Η ώρα είναι 2.30 ξημερώματα της 17ης Αυγούστου του 1944. Το ζεστό αεράκι φέρνει τις καλοκαιρινές ευωδιές στα στενά σοκάκια της ανταρτομάνας πόλης της Κοκκινιάς. Η ώρα είναι 2.30 π.μ., όταν ακούγεται το πρώτο χιτλερικό τανκ να καταφτάνει στην πόλη. Η καλοκαιρινή ευωδιά μετατρέπεται, μέσα σε λίγες ώρες, σε μυρωδιά θανάτου.

Τα τανκ περικυκλώνουν την πόλη με αστραπιαία ταχύτητα. Η ώρα είναι έξι το πρωί. Κανείς δεν μπορεί να φύγει από την πόλη. Οι 2.500 μανιασμένοι και διψασμένοι για αίμα γερμανοτσολιάδες έχουν βάλει στόχο την Κοκκινιά. Επρεπε να ξεμπερδέψουν από την εργατομάνα πόλη, που είχε βάλει φραγμό σε πολλά από τα σχέδιά τους. Οι τηλεβόες των φασιστών λένε και ξαναλένε: "Ολοι οι άντρες από 14 έως 60 χρόνων να συγκεντρωθούν στην πλατεία Οσίας Ξένης με τις ταυτότητές τους. Οποιος πιαστεί σπίτι του, θα εκτελεστεί επί τόπου".

Τα στενά σοκάκια της πόλης γεμίζουν από μητέρες που τρέχουν με τα παιδιά τους, για να σωθούν. Οι χιτλερικοί μπαίνουν στα σπίτια και με πυροβολισμούς, κλοτσιές και βρισιές, σέρνουν τους άντρες μέχρι την πλατεία.Η ώρα είναι οχτώ το πρωί. Η πλατεία έχει γεμίσει. Οι μασκοφόροι Μπαρτάνης, Μπακαλόπουλος και Μπεμπεκόγλου εκτελούν, για άλλη μια φορά, το "έργο τους". Οι νεκροί πέφτουν ο ένας μετά τον άλλον και στοιβάζονται μέσα στη μάντρα του υφαντουργείου Παγιασλή.

Ο απολογισμός είναι τραγικός. Πάνω από 140 παλικάρια έπεσαν για την πατρίδα, ενώ τουλάχιστον 3.000 γυναίκες και Αετόπουλα πιάστηκαν όμηροι.

Την επόμενη μέρα, οι τηλεβόες της ΕΠΟΝ δίνουν το στίγμα: "Λαέ της Κοκκινιάς. Ο φασισμός θα συντριβεί. Ψηλά το κεφάλι. Θα νικήσουμε"...