«Στις εκλογές του 1952 η Αριστερά επινόησε ένα από τα πιο πετυχημένα συνθήματα της ελληνικής πολιτικής ιστορίας: "τι Πλαστήρας, τι Παπάγος". Εννοούσε ότι όποιος κι αν έπαιρνε την εξουσία θα ήταν το ίδιο. Εκείνο που οδήγησε σε αυτό το σύνθημα ήταν τα μετεμφυλιακά μέτρα στα οποία το Κέντρο είχε αποδειχθεί πιο επιρρεπές από τη Δεξιά: τις πολιτικές εκτελέσεις, ή παλιότερα, τη στρατιωτική συντριβή της Αριστεράς».

...«Ομως τελικά, εκείνο το σύνθημα "έβλεπε" δεκαετίες μακριά. Σε μια εποχή πολώσεων όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη το "τι Πλαστήρας τι Παπάγος" υπήρξε προφητικό. Στην ουσία αναφερόταν σ' εκείνο που η Αριστερά έτρεμε περισσότερο από κάθε τι άλλο: τον κοινό τόπο των κομμάτων εξουσίας του αστικού χώρου, δηλαδή του 80 με 90% των εκλογικών σωμάτων στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Κοινό τόπο που τον διαπίστωνε μεν η Αριστερά, ενώ τα ίδια τα κόμματα εξουσίας στον αγώνα για την κατάκτησή της, δεν ήθελαν - όπως και σήμερα άλλωστε στην Ελλάδα - ούτε να ακούσουν γι' αυτόν».

...«Εκείνο όμως που είπε η ελληνική Αριστερά στα 1952 είναι ακριβώς ό,τι γίνεται σήμερα στη Γερμανία ή στην Ολλανδία και ίσως γίνει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου τα μεγάλα κόμματα ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν τόσο το διχασμό των εκλογικών σωμάτων και τη δύσκολη κοινοβουλευτική του αποτύπωση, καθώς και τα τεράστια προβλήματα που θέτει στις κυβερνήσεις η εξαιρετικά σύνθετη σημερινή ευρωπαϊκή πραγματικότητα».

(Τα αποσπάσματα είναι από άρθρο του Γεωργίου Π. Μαλούχου για τον Καραμανλή -τον προηγούμενο- στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).