Η επίσημη έναρξη της περίφημης «ευρωπαϊκής πορείας» της Τουρκίας άρχισε το 1995 με την άρση από την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, υπό τον Α. Παπανδρέου, του ελληνικού βέτο στην τελωνειακή σύνδεση ΕΕ - Τουρκίας. Εκτοτε στην εσωτερική ελληνική πολιτική σκηνή οικοδομήθηκε η θεωρία της «ευρωπαϊκής προοπτικής» της γειτονικής χώρας, η οποία εμφανίστηκε από τις πολιτικές δυνάμεις του εγχώριου «ευρωενωσιακού τόξου» σαν το «φάρμακο διά πάσαν νόσον» που προκαλείται στις ελληνοτουρκικές σχέσεις από την τακτική της Αγκυρας. Το εν λόγω ιδεοληπτικό σχήμα είχε - και έχει - ως θεμέλιο λίθο του τη «βεβαιότητα» ότι ο «εξευρωπαϊσμός» της γείτονος αφ' ενός διευκολύνει τον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας στο εσωτερικό της και αφ' ετέρου πιέζει προς αυτή την κατεύθυνση του εκδημοκρατισμού. Αυτός δε ο εκδημοκρατισμός, ως προϊόν και παράγωγο του «εξευρωπαϊσμού», λογίζεται από τους θιασώτες της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ ως αναγκαίος και ικανός για την εξομάλυνση των σχέσεων της Τουρκίας με την Ελλάδα.

*

Μόλις δυο χρόνια από την άρση του ελληνικού βέτο, όλο αυτό το προπαγανδιστικό περιτύλιγμα που χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογηθεί η στροφή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής κατέρρευσε. Αντί για τον «εκδημοκρατισμό» των εσωτερικών πολιτικών δομών της Τουρκίας, αυτό που ακολούθησε ήταν το «μεταμοντέρνο» πραξικόπημα του στρατού κατά της κυβέρνησης Ερμπακάν - Τσιλέρ, το 1997. Ενα πραξικόπημα που δεν εμποδίστηκε από την τελωνειακή σύνδεση ΕΕ - Τουρκίας...

*

Τότε, στην ελληνική πολιτική σκηνή η εξήγηση που δόθηκε ήταν πως ο «εξευρωπαϊσμός» της Αγκυρας βρισκόταν ακόμα σε «νηπιακό» στάδιο, ότι συν τω χρόνω ο πολυπόθητος εκδημοκρατισμός θα έκανε την εμφάνισή του...

Από τότε έχουν περάσει δέκα ολόκληρα χρόνια. Στο διάστημα αυτό η Τουρκία δεν έχει αποκτήσει μια απλή τελωνειακή σχέση, αλλά ήδη έχουν ξεκινήσει επισήμως οι διαδικασίες για την ένταξή της στο κλαμπ των Βρυξελλών. Κι όμως, ούτε η «ευρωπαϊκή πορεία» της, ούτε το «άγρυπνο μάτι» της Κομισιόν (αυτός ο «Κέρβερος» εγγύησης των δημοκρατικών διαδικασιών...) απέτρεψαν ένα νέο στρατιωτικό-δικαστικό πραξικόπημα στην Τουρκία.

Εν ολίγοις: Ακόμα κι αν δεν υπήρχαν τα Ιμια, οι S-300, η συμφωνία της Μαδρίτης, η υπόθεση Οτσαλάν, το «κάζους μπέλι» κλπ., μόνο και μόνο η βαθύτατα ατυχήσασα θεωρία περί «εκδημοκρατισμού» της Τουρκίας, ως προϊόν του «εξευρωπαϊσμού» της, είναι μια εξέλιξη πίσω από την οποία χάσκει η χρεοκοπία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Μια πολιτική που χρόνια τώρα αναμασάει την «καραμέλα» για τη «βήμα προς βήμα προσέγγιση» με την Αγκυρα, έχοντας για «φερετζέ» τη ...«μαντίλα» περί την «ευρωπαϊκή ενσωμάτωση» της γείτονος και - φυσικά - τελεί υπό την υψηλή εποπτεία «εταίρων» και «συμμάχων».

*

Ολα αυτά δηλώνουν ότι τα πολιτικά πράγματα στην Τουρκία έχουν τη δική τους εσωτερική δυναμική και λογική, που δεν υπαγορεύονται ούτε από ελληνικές επιθυμίες, ούτε από ελληνικές αυταπάτες. Και πολύ περισσότερο οι πολιτικές εξελίξεις στην Τουρκία - που συμβάλλουν αποφασιστικά για την εξαγωγή τους με τη μορφή προβλημάτων στο Αιγαίο και όχι μόνο - δεν καθορίζονται από την προπαγάνδα που χρησιμοποιούν στο εσωτερικό της Ελλάδας η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ. Μια προπαγάνδα με στόχο εκ μέρους του δικομματισμού να καμουφλαριστούν οι γαλαζοπράσινες δεσμεύσεις απέναντι σε κέντρα που «παίζουν» με την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, είτε, από την πλευρά του ΣΥΝ, για να δικαιολογηθούν γενικότερες ευρω-ενωσίτικες επιλογές και ιδεοληψίες.