Κι επομένως ήταν φυσικό να μην παρακολούθησα και τη συνέχεια της ζωής των διάφορων Μις.

Αυτό δε σημαίνει ότι δε θαύμασα και δεν εξακολουθώ να θαυμάζω την ομορφιά, όπου κι αν είναι εμφανής, κι επομένως και στους ανθρώπους. Σε άντρες και γυναίκες, παιδιά και γέρους.

Το θεωρούσα, πάντα και τώρα, ένα φυσικό χάρισμα για το οποίο, μέχρι πριν κάποια χρόνια, ο κάτοχος της ομορφιάς δεν έκανε τίποτα γι' αυτό.

Οχι, βέβαια, πως κάποιες Mις είχαν βοηθηθεί από κάποιον αισθητικό πλαστικό χειρούργο για τη μύτη τους ή όποιο άλλο σημείο του κορμιού τους είχε ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο ελάττωμα που μείωνε το 100% της ομορφιάς τους.

Το πιο σωστό είναι να τις θεωρούμε ατόφιες Μις, του κόσμου, της πατρίδας τους, ή του Τουρισμού...

Εχω θαυμάσει και τη θάλασσα που δεν κάνει τίποτα για να είναι συναρπαστική, τις βουνοκορφές όταν αφήνονται να καλυφθούν από τα χιόνια, τις πλαγιές πράσινες από δέντρα, χαμόδεντρα και θάμνους πριν τα κάψουν, ποτάμια που τρέχουν ορμητικά τα νερά τους, και ρυάκια που κελαρύζουν.

Κι αυτά όχι από όψιμη οικολογία, αλλά από θαυμασμό για τη φύση, που τη λένε ασυνείδητη, αλλά δεν έχω βεβαιωθεί γι' αυτό το χαρακτηρισμό, ακόμα.

Ομως, αυτά είναι θέματα που δεν τα σκέφτεται κάποιος. Είναι ή μέρος του χαρακτήρα του ή της ιδεολογίας του ή της φιλοσοφίας του για τη ζωή.

Στα 44 χρόνια της εξακολουθεί να διατηρεί τα όμορφα χαρακτηριστικά της, αλλά το μεγάλο της μέλημα είναι πού θα κοιμηθεί τη νύχτα στη Νέα Υόρκη, όπου βρίσκεται σαν ασθενής εξωτερικών ιατρείων για ένα σπάνιο καρκίνο στο κόκαλο του ποδιού της.

Αυτή η Μις και 23 ακόμα καρκινοπαθείς, χωρίς να έχουν υπάρξει Μις ή Μr προσπαθούν να βρουν υποστήριξη από την εκκλησία των Διαμαρτυρομένων στην οποία ανήκουν.

Πριν μερικά χρόνια στη Ν. Υόρκη υπήρξε μια τρομερή οικοδομική ανάπτυξη. Τότε μια πολύ κεντρική εκκλησία 88 χρόνων του δόγματος των διαμαρτυρομένων πουλήθηκε, για να γίνει ουρανοξύστης με 29 πατώματα.

Το ποσό που εισέπραξε η εκκλησία ήταν περίπου εφτάμισι εκατομμύρια δολάρια. Λεφτά που δεν ήταν ούτε για τους ενορίτες, ούτε για τους πιστούς διαμαρτυρόμενους.

Η Μις βρίσκεται στη Νέα Υόρκη με τη μητέρα της που της παραστέκεται με μεγάλη αφοσίωση. Τις νύχτες τους τις περνάνε σ' ένα κοινόβιο, πληρώνοντας δέκα δολάρια το κρεβάτι, σ' ένα δωμάτιο που το μοιράζονται με άλλες τρεις γυναίκες.

Βέβαια, δε γελούσε καθόλου όταν έλεγε ότι η αρρώστια της έφαγε όλες τις οικονομίες της χήρας μητέρας της, που όλα αυτά τα χρόνια, που τη φροντίζει και την ακολουθεί, τη μετέτρεψαν και αυτή σε καρκινοπαθή.

Η ιστορία έχει πολλές θλιβερές πλευρές και είναι ανθρώπινη. Μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε.

Ισως να μη με απασχολούσε αν δε διαπλεκόταν, έστω και στη φαντασία μου, όλο εκείνο το φαντασμαγορικό σκηνικό των καλλιστείων με όλα τα διαφημιστικά εφευρήματα. Κυρίως, όμως, η κίνηση των ασθενών να ζητούν από την εκκλησία τους τη στήριξη και την οικονομική αρωγή.

Ολοι ξέρουμε για τις περιουσίες του κλήρου, ανεξάρτητα από το θρησκευτικό δόγμα που κηρύττουν.

Ιωάννα ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