Το πραγματικό γεγονός είναι ότι οι πρωταθλητές που αγωνίστηκαν πρόσφατα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου με τα χρώματα της Ελλάδας εξασφάλισαν 6 μετάλλια (2 χρυσά, 2 αργυρά, 2 χάλκινα) πράγμα που όσον αφορά στη συγκομιδή των μεταλλίων τοποθετεί τη χώρα γι' αυτό το συγκεκριμένο πρωτάθλημα και για τον τρόπο που γίνεται στην τέταρτη θέση στον κόσμο. Εδώ είναι που ταυτόχρονα αρχίζει και η αυθαιρεσία, που κατά περίπτωση αγγίζει μέσω της υπερβολής και την ανοησία. Γιατί αυτή η τέταρτη θέση στη συγκομιδή των μεταλλίων στην πραγματικότητα κουκουλώνει το γεγονός της ανυπαρξίας σχεδόν δυνατοτήτων μαζικής συμμετοχής και διάδοσης του αθλητισμού στη χώρα.

Οι πρωταθλητές, τόσο εκείνοι που εξασφάλισαν τα μετάλλια όσο και εκείνοι που συμμετείχαν στους αγώνες (περίπου σαράντα) χωρίς να έχουν την ανάλογη επιτυχία, δεν είναι προϊόντα κανενός αθλητικού μαζικού κινήματος. Πρόκειται στην πλειοψηφία τους για πολύ σκληρά εργαζόμενους που από πολύ μικρή ηλικία έχουν επιλεγεί και έχουν καταδικαστεί στο "μεροκάματο του τρόμου" του πρωταθλητή.

Στριμωγμένοι από πολύ μικρά παιδιά με τα λεγόμενα κίνητρα (χωρίς αυτά δε γίνεται τίποτα στον καπιταλισμό) εργάζονται μοναχικά και ειδικευμένα, σκληρότερα ίσως από άλλους εργαζόμενους, προκειμένου η πολιτεία μία στις τόσες να τους ντύνει στα γαλανόλευκα και να τους βάζει να αγωνίζονται. Αυτή τη σκληρή διαδικασία που αρνείται μέσω της τρομερής ειδίκευσης ακόμα και την ανάπτυξη της αθλητικής προσωπικότητας του ίδιου του πρωταθλητή την ονομάζουν οι διάφοροι αρμόδιοι "ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟ". Μόλις πρόσφατα σε συνέντευξή της μία από τις πρωταγωνίστριες στο παγκόσμιο πρωτάθλημα δήλωσε πως αναγκάστηκε να σταματήσει τα μαθήματα λαϊκών χορών που τόσο της άρεσαν γιατί.., επηρέαζαν και άλλους μυς από αυτούς που ήθελε ο προπονητής της να αναπτύξει για το αγώνισμά της. Αν αυτό δεν είναι αποξένωση ακόμα και από την ίδια την αθλητική προσωπικότητα, τότε τι είναι;

Για τις άλλες πλευρές της προσωπικότητας ας μη γίνεται λόγος, αφού έτσι και αλλιώς πρόκειται για πολύ σκληρά εργαζόμενους που για να έχουν το αποτέλεσμα (την επίδοση) θα στερηθούν ίσως λόγω της μικρής ηλικίας πολύ περισσότερα από την, έτσι και αλλιώς, αποξενωμένη ζωή πολλών άλλων εργαζομένων (σχολείο, κοινωνικά ενδιαφέροντα κ.α.).

Για παράδειγμα, ενώ όλα στην πραγματική ζωή τους διδάσκουν ότι μόνο η σκληρή δουλιά και η προσπάθεια φέρνουν τις επιτυχίες και τη μεταβολή των ορίων, ταυτόχρονα οι συνθήκες προετοιμασίας τους και συμπεριφοράς της πολιτείας τους σπρώχνουν στις στρεβλώσεις αυτού που θα έπρεπε ίσως να γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα. Οταν για παράδειγμα ζουν υπό το διαρκή εκβιασμό της ειδικής επίδοσης, είναι φυσικό να ρέπουν πολλές φορές στη μεταφυσική. Αρα δεν πρέπει να αιφνιδιάζεται κανένας από αυτά που ακούγονται για γούρια, τάματα, σταυρουδάκια, προσευχές κλπ.

Τα λεγόμενα κίνητρα που τόσο διαφημίζονται από σχετικούς και άσχετους της πολιτείας έτσι όπως είναι οργανωμένα από την πολύ μικρή ηλικία διαμορφώνουν εκατοντάδες μηχανισμούς εξάρτησης, στους οποίους συμμετέχουν, άθελά τους, ακόμα και τα συγγενικά πρόσωπα των πρωταθλητών. "Κάνε τον χρόνο, ή πάρε το ύψος, για να μπεις στο πανεπιστήμιο, να πάρεις το πριμ, να σε πάρουν στο στρατό και να τρέχει ο σίγουρος μισθός και η ασφάλιση κ.ά...". Μια διαδικασία πολύπλοκη, που δένει κόμπο τον πρωταθλητή - εργαζόμενο και αυτόν το δυνατό το μετατρέπει σε ιδιαίτερα αδύνατο και εξαρτημένο από τον παραμικρό μηδαμινό ίσως τραυματισμό, την παραμικρή αλλαγή του περιβάλλοντος κλπ.

Επίσης το λεγόμενο πρότυπο δε λειτουργεί τελικά για τη σκληρή εργασία που φέρνει αποτέλεσμα, αλλά "καπιταλιστικοποιείται" και αυτό και παίρνει άλλες μορφές της οικονομικής και κοινωνικής επιτυχίας, του χειροκροτήματος, της εφήμερης δόξας για τις μικρές ηλικίες. Για τους μεγαλύτερους επενδύουν πάλι στο μηχανισμό της ταύτισης και όπως κυνικά δηλώνουν οι αρμόδιοι ελπίζουν στις ελληνικές επιτυχίες για να μεγαλώνουν τις τηλεθεάσεις και να κόβουν εισιτήρια στα στάδια...

H μάζα των νέων, όχι μόνο δεν αθλείται, αλλά ούτε παίζει πια, στριμωγμένη σε άλλους κανόνες "επιτυχίας και αποτυχίας" που τους βάζει το σύστημα, ληστεύοντας ταυτόχρονα από τον πιο πολύτιμο, ίσως, ελεύθερο χρόνο της ζωής τους. Τα ζητήματα τρόπου ζωής δε χαρίζονται, δεν κερδίζονται ατομικά, δεν κουκουλώνονται με τις επιτυχίες κάποιων ειδικευμένων. Ανοίγει ο δρόμος της κατάκτησής τους μόνο όταν γίνουν αντικείμενο μαζικής πάλης και διεκδίκησης για καλύτερη κοινωνία, καλύτερους ανθρώπους, πραγματικούς αθλητές...

Παύλος ΑΛΕΠΗΣ

H μάζα των νέων, όχι μόνο δεν αθλείται, αλλά ούτε παίζει πια, στριμωγμένη σε άλλους κανόνες "επιτυχίας και αποτυχίας", που τους βάζει το σύστημα, ληστεύοντας, ταυτόχρονα από τον πιο πολύτιμο, ίσως, ελεύθερο χρόνο της ζωής τους