Στο κυρίαρχο επιχείρημα όλων των απολογητών της Ευρωπαϊκής Ενωσης ότι αυτή χαρίζει εισόδημα στους αγρότες, απάντησε στη δευτερολογία της η Αλ. Παπαρήγα, τονίζοντας: «Αυτό το αγροτικό εισόδημα, που όντως εγώ να πω ότι δίνει και άλλο τόσο, δεν το παίρνει η μεγάλη πλειοψηφία της αγροτιάς. Αυτό που καρπώνεται είναι μία προσωρινή αποζημίωση πολύ κατώτερη της ζημιάς που δέχεται, για ένα διάστημα - όσο θα δέχεται τα θαψίματα, το σταμάτημα της παραγωγής, να έχει ένα μικρό εισόδημα - για να δεχτεί την κυρίαρχη πολιτική».

Σχολιάζοντας όσους επικρίνουν το ΚΚΕ - ανάμεσά τους και ο ΣΥΝ - ότι διέπεται από τη «λογική της αυτάρκειας», υπογράμμισε:

«Δεν έχουμε τη λογική της αυτάρκειας. Η Ελλάδα, όμως, μπορεί να επιλύσει, για παράδειγμα, το ζήτημα της διατροφής του πληθυσμού; Δε λέμε η Ελλάδα να είναι αυτάρκης παντού. Δεν υπάρχει χώρα - ούτε σοσιαλιστική - που να μην έκανε ανταλλαγές, συναλλαγές κλπ. Κι όχι μόνο με τις ομοϊδεάτισσές της χώρες, αλλά και με τις καπιταλιστικές. Δε θα πρωτοτυπήσουμε εμείς σε αυτό. Εμείς βάζουμε το εξής ζήτημα: Σχέσεις με τους πάντες. Οι παραγωγικές, όμως, δυνατότητες της χώρας θα αναπτυχθούν;».

Στο σημείο αυτό έφερε ως παράδειγμα την Κούβα και τόνισε:

«Η Κούβα μέχρι το 1989-1990, χώρα η οποία είχε την αμέριστη διεθνιστική βοήθεια των σοσιαλιστικών χωρών και ιδιαίτερα της Σοβιετικής Ενωσης, ακριβώς λόγω αυτής της βοήθειας, που ήταν και αμοιβαία, δεν είχε αναπτύξει όλες τις παραγωγικές της δυνατότητες. Υπολόγιζε ότι μέσα σε ένα διεθνή σοσιαλιστικό καταμερισμό μπορούσε να σταθεί. Δεν υπολόγιζε - εδώ δεν το υπολόγισαν οι πιο δυνατές χώρες - αυτό που έγινε. Το 1989, όταν "έμεινε στον άσο", είπε ότι κακώς έκανα. Ανακάλυψε και μάλιστα έδωσε βάρος στα προϊόντα διατροφής. Αλλαξαν οι διατροφικές συνήθειες του λαού. Υπήρχαν προϊόντα που μπορούσε να παράγει η Κούβα και δεν τα παρήγαγε, όχι γιατί έφταιγε η Σοβιετική Ενωση, αλλά γιατί δεν ήταν ορισμένα είδη μέσα στη διατροφή των Λατινοαμερικανών και άρχισε να τα καλλιεργεί. Εδώ βγαίνει ένα συμπέρασμα και για εμάς, τους κομμουνιστές. Βεβαίως διεθνισμός, βεβαίως ανταλλαγές, δεν μπορεί να υπάρχει αυτάρκεια, είναι λάθος, αλλά και από την άλλη μεριά, όταν ζεις σε έναν κόσμο τέτοιο, όπου υπάρχει και οικονομική κρίση, υπάρχουν και οι πόλεμοι, υπάρχουν οι εκβιασμοί, πρέπει στο έπακρο να αναπτύσσεις τις αναπτυξιακές σου δυνατότητες. Τι να τα κάνουμε εμείς τα κοινοτικά ποσά, όταν είναι σε βάρος παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας και σε βάρος των μικρομεσαίων; Διότι από τις ποσοστώσεις και τους περιορισμούς δε χάνει ούτε ο κ. Φιλίππου ούτε η ΔΕΛΤΑ ούτε όλοι οι άλλοι. Αλλωστε, αυτοί όταν έχουν περίσσευμα χρημάτων, τα βγάζουν στο εξωτερικό και κάνουν επενδύσεις και σε άλλους τομείς. Ο μικρομεσαίος αγρότης πού θα επενδύσει;».

