Ιδια η πολιτική τους. Ιδια και η «ηθική» της πολιτικής τους. Η ομοιότητα της «ηθικής» τους γεννιέται από την ομοιότητα της πολιτικής τους.

*

Πέρασε μια εικοσαετία και εκείνη η - αποδιδόμενη στον Αντρέα Παπανδρέου - φράση αποτελεί σταθερά το σήμα κατατεθέν της αλαζονείας και του φιλισταιισμού τους:

«Εκανε ένα δωράκι στον εαυτό του»!

Αυτά επί ...«αλλαγής». Επί ...«σεμνότητας και ταπεινότητας» έχουμε διάφορες παραλλαγές. Οπως εκείνο το αμίμητο:

«Να μειώσετε το γρηγορόσημο» (!), όπως είχε καλέσει πρόπερσι ο πρώην υφυπουργός Ρεγκούζας τους τελωνειακούς. Οχι να το εξαλείψουν, όχι να το καταπολεμήσουν, όχι να το εξαφανίσουν, αλλά, απλά, να το ...«μειώσουν». Κάντε, δηλαδή, «κάνα "δωράκι" στον εαυτό σας»...

*

Από πού ξεκινά αυτό το «αξιακό» μοντέλο τού «όλα επιτρέπονται»; Είναι ζήτημα που λύνεται με την επιβολή «προσωπικών» κυρώσεων, όπως στην περίπτωση Μαγγίνα, Τσιτουρίδη, Μαλέσιου, Πάχτα; Κι αν λυθούν τα «επί προσωπικού», με τα «επί κοινωνικού» τι θα γίνει; Για παράδειγμα, το σκάνδαλο του ξεπουλήματος της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, των λιμανιών, των ΕΛΠΕ, της ΑΓΕΤ, θα πάψει να είναι σκάνδαλο; Αρκεί να είναι τίμιος ο εκάστοτε αρμόδιος υπουργός του ξεπουλήματος, για να βαφτιστεί το σκάνδαλο πολιτική υπέρ του «υγιούς ανταγωνισμού»;

Εκεί που το σκάνδαλο της εκποίησης δημόσιας περιουσίας βαφτίζεται «ανάπτυξη», εκεί που τα υπερκέρδη των τραπεζών, των βιομηχάνων, των εργολάβων, που βγαίνουν από την καμπούρα των «ελεύθερα απολυόμενων» εργαζομένων, εκεί που οι ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων γίνονται χρηματιστηριακές φούσκες και δομημένα ομόλογα, αρκεί το αδέκαστο του εκάστοτε υπουργού για να βαφτιστεί το σκάνδαλο σαν «οικονομική εξυγίανση»;

*

Το ερώτημα τίθεται και ξανατίθεται: Το «φακελάκι», το «λάδωμα», η «αρπαχτή», η «ρεμούλα», τα «μαύρα», η «μίζα» είναι ένα φυσικό φαινόμενο ή ένα κοινωνικό απόβλητο που μένει στο απυρόβλητο γιατί έτσι λειτουργεί το «σύστημα»; Ενα σύστημα που υπηρετείται από πολιτικούς «βαρόνους» με χλιδάτα προεκλογικά κέντρα, που διατηρούν στενές (πολιτικές, εννοείται) επαφές με εμπλεκομένους σε επιχειρηματικά «καρτέλ», που συνηγορούν σε νομοθετικές ρυθμίσεις υπέρ «νταβατζήδων» στα ΜΜΕ, υπέρ των «μπαταχτσήδων» του ΙΚΑ, υπέρ των αναξιοπαθούντων εφοπλιστών.

(Αλήθεια, πόσες ρυθμίσεις υπέρ εφοπλιστών είναι επιτρεπτές, ώστε να μην υπάρχουν «σκιές» για το πολιτικό σύστημα της χώρας; Οι γύρω στους 60 (!) νόμους που έχουν ψηφιστεί από τη δεκαετία του '50 υπέρ των εφοπλιστών, από όλες τις κυβερνήσεις, είναι επαρκής απόδειξη της «τιμιότητας» του συστήματός τους;)...

*

Ουδείς αμφιβάλλει, φυσικά, ότι τελικά «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο»! Πλήθος οι εγγυήσεις: Από τις δηλώσεις Καραμανλή ότι η διαφθορά είναι εκτός του «αξιακού» του συστήματος μέχρι τις επιδόσεις εκείνων που (προ Ινδών και «αναψυκτηρίων») είχαν «χάσει» τους πολεοδομικούς φακέλους της «Ρικομέξ» και περιορίστηκαν να στείλουν ένα στεφάνι στην κηδεία της Σταθέα.

(σ.σ: Τη θυμάστε τη γυναίκα που οδηγήθηκε στην αυτοκτονία, όταν κάποιοι το έπαιζαν «αδιάφθοροι» περί τα πολεοδομικά;)...

*

Οι μηχανές του κράτους των νυν και τέως κυβερνώντων δουλεύουν με λιπαντικό το «μέσο», τον «γνωστό του βουλευτή», το «ρουσφέτι», τον «κουμπάρο», το «δώσε τόσα, καημένε, να ξεμπερδεύεις».

Και μετά - τι θράσος! - έρχονται, οι ίδιοι, οι πρασινογάλαζοι διαχειριστές αυτής της «κόπρου», για να το παίξουν «τιμωροί» και «αδέκαστοι». Κι όταν συλλαμβάνονται στα πράσα τα ρίχνουν στην ...κοινωνία! Ολοι το ίδιο κάνουν (!), απάντησε ο κ. Μαγγίνας για το «αναψυκτήριό του». Ολοι το ίδιο κάνουν, λέει ο Χατζηδάκης για το κλείσιμο της «Ολυμπιακής», όλοι το ίδιο κάνουν, λέει ο Βουλγαράκης για τα λιμάνια, όλοι το ίδιο κάνουν λέει ο Αλογοσκούφης για τη λιτότητα, όλοι το ίδιο κάνουν, λέει ο Χατζηγάκης για τις χαφιεδοκάμερες.

Πράγματι, «όλοι οι Μαγγίνες», «όλοι οι Χατζηδάκηδες», «όλοι οι Βουλγαράκηδες» και «όλοι οι Χατζηγάκηδες», εντός και εκτός Ελλάδας, τα ίδια κάνουν. Γιατί, πολύ απλά, είναι ίδιοι. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι τα πάντα έχουν «μαγαριστεί». Οτι η κοινωνία πρέπει αδιαμαρτύρητα να δέχεται να την κρατούν δέσμια και ζαλισμένη, να τη «διδάσκουν» να αποδέχεται τη δική τους «ηθική» σαν «κοινωνική ηθική» και τη δική τους πολιτική σαν «τη μία και μόνη πολιτική».

*

Οι εργαζόμενοι, χρόνια τώρα «εκπαιδεύονται» στην πολιτική του «μονόδρομου» και στο μιθριδατισμό της πολιτικής εξαχρείωσης των εκάστοτε κυβερνώντων.

Οι τελευταίοι πασχίζουν να ενοχοποιήσουν την ίδια την κοινωνία (!) τόσο για την πολιτική των σκανδάλων όσο και για το σκάνδαλο της πολιτικής τους, πετώντας κατάμουτρα στους εργαζόμενους ότι «αυτή η πολιτική και αυτοί οι πολιτικοί είναι που σας αξίζουν»! Είναι υπόθεση των εργαζομένων να συναισθανθούν τη δύναμη που διαθέτουν και να τους στείλουν εκεί που τους αξίζει.