ΛΑΜΙΑ (ανταπόκριση).--

Στις εγκαταστάσεις της ΛΑΡΚΟ, στη Λάρυμνα, το πρωί και στη Λαμία το βράδυ περιόδευσε προχτές Τετάρτη η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, που συνοδευόταν από τον Σήφη Κωτσαντή, μέλος της Γραμματείας της ΚΕ και τον Τάσο Χρονά, μέλος της ΚΕ του Κόμματος. Στο εργοστάσιο, η αντιπροσωπεία συναντήθηκε με εκπροσώπους της διοίκησης, με τους οποίους συζήτησε θέματα που άπτονται των περιβαλλοντικών επιπτώσεων από τη λειτουργία του, για τις εργασιακές σχέσεις και ειδικά το καθεστώς των εργολάβων, αλλά και για τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, καθώς έχουν απολυθεί 5 συνδικαλιστές. Αργότερα, στην αίθουσα της Λέσχης του οικισμού, έξω από το εργοστάσιο έγινε συνάντηση με εκπροσώπους φορέων της περιοχής και συνδικαλιστές. Το βράδυ, η Αλ. Παπαρήγα μίλησε στην κατάμεστη αίθουσα του Εργατικού Κέντρου Λαμίας, όπου και ακολούθησε πλούσια συζήτηση, καθώς αντικείμενο της ομιλίας ήταν η παρουσίαση της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία.

Ανοίγοντας τη συζήτηση, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε:

«Το ΚΚΕ εκτίμησε ότι είναι πια ακόμη πιο ώριμες οι συνθήκες, παράλληλα με τη δράση του Κόμματος στα καθημερινά μέτωπα πάλης, να ανοίξει πλατιά η συζήτηση για την πολιτική μας πρόταση που αναφέρεται με τον γενικό τίτλο "λαϊκή συμμαχία για τη λαϊκή εξουσία για τη λαϊκή οικονομία".

Αυτήν την πολιτική πρόταση την επεξεργαστήκαμε στις σύγχρονες συνθήκες το 1996, πριν 11 χρόνια και την εμπλουτίζουμε διαρκώς με τα νέα στοιχεία.

Σήμερα, πιστεύουμε ότι καλύτερα μπορεί ένα μεγάλο μέρος εργαζομένων να προσεγγίσει την πρότασή μας, γιατί έχει πια περισσότερες αποδείξεις μέσα από την ίδια τη ζωή του.

Προεκλογικά συναντήσαμε το ερώτημα: "Εχετε πρόταση εξουσίας;". Απαντήσαμε: Βεβαίως και έχουμε!

Βέβαια, πολλές φορές, κάτω από το βάρος να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις που έχουμε απέναντι στο λαό, να ανταποκριθούμε στα άμεσα - καθημερινά και επείγοντα προβλήματα, δεν τα καταφέρνουμε να βάζουμε και τη γενικότερη πολιτική μας πρόταση.

Αυτό θα κάνουμε πιο αποφασιστικά τώρα.

Υπάρχουν και πρόσθετοι λόγοι. Οι εκλογές κατέδειξαν όχι μόνο μια μεγάλη δυσαρέσκεια, αλλά και ότι σε ένα σημαντικό μέρος του λαού έχουν κατασταλάξει ορισμένα πράγματα.

Για παράδειγμα: ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση είχαν εναλλάξ την ίδια πολιτική. Είναι 40%, είναι 50% του ελληνικού λαού που το πιστεύει πια αυτό. Δεν υπήρχε πριν αυτό σαν αντίληψη. Βλέπετε πια ότι και αυτοί που ψηφίζουν τα δύο κόμματα δεν τα ψηφίζουν με το ίδιο πάθος, τον ίδιο ενθουσιασμό, περισσότερο ψηφίζουν γιατί θεωρούν ότι δεν υπάρχει άλλη λύση. Σ' αυτές τις εκλογές έσπασε αυτό, έχασαν και οι δύο, πήγαν ψηφοφόροι σε άλλα κόμματα, με πιο σημαντικό - για τις συνθήκες που ζούμε - την ενίσχυση του ΚΚΕ. Δε μας αρκεί, αλλά βλέπουμε ότι αρχίζει να "σκάει μύτη" μια καινούργια συνείδηση.

