Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από «ΤΑ ΝΕΑ»

Εμείς, όμως, θα κρατήσουμε την ιστορική αισιοδοξία που εκφράζει ο πρόεδρος του ΣΕΒ. Σου λέει, τόσα χρόνια καταφέραμε με τους εταίρους μας να κρατάμε τους μισθούς εντός των ορίων της ανταγωνιστικότητας, τώρα θα τα χαλάσουμε; Καταχτημένη τεχνογνωσία.

Θα βάλει το χεράκι της και η ιδεολογική υποστήριξη. Οπως αυτή που διαπιστώνει πως οι τιμές αυξάνουν, επειδή οι εργάτες απόκτησαν κομπόδεμα και τρώνε περισσότερο. Η ζήτηση, λοιπόν, είναι που ανεβάζει τις τιμές και όχι το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους.

Σα να ζορίζεται λίγο το σύστημα; Τόσο παραμύθι καθημερινά, αλλά συναίνεση δεν προκύπτει. Αντίθετα, κάτι παράξενα σημάδια προκαλούν ανησυχίες: Τις προάλλες στην απεργία από την πλατεία Δημαρχείου ως κοντά στους Στύλους του Ολυμπίου Διός κι από εκεί ως τη Βουλή ήταν γεμάτο από εργάτες που δήλωναν συσπείρωση με το πλαίσιο πάλης του ΠΑΜΕ. Οτι εξαφανίστηκε από τα Μέσα Ενημέρωσης η κινητοποίηση δε σημαίνει και ότι δεν υπήρξε. Προχτές, σε μία ακόμα από τις συγκεντρώσεις που οργανώνει αυτόν τον καιρό το ΚΚΕ, αυτή στη Λαμία, επί δυο ώρες εκατοντάδες άνθρωποι συζητούσαν με την Γενική Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ τις λεπτομέρειες της πολιτικής πρότασης του Κόμματος και χειροκρότησαν θερμά τη στιγμή που είπε: «η πρότασή μας ζημιώνει την αστική τάξη». Γιατί αυτό είναι το κλειδί. Οτι, τελικά, κάποιος πρέπει να χάσει για να κερδίσουν οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα.

Η αστική τάξη κάνει τους δικούς της λογαριασμούς: Σου λέει, καλή η δικομματική εναλλαγή, αλλά όλο και περισσότεροι ταυτίζουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ακόμα και στις λεπτομέρειες. Παρασάπισε το πράμα. Είναι προφανές πως το σύστημα χρειάζεται νέο αίμα. Ωρα για διπολισμό λένε και δεν το κρύβουν. Το πράττουν κιόλας. Δικά τους είναι τα κόμματα, ό,τι θέλουν κάνουν. Το πρόβλημα το έχουν όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι τα πολιτικά κόμματα είναι σαν τις ομάδες στα τηλεπαιχνίδια, όπου ο θεατής χειροκροτά τον προαποφασισμένο από τον σκηνοθέτη νικητή. Ακόμα χειρότερα, όταν πρόκειται για ταξική εκπροσώπηση, όπου, μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται.

Μιλάνε για τις τιμές στα τρόφιμα σα να πρόκειται για θεομηνία. Διεθνής, λέει, η τάση αύξησης των τιμών τους. Και λοιπόν; Γιατί αυτό κάνει αναγκαστική την αύξηση ή και δίκαιη; Οτι οι καπιταλιστές καθορίζουν τις τιμές δεν είναι νέο. Οτι προτιμούν να καταστρέψουν τρόφιμα παρά να ταΐσουν κόσμο, επίσης γνωστό. Εδώ ακόμα κι από αυτά που είναι για πέταμα βγάζουν κέρδος, δες τις περίφημες τράπεζες τροφίμων στα πλαίσια της ξακουστής κοινωνικής ευθύνης.

Χτες το βράδυ δεκάδες συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ συγκεντρώθηκαν και συζήτησαν την οργάνωση του αγώνα, έτσι που να χάσει η αστική τάξη, να κάνουν ένα βήμα μπροστά οι εργάτες. Τα ΜΜΕ, που παρουσιάζουν το παλιό να έρχεται σα νέο, έσβησαν αυτήν την εξέλιξη. Κανένα πρόβλημα. Αρκεί να οργανωθεί ο αγώνας έτσι που οι εργάτες στην πράξη να μαθαίνουν και ποιος είναι ο εχθρός και πώς τον ανατρέπεις...

Κάνε εσύ τη δουλιά που πρέπει κι άσε - μετά - τις αρραβωνιάρες να ανησυχούν, μην και δε γίνει βασιλιάς ο πρίγκιπάς τους.