Η Αλ. Παπαρήγα έκανε αναφορά στις περίφημες αναδιαρθρώσεις στον αγροτικό τομέα που διαφημίζουν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, αλλά και άλλες δυνάμεις και τόνισε: «Εχει πέσει και το οικοδόμημα αυτό, που το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία και μια σειρά άλλες ανανεωτικές δυνάμεις στην Ελλάδα και στην Ευρώπη χρόνια μας λένε, οι αναδιαρθρώσεις. Σ' αυτή τη λογική περιδιαβαίνατε όλοι τις περιοχές. Το μπαμπάκι βγάζει; Βάλτε και εσείς μπαμπάκι. Ο καπνός βγάζει; Βάλτε και εσείς καπνό. Βγάλτε τα μπαμπάκια, βάλτε καρπούζια. Αυτές δεν ήταν οι αναδιαρθρώσεις; Αυταπάτες δεν καλλιεργήσατε και τα δύο κόμματα στο παρελθόν με τα αρωματικά φυτά, τα βατόμουρα και τώρα με τον αγροτουρισμό; Ο τουρισμός, ναι, θα αναπτυχθεί στην Ελλάδα, αλλά αυτοί που θα έρθουν, οι μεγαλοτουρίστες για να τους πω έτσι, δεν πρόκειται να πάνε στο χωριουδάκι να πάρουν καφέ, ούτε να φάνε τσίρο και τσιροσαλάτα. Για δείτε τη Σαντορίνη και το πλοίο. Χτυπιέται ο τουρισμός. Ολα αυτά τα πλοία, με αυτούς τους ταξιδιώτες, κάθονται μισή ώρα στο ένα νησί, μισή ώρα στο άλλο και όλα είναι φαγωμένα μέσα στα πλοία. Για να δούμε, όλα αυτά τα οποία λέγονται τι κέρδος έχουν για εμάς - έτσι τα μετράμε. Εχουν κέρδος για τους πολλούς; Εάν έχουν για τους λίγους, τουλάχιστον δεν είναι εναλλακτική λύση».

Με μία αναφορά προς «ναυτιλομένους» έκλεισε τη δευτερολογία της η Αλ. Παπαρήγα, υπογραμμίζοντας χαρακτηριστικά:

«Και ένα τελευταίο προς ναυτιλομένους. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, για να μην πω από τη δεκαετία του '60, ας πω από τη δεκαετία του '90 και μετά, δοκιμάστηκαν και οι μη δογματικές πολιτικές, ιδιαίτερα στις ισχυρές χώρες της Ευρώπης (Γαλλία, Γερμανία, Βρετανία). Ολες αυτές, τα μείγματα της πολιτικής, να παλεύουν με τους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και μέσα στους κανόνες και έξω, ανάλογα πού φυσά ο αέρας, δεν ευοδώθηκαν. Δεν το λέω με την έννοια της εκλογικής δύναμης, γιατί μπορεί η εκλογική δύναμη να είναι πάνω και κάτω. Δεν είναι εκεί το θέμα.

Δεν ευοδώθηκαν, από ποια πλευρά; Μπορούσε σε αυτές τις χώρες να υπάρχει ένα πανίσχυρο εργατικό λαϊκό κίνημα που να ασκεί πίεση. Δεν είναι τυχαίο ότι στη Γαλλία είχαμε το "όχι", που τώρα πάει σε αυτούς που είπαν το "ναι". Αυτά είναι τα εγχειρήματα. Οταν ψάχνεις εκατό χρόνια για το καινούριο, χάνεις την ταξική πάλη του σήμερα, χάνεις και το σήμερα. Και εάν χάσεις το σήμερα, θα χάσεις και το αύριο. Καλά είναι και τα καινούρια, αλλά ο καπιταλισμός είναι τόσο παλιός, που σε ορισμένα πράγματα θα μείνουμε και εμείς παλαιοί».