Καλούμε, λοιπόν, αυτόν τον κόσμο να συζητήσουμε και τη δική μας θέση. Οτι υπάρχει κι άλλη λύση. Δείτε την πρότασή μας όχι σαν μια άλλη πολιτική πρόταση, αλλά σαν μια πρόταση προοπτικής που όμως θα έχει άμεσο αποτέλεσμα στο δυνάμωμα του κινήματος σήμερα.

Δεν είναι πρόταση για το αύριο, σαν όραμα. Είναι πρόταση που ξεκινάει από το σήμερα. Αν την ασπαστεί ο λαός αυτήν την πρόταση θα κάνει πιο αποτελεσματικούς τους αγώνες του σήμερα».

«Υπάρχει και μια άλλη πλευρά που φέρνει στην επικαιρότητα την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Για πολλά χρόνια έχουμε ένα πολιτικό σκηνικό όπου εναλλάσσονται ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ομως, μετά τις εκλογές άρχισε ένας μεγάλος προβληματισμός. Η αστική τάξη είναι σήμερα πιο ευέλικτη. Προτιμά να εναλλάσσονται ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αλλά προετοιμάζει και το έδαφος για κυβερνήσεις συνεργασίας.

Κι εδώ κάνει τους υπολογισμούς της. Σου λέει, με κορμό τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να εξασφαλίσουμε αντί για δικομματισμό να έχουμε διπολισμό. Κανένα από τα δύο κόμματα, φυσικά, δε θέλει να μοιραστεί τη διακυβέρνηση, όμως και στα δύο κόμματα αρχίζει η εξοικείωση και με αυτό το θέμα.

Και δείτε: Διαμορφώνονται διάφορα ζεύγη: Ενα, με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Το ιδανικό ζεύγος με δοκιμασμένη πλήρως ταυτόσημη πολιτική. Η αστική τάξη, όμως, σκέφτεται πως αν μπουν μαζί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, τότε πια θα μεγαλώσει η πίτα των δυσαρεστημένων που θα κινηθούν προς τα αριστερά.

Φοβούνται το ριζοσπαστισμό στις συνειδήσεις, ειδικά φοβούνται την ενίσχυση του ΚΚΕ. Αν ταυτιστούν οι δύο, παύει να λειτουργεί η εναλλαγή στις συνειδήσεις. Αυτήν την ταύτιση θέλουν να την αποφύγουν.

Δεύτερο ζεύγος: ΝΔ και ΛΑ.Ο.Σ. Ευνοείται από ένα αναλογικότερο εκλογικό σύστημα για να λειτουργήσει.

Τρίτο ζεύγος: ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ το οποίο φαίνεται ρεαλιστικό στο βαθμό που η ΝΔ πέσει παρά πολύ και δεν της φτάνει η δύναμη του ΛΑ.Ο.Σ. για να κυβερνήσει.

Αυτά - μετεκλογικά - είναι ορατά.

Κι έτσι μετεκλογικά "σταμάτησε" η επίθεση που γινόταν στο ΚΚΕ. Σταμάτησαν την επίθεση αλλά και μας εξαφάνισαν. Συζητάνε στην τηλεόραση σα να μην υπάρχει το ΚΚΕ και το 8%. Γίνεται λόγος για το 3%, για το 5%, τίποτα για το 8%. Σα να μην υπάρχει ΚΚΕ. Αυτό κάτι δείχνει.

Τι βλέπουμε σ' όλη αυτήν την πορεία:

Μια ωμή παρέμβαση των μέσων ενημέρωσης στο ΠΑΣΟΚ: "Βενιζέλος ή Παπανδρέου". Χωρίστηκαν τα ΜΜΕ σ' αυτά που ήταν με τον Παπανδρέου κι αυτά που ήταν με τον Βενιζέλο. Ο Παπανδρέου το κατήγγειλε αυτό. Βέβαια, όταν αφορά το κόμμα του το καταγγέλλει, όταν γίνεται αντικομμουνισμός, όταν παρουσιάζονται άλλου τύπου τέτοιες επιλεκτικές κρίσεις απέναντι στο ΚΚΕ κανένας δε μιλάει... Εγώ λέω ότι είχε δίκιο που το κατήγγειλε. Δεν είχε άδικο - έγινε παρέμβαση στο εσωτερικό του κόμματός του για το ποιος θα βγει αρχηγός. Αλλά τα κόμματα εξουσίας έχουν ευθύνη γι' αυτό.

