Με αφορμή την τελευταία επίσκεψη στη Μόσχα του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή, τις επαφές που είχε με τον Ρώσο πρόεδρο Βλ. Πούτιν και τα όσα συζητήθηκαν εκεί, με πιο χειροπιαστό την υπογραφή του πρωτοκόλλου για την ίδρυση της εταιρείας που θα κατασκευάσει τον αγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη, αναζωπυρώθηκε, εντός της Ελλάδας, η φιλολογία περί «αναβάθμισης» της γεωστρατηγικής θέσης της χώρας.

Να υπενθυμίσουμε ότι ιστορικά, όποτε η Ελλάδα βρέθηκε στο σημείο τριβής των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, ο ελληνικός λαός το πλήρωσε ακριβά. Γιατί αιχμή και φορέας της συνεργασίας, είναι τα εκατέρωθεν επιχειρηματικά συμφέροντα που είναι κυρίαρχα του παιχνιδιού και χρειάζονται εκείνες τις πολιτικές που εξυπηρετούν τα υπερκέρδη τους. Αυτό κάνουν και οι ελληνικές κυβερνήσεις. Σκόπιμα γίνεται μια παρερμηνεία και πέφτει πολύ σπέκουλα, αναφορικά με το τι μπορεί να σηματοδοτήσουν κάποια ανοίγματα της ελληνικής κυβέρνησης προς τη Μόσχα. Πρώτα απ' όλα, επιχειρείται ένα ιστορικό άλμα, λες και δεν έχει αλλάξει τίποτα μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης. Αποσιωπάται συνειδητά πως η Ρωσία είναι μια άλλη χώρα, μια μεγάλη καπιταλιστική δύναμη, που παίζει ενεργά, ιδιαίτερα επί ημερών Πούτιν, στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική σκακιέρα, χρησιμοποιώντας ανάλογα μέσα και πάντα με γνώμονα την εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων που εκπροσωπεί.

Δεν πρέπει λοιπόν να αφήνεται να δημιουργούνται αυταπάτες για το πού μπορεί να οδηγηθούν τα πράγματα. Από τη στιγμή που δεν αμφισβητούνται ούτε στο ελάχιστο αυτοί οι προσανατολισμοί, αντίθετα ανατροφοδοτούνται, μεγαλώνουν οι κίνδυνοι. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά την τελευταία επίσκεψη Καραμανλή στη Μόσχα, για τα ζητήματα αιχμής για τη Ρωσία, όπως η «αντιπυραυλική ασπίδα» των ΗΠΑ και η ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, τηρήθηκε σιωπή για να μη χαλάσει το «κλίμα συνεργασίας». Είναι βέβαιο ότι απ' αυτή την προσέγγιση θα προκύψουν κέρδη, όμως δε θα τα εισπράξει ο λαός, αλλά ένα τμήμα της πλουτοκρατίας, που άλλωστε αποτελούν τους μόνιμους συνοδούς του πρωθυπουργού στα ταξίδια με τέτοιες αποστολές. Η ένταση λοιπόν της πάλης ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική συνδέεται ακόμα περισσότερο με την απόκρουση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και την απεμπλοκή της χώρας από τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.