Η ψήφος μου στο ΚΚΕ είναι ιδεολογική. Δεν είχα ποτέ ψευδαισθήσεις για τα άλλα κόμματα. Δεν ήλπισα ποτέ σε ηγετικές αποϊδεολογικοποιημένες φυσιογνωμίες. Αντίθετα, οι ρητορείες με φόβιζαν γιατί απευθύνονταν στην ανάγκη του ανθρώπου να ζήσει καλύτερα το σήμερα, γι' αυτό ήταν εύκολο θύμα στα σχέδια των λίγων. Ανθρωποι ήρθαν και έφυγαν, θα έρθουν και θα φύγουν χωρίς να έχουν γευτεί τη ζωή. Η ζωή είναι δικαίωμα όλων και όχι των λίγων, που γίνονται όλο και λιγότεροι. Ζωή χωρίς ελπίδα είναι ζωή χαμένη. Κι αυτή την ελπίδα όλο και περισσότερο τη στερούν από τον άνθρωπο. Γιατί θέλουν ανθρώπους χωρίς ελπίδα. Γιατί η ελπίδα είναι το πρώτο βήμα της ενεργοποίησης του ανθρώπου για την κατάκτηση του οράματος. Ομως, δεν αρκεί η ελπίδα αν δε συνοδεύεται από την εξέγερση. Συμφωνώ με αυτό που είπε ο Λάκης Λαζόπουλος. Δε μου λέει τίποτε ο λαός που ελπίζει, αλλά ο λαός που εξεγείρεται.