Κι ο προβληματισμός τους ποιος ήταν; Ο Παπανδρέου θα συσπειρώσει το λαϊκό κόσμο, οπότε να τον στηρίξουμε για να μείνει στα μάτια του κόσμου το λαϊκό ΠΑΣΟΚ, ή, ο Βενιζέλος είναι καλύτερος, αυτός που θα συσπειρώσει καλύτερα - αυτό που λένε "μεσαία τάξη"- τα ανώτερα μεσαία στρώματα; Είχαν διαφορές ως προς το τι είναι προτιμότερο σήμερα να στηρίξουν.

Δείτε τώρα: Γίνεται αλλαγή προέδρου στο Συνασπισμό. Δικαίωμά τους. Δεν ανακατευόμαστε. Τα ΜΜΕ όμως παίζουν κι εδώ ενεργό ρόλο. Εδωσε συνέντευξη ήδη ο ένας από τους δύο υποψήφιους και κατήγγειλε τα ΜΜΕ ότι παρεμβαίνουν εναντίον του και υπέρ του άλλου. Κι αυτοί προβληματίζονται και γίνεται ολόκληρη συζήτηση. Τα γράφουν στις εφημερίδες: Τι βολεύει; Ο Συνασπισμός να έχει αρχηγό τον ένα, μήπως αυτό θα βοηθήσει να κόψει από το ΚΚΕ περισσότερο από ό,τι θα κόψει ο άλλος; `Η, συμφέρει να ενισχυθεί σε βάρος του ΠΑΣΟΚ; Με ποιο πρόσωπο θα πάρει περισσότερες ψήφους; Είτε θα πάρει από το ΚΚΕ να το αποδυναμώσει, είτε θα πάρει από το ΠΑΣΟΚ για να επιστρέψει ως συνεργαζόμενη δύναμη στο ΠΑΣΟΚ».

«Ε, να λοιπόν, γιατί σήμερα πρέπει να μιλήσουμε για την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Γιατί σ' αυτή τη συζήτηση που οργανώνει η αστική τάξη είμαστε απέξω. Και είμαστε περήφανοι, γιατί σ' αυτή τη συζήτηση μας αφήνουν απέξω. Γιατί είμαστε μια δύναμη που δεν μπαίνουμε στη λογική να στηρίξουμε το αντιλαϊκό, αντεργατικό, αντιδραστικό πολιτικό σύστημα. Δεν πρόκειται να γίνουμε δύναμη στήριξης καμιάς κυβέρνησης συντηρητικής για να είμαστε μέσα στα πράγματα. Δε θέλουμε να γίνουμε ρυθμιστικός παράγοντας στη διαμόρφωση κυβερνήσεων συνεργασίας αντιλαϊκών. Εμείς θεωρούμε ρυθμιστικό παράγοντα των εξελίξεων, όχι το Κόμμα μας, αλλά το εργατικό και το λαϊκό κίνημα, αυτός πρέπει να είναι ο ρυθμιστικός παράγοντας. Και για να γίνει ρυθμιστικός παράγοντας στις εξελίξεις το λαϊκό κίνημα πρέπει το ΚΚΕ να είναι δυνατό, πρέπει να είναι ποιοτικά ανεβασμένο, πρέπει να υπάρχουν σύμμαχες δυνάμεις που μαζί με το ΚΚΕ θα διαμορφώσουν μια ριζοσπαστική αντιμονοπωλιακή και αντιιμπεριαλιστική πρωτοπορία, από το ΚΚΕ και άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις. Αυτό πρέπει να διαμορφωθεί».

«Ο λαός ρυθμιστικός παράγοντας σημαίνει: Μεγάλο λαϊκό ρεύμα που μάχεται σε όλα τα μέτωπα για τα καθημερινά, τα αυριανά, για κάθε λαϊκό πρόβλημα, και πριν απ' όλα, παίρνοντας υπόψη ότι δύο παράγοντες μπορούν να δώσουν ανάκαμψη στο κίνημα: Το εργατικό κίνημα και το νεολαιίστικο. Η νεολαία, όχι γενικώς, αλλά οι νέοι που ανήκουν στην εργατική τάξη, που ανήκουν στα φτωχά λαϊκά στρώματα, νέοι εργαζόμενοι, φοιτητές κ.ά.

Εκεί θέλουμε να παίξουμε ρυθμιστικό ρόλο. Ακριβώς αύριο να διαμορφωθούν προϋποθέσεις ακόμα μεγαλύτερης αποδυνάμωσης του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, για ακόμα πιο αδύναμες και ασταθείς κυβερνήσεις.

Ωστε να υπάρξει μια νέα πλειοψηφία για να αλλάξει η τάξη που κυβερνά. Γιατί, μπορεί να αλλάζει το κόμμα στην κυβέρνηση, αλλά να μένει η αστική τάξη που κυβερνά.

Είναι μπορετό να συμβεί αυτό; Να διαμορφωθεί μια τέτοια πλειοψηφία; Είναι! Εξαρτάται από τη λαϊκή θέληση».

Στη συνέχεια, η Αλ. Παπαρήγα στάθηκε στα χαρακτηριστικά της πρότασης του ΚΚΕ.

«Ποια είναι η πρότασή μας:

Σήμερα, πρέπει να αναπτυχθούν πιο συστηματικά μέτωπα πάλης (εργατικό κίνημα, αυτοαπασχολούμενοι, νεολαία, αγροτιά, γυναίκες, άλλα κινήματα). Αλλά αυτά τα κινήματα πρέπει να προβάλλουν την αντίθεσή τους στη στρατηγική των μονοπωλίων. Αυτήν έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Να φανεί ότι σήμερα υπάρχουν δυνατότητες ο λαός να ζήσει καλύτερα κι αυτό δε συμβαίνει, γιατί υπάρχει η εξουσία των μονοπωλίων.

Να φανεί, για παράδειγμα, ότι για τις συντάξεις φταίει η εξουσία των μονοπωλίων. Μπορούμε να αποδείξουμε επιστημονικά ότι γίνεται να δουλεύεις ως τα 55 κι όχι ως τα 65.

Γιατί, για παράδειγμα, σήμερα με τέτοια επαναστατική ανάπτυξη - αυτό που λέμε ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, της επιστήμης και της τεχνικής - είναι υπερβολή να ζητάμε 7ωρο και 5ήμερο; Οταν ήδη στη Βενεζουέλα γίνεται συζήτηση για 6ωρο, όταν στην ΕΣΣΔ ήταν κατάκτηση».

Αφού αναφέρθηκε σε μια σειρά παραδείγματα τόνισε:

«Το ΚΚΕ δε ζητάει πολλά. Το κίνημα πρέπει να έχει επιθετικούς στόχους και να νιώσει την ταξική ουσία της εκμετάλλευσης. Να διαχωριστεί όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων από τη δικομματική εναλλαγή και από τις κυβερνήσεις συνεργασίας τέτοιου τύπου (κεντροδεξιά, κεντροαριστερά).

Αν παγιδευτεί εκεί θα πάει το κίνημα πολύ πίσω.

Να συγκροτηθεί ένα ενιαίο μέτωπο πάλης (εργάτες αγρότες, μικρομεσαίοι). Σε κάθε περιοχή από κάτω προς τα πάνω να συγκροτηθεί το κοινωνικό μέτωπο».

«Δε μας ενδιαφέρει μόνο το κοινωνικό μέτωπο, αλλά και το πολιτικό. Ομως, δυστυχώς, σήμερα στο πολιτικό μέτωπο εμείς δεν μπορούμε να συνεργαστούμε με καμία από τις δυνάμεις που προαναφέραμε. Αυτό δε σημαίνει ότι καθόμαστε σε μια γωνιά και περιμένουμε να έρθουν οι πολιτικοί σύμμαχοι.

Συμμαχία είναι και μέσα στο κίνημα. Οταν καλούμε τα λαϊκά στρώματα να απεγκλωβιστούν από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ - γιατί εκεί κυρίως είναι εγκλωβισμένοι - για να γίνουν τριγμοί στο πολιτικό σκηνικό, τι εννοούμε; Ενα μέρος θα 'ρθει στο ΚΚΕ, εμείς αυτό θέλουμε. Αλλά ξέρουμε ότι δεν μπορεί όλος ο κόσμος να γίνει ΚΚΕ, δεν είναι εύκολο στις συνθήκες του καπιταλισμού. Θα δημιουργηθούν και νέα πολιτικά σχήματα, νέες πολιτικές δυνάμεις. Κάποιες θα είναι πιο συντηρητικές από αυτές που έχουμε, άλλες θα είναι πιο προοδευτικές. Εκεί πρέπει να είμαστε ετοιμοπόλεμοι και με όποιες δυνάμεις έχουν θετικό προσανατολισμό να επιδράσουμε και να γίνει συνεργασία. Να συγκροτηθεί, δηλαδή, ένα κοινωνικοπολιτικό μέτωπο που θα είναι πια το υποκείμενο της πάλης. Κάθε κόμμα θα διατηρεί την αυτονομία του, δε θα διαλυθεί μέσα σ' αυτό το μέτωπο.

Ενα μέτωπο όχι μόνο για την αντιπολίτευση, αλλά για την ίδια τη λαϊκή εξουσία. Τι είναι αυτή η λαϊκή εξουσία και η λαϊκή οικονομία; Δεν είναι μπαμπούλας. Δεν το κρύβουμε. Η απάντηση στον καπιταλισμό είναι ο σοσιαλισμός. Καθαρά πράγματα.

Ομως, υπάρχουν δυνάμεις που έχουν επιφύλαξη για το σοσιαλισμό. Δε θα μας χωρίσουν οι διαφωνίες. Ελάτε να συμφωνήσουμε στα βασικά. Οι εξελίξεις θα καθορίσουν τη συνέχεια.

Και ποια είναι τα βασικά; Είναι η ενέργεια, το γάλα, τα προϊόντα, τα ορυχεία, οι μεταφορές, οι τράπεζες, η λαϊκή στέγη, η έρευνα, η παιδεία, η δημοκρατική πληροφόρηση, η υγεία, η πρόνοια χωρίς ούτε μισό επιχειρηματία σ' αυτούς τους τομείς. Είναι οι παραγωγικοί συνεταιρισμοί.

Απαντάμε έτσι και στον ΣΥΝ που λέει πως παλεύει για "σοσιαλισμό με ελευθερίες". Εμείς λέμε ότι παλεύουμε για κοινωνική ισότητα. Χωρίς αυτήν δεν υπάρχει σοσιαλισμός. Λέει, ακόμα, ή όλη η Ευρώπη μαζί ή όχι. Είναι συμβιβασμός αυτό. Δηλαδή, η Γαλλική Επανάσταση έπρεπε να περιμένει; `Η έγινε και επηρέασε μόνο τη Γαλλία; Ετσι γίνονται οι επαναστάσεις κι αυτό γιατί αναπτύσσεται ανισόμετρα ο ίδιος ο καπιταλισμός.

Λέμε ότι μια χώρα μπορεί να νικήσει, αλλά θα είναι δύσκολα με την περικύκλωση. Ναι, αλλά κάθε χώρα να βάλει μπρος. Να ανοίξει ο δρόμος. Κάθε κίνημα να πάει μέχρι εκεί που μπορεί. Να χτυπηθεί το ενιαίο κέντρο.

Δε θα περιμένουμε το πότε όλοι μαζί. Αλλιώς θα πάμε σαν τις Σουλιώτισσες.

Τι χρειάζεται; Ενα δυνατό πολιτικό υποκείμενο. Δε φτάνει μόνο το ΚΚΕ. Χρειάζεται συμμαχία που να μπορεί.

Ξέρουμε ότι η εργατική τάξη μπορεί να πάρει την εξουσία μαζί με άλλα λαϊκά στρώματα. Γι' αυτό πολεμάμε για τα καθημερινά, οικοδομούμε συμμαχία, δεν περιμένουμε.

Εδώ η διαφορά μας. Οτι παλεύουμε με συγκεκριμένη πρόταση εξουσίας που ζημιώνει μόνο την αστική τάξη.

Αυτός είναι ο δρόμος για να μη ζήσει η νέα γενιά χειρότερα από εμάς».