρίσκεται δα στην "κεκαυμένη ζώνη της Γης" και οι 40 βαθμοί Κελσίου δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο, ούτε και το μη αντιμετωπίσιμο - τότε "κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας". Δεν μπορεί ν' αφήνει κανέναν αδιάφορο το γεγονός ότι ηλικιωμένοι συνάνθρωποί μας πεθαίνουν μόνοι κι αβοήθητοι. Πολύ περισσότερο που σήμερα υπάρχουν οι δυνατότητες και τα μέσα, για ν' αντιμετωπιστεί η ζέστη. Δεν είναι δυνατόν η αξία μιας ανθρώπινης ζωής να υπολείπεται αυτής ενός κλιματιστικού μηχανήματος. Κι εν πάση περιπτώσει, οι ηλικιωμένοι και "ευπαθείς" δικαιούνται της ιατρικής φροντίδας, για να ξεπεράσουν τη δοκιμασία της ζέστης.

Τα όνειρα των νέων για εργασία, μόρφωση, κοινωνική προσφορά συνθλίβονται στον εφιάλτη της ανεργίας, στα τείχη της ταξικής παιδείας, στα "γρανάζια" του καπιταλιστικού κράτους. Και η θέληση για συνέχιση μιας ήρεμης, αξιοπρεπούς και δημιουργικής ζωής για τους ηλικιωμένους σκοντάφτει στη φτώχεια και στην εξαθλίωση της εξευτελιστικής σύνταξης, στην αδιαφορία, στην απόρριψη και στην εγκατάλειψή τους στον "Καιάδα".

Δούλεψαν μια ολόκληρη ζωή, πρόσφεραν στην κοινωνία, στην οικονομία, στην πατρίδα. Κι, όμως, η πολιτεία ποτέ δεν ένιωσε να τους χρωστάει. Δε φρόντισε ποτέ να τους εξασφαλίσει καλά γηρατειά. Δεν τους έδωσε καν την οικονομική δυνατότητα να διαθέτουν ένα κλιματιστικό μηχάνημα και το κοινωνικό δικαίωμα να έχουν δίπλα τους ένα γιατρό τις μέρες της ζέστης. Τους έκλεισε στα σκοτεινά δωμάτια των μεγαλουπόλεων - φυλακών. "Στέγνωσε" την ψυχή τους και ντρόπιασε την περηφάνια τους, μετατρέποντάς τους σε ζήτουλες της αρωγής των συγγενών και της συμπόνιας των γειτόνων τους. Τους αποξένωσε από τη ζωή και τους άφησε αβοήθητους στο θάνατο.

